έ

Ποτέ δεν πυροβολούν στα πόδια.Το μυαλό είν΄ ο στόχος.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Μαθήματα απ΄ την Αμερική

To ερευνητικό κέντρο Asian Minor and Pontos Hellenic Research Center στο Σικάγο εξέδωσε το Εγχειρίδιο του Εκπαιδευτικού που
υποστηρίζει το εκπαιδευτικό πρότζεκτ για την Γενοκτονία των Ποντίων: «The Genocide of the Ottoman Greeks (1914-1923)».
Ταυτόχρονα εκδόθηκε και το «Hellenism of Asia Minor and Pontos» που υποστηρίζει εκπαιδευτικό πρότζεκτ για την Ιστορία και τον Πολιτισμό του Πόντου, για παιδιά 10-12 χρόνων.
Να λοιπόν που ο ελληνισμός στις ΗΠΑ κάνει το καθήκον του και ετοιμάζει το εκπαιδευτικό υλικό που χρειάζεται για την αυτοσυνειδησία των επόμενων γενεών των Ελλήνων,προσφύγων και μη. 
Μήπως ήρθε η ώρα να πράξει το ίδιο καθήκον της και η λεγόμενη ελληνική πολιτεία;

Ευρώπη, Ελλάδα και Αλβανία


Η Αλβανία υποψήφιο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ναί, γιατί όχι; Σε τι υστερεί λ.χ. σε σχέση με τη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία; Το πήρε λοιπόν το καθεστώς υποψήφιας χώρας που ήθελε η γείτων και μάλιστα με την Ελλάδα προεδρεύουσα στην ΕΕ.
Αντιρρήσεις υπήρξαν για τη νέα αυτή επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Βεβαίως, ποιος όμως τις ήγειρε; Διαβάζουμε ότι «τη σκληρότερη στάση τήρησαν η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία,η Βρετανία, η Ισπανία, αλλά και η Τσεχία»! Κι αναρωτιέσαι, τι είχαν να μοιράσουν όλοι αυτοί με τα Τίρανα; 
Διαβάζουμε λοιπόν ότι η Τσεχία προκειμένου να δώσει το ΟΚ απαίτησε την καταβολή 100 εκατ. ευρώ προς την τσεχική κρατική εταιρεία ηλεκτρικού ČEZ,από την οποία τα Τίρανα έχουν αφαιρέσει την άδεια λειτουργίας! Και πράγματι η ČEZ συμβιβάστηκε με τις αλβανικές Αρχές και ήρθησαν οι τσέχικες αντιρρήσεις! 
Εμείς ως Ελλάς, πέρα από τις φλυαρίες του Βενιζέλου για «τη σταθερότητα και την ευρωατλαντική προοπτική των δυτικών Βαλκανίων», δεν είχαμε τίποτε άλλο να πούμε; Για τον ανατραπέντα καθορισμό της ΑΟΖ,για τη Χιμάρα,για την τούρκικη βάση στον Αυλώνα,για τους Τσάμηδες κτλ; Εκτός κι αν όλα τούτα συμφωνήθηκαν παρασκηνιακά,οπότε πάω πάσο...

Γειά σου,Κουστουρίτσα!

Στό Τοβαρίσεβο (νατολικό Σεράγεβο),πού νήκει στούς Σερβο- βόσνιους,στις 20 ουνίου 2014 γιναν τά ποκαλυπτήρια νός μνημείου γιά τόν Γκαβρίλο Πρίντσιπ.
ταν Σέρβος πατριώτης πού πρίν 100 κριβς χρόνια εχε πυροβολήσει καί σκοτώσει τόν Αστριακό ρχιδούκα Φερδινάνδο καί τή σύζυγό του Σοφία,πυροδοτώντας τσι τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τό μπρούτζινο μνημεο χει ψος 2 μέτρα,εναι ργο το ρχι- τέκτονα Ζόραν Κουζμάνοβιτς πό τό Βελιγράδι καί φιερώθηκε πίσης στούς 50 Σέρβους πό τό Τοβαρίσεβο πού πολέμησαν θελοντικά στόν Μεγάλο Πόλεμο.
Στην τελετή μίλησε Σέρβος ποιητής καί καδημαϊκός Ματία Μπέτσκοβιτς,ναφερόμενος στούς Σέρβους νεκρούς το πολέμου κείνου (402.000 στρατιτες στή μάχη και 845.000 πολίτες στά στρατόπεδα συγκέντρωσης) πού δέν πρέπει νά λησμονονται καί τόνισε πώς σφαίρα το Γκαβρίλο Πρίντσιπ δέν λλαξε μόνο τη ζωή το δίου λλά καί λων τν Σέρβων τς Αστρουγγαρίας ( Σερβοβοσνιακή Κυβέρνηση νακοίνωσε πώς θά γερθε μνημεο γιά τόν Πρίντσιπ και στό Βελιγράδι).
Τήν παράσταση πάντως κλεψε μίρ Κουστουρίτσα, διάσημος σκηνοθέτης,πού εκονίζεται στήν νωτέρω φωτογραφία να φιλ τό γαλμα το Σέρβου πατριώτη.Θύμισε τι γέφυρα πού φερε τό νομα το Πρίντσιπ στό Σεράγεβο μετονομάστηκε,μαζί μέ πλθος λλων δρόμων πού γιναν δοί «συντρόφου Τίτο». Κου- στουρίτσα δήλωσε πίσης πώς ντός τν μερν λοκληρώνεται καί τό ψηφιδωτό πού φιέρωσε στόν Πρίντσιπ.
Βρίσκεται δίπλα στό Βίσεγκραντ,που ζε,στήν καλλιτεχνική πόλη ντριτσγκραντ (πό τό νομα το νομπελίστα λογοτέχνη βο ντριτς) την ποία κατασκεύασε διος.
Προσπαθ νά φανταστ κάποιον σύγχρονο λληνα Κουστουρίτσα.Κάποιον δηλαδή διάσημο νθρωπο τς Τέχνης καί τς σώουμπιζ πού θα βάλει τά χρήματά του γιά την προβολή τς καλλιτεχνικς και στορικς δόξας τς πατρίδας του καί πού θά περασπίζεται τή μνήμη τν ρώων της,πως στή φωτογραφία.πειδή δέν κατάφερα νά σκεφτῶ κανέναν,μήπως μπορετε νά με βοηθήσετε σες;


Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

SOS ΑΠΟ ΤΗΝ UNESCO ΓΙΑ 6.000 ΓΛΩΣΣΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ



Με εξαφάνιση κινδυνεύουν οι μισές από τις περίπου 6 χιλιάδες γλώσσες που μιλιούνται στον κόσμο και μαζί τους απειλείται εξίσου ο πλούτος της ανθρώπινης γνώσης.Αυτά επισημαίνει νέα μελέτη της UNESCO,που δόθηκε στη δημοσιότητα,με την ευκαιρία της Παγκόσμιας  Ημέρας  της Μητρικής  Γλώσσας.
Ο «Άτλας των γλωσσών του κόσμου,που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν», όπως τιτλοφορείται η μελέτη,αναφέρει ότι πιέσεις από κυρίαρχες γλώσσες όπως η αγγλική,η γαλλική,η ισπανική,η ρωσική και η κινεζική οδηγούν σε εξαφάνιση με ταχύ ρυθμό,γλωσσών και μειονοτήτων με αποτέλεσμα σήμερα 3.000 γλώσσες ή και περισσότερες που ακόμη μιλιούνται,να κινδυνεύουν να χαθούν.
 Οι γλώσσες που πεθαίνουν 
«Ήχοι της σιωπής».Με αυτόν τον τίτλο δημοσιεύτηκε στο «Νιούζγουικ» η έρευνα για τις γλώσσες που πεθαίνουν. Περισσότερες από 420 σε όλο τον κόσμο,τουλάχιστον 4 στην Ευρώπη.στη Γερμανία,την Ιταλία,τη Σουηδία και τη Νορβηγία.Και σε αυτές τις χώρες της γηραιάς ηπείρου συμβαίνει το ίδιο με τόσες άλλες σε όλο τον κόσμο.Γλώσσες και διάλεκτοι σβήνουν μαζί με τους τελευταίους ανθρώπους που τις μιλούν.Όσο και αν ήκμαζαν κάποτε,τώρα εξαφανίζονται.Όπως τα Αϊακ,στη Βόρεια Αμερική.Τα μιλούσαν οι αυτόχθονες μεταξύ των ποταμών Γιούκον και Τανάνα. Πριν από τρεις χιλιετίες ένας κλάδος της φυλής που ζούσε στην περιοχή και από την οποία προήλθαν οι Ινδιάνοι Ναβάχο,Απάτσι και Αθαμπάσκαν,φυσικά και οι γλώσσες τους,κατέβηκε το ποτάμι.Βρήκε μια γη πλούσια και εγκαταστάθηκε εκεί. Ήταν οι Άϊακ,οι οποίοι,κατά τους ανθρωπολόγους,έζησαν απομονωμένοι επί πολλούς αιώνες.
Σήμερα ζει μόνο μία τυφλή ηλικιωμένη κυρία,γνήσια Άϊακ,που μιλά τη διάλεκτο. Η Μαρί Σμιθ Τζόουνς,σε μια πολυκατοικία στο Άνκορεϊτζ της Αλάσκας.Υπάρχει ακόμα μία επίσης τυφλή και υπέργηρη Ινδιάνα Άϊακ,αλλά δεν μιλά τη διάλεκτο, η οποία άρχισε να εξαφανίζεται στις αρχές του 20ού αιώνα,καθώς τα νέα παιδιά της φυλής αρνούνταν να μάθουν τη γλώσσα.Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ο θάνατος μιας γλώσσας αποτελεί απειλή για κάποιες φυλές.Όπως η βιολογική ποικιλία θεωρείται ζωτική για την υγεία της Γης,το ίδιο ζωτική είναι και η πνευματική και πολιτιστική ποικιλία.
Προστατεύοντας τις γλώσσες,οι κοινωνίες διατηρούν ιστορική,πολιτιστική,ακόμα και επιστημονική γνώση,καθώς πολλά σύγχρονα φάρμακα προέρχονται από παραδοσιακές γνώσεις φυτών και ζώων.Όπως το κινίνο,που είναι όρος της ινδιάνικης φυλής Κουετσούα,από τη Νότια Αμερική.Όταν πεθαίνει μια γλώσσα,μαζί της πεθαίνουν πολύτιμες γνώσεις για την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής της.Η καταστροφή των γλωσσών σημειώνεται παντού όπου προχωρεί n τεχνολογική πρόοδος,όπου τεχνολογικά προηγμένες κοινωνίες υπερτερούν άλλων ισχυρών ομάδων. 
Στην Αυστραλία οι έποικοι εξαφάνισαν 150 ντόπιες γλώσσες τα τελευταία 222 χρόνια και άλλες 100 διάλεκτοι είναι έτοιμες να χαθούν.Στην Καλιφόρνια μιλούνταν άλλοτε 100 διάλεκτοι.Τώρα μόνο μερικοί ηλικιωμένοι Ινδιάνοι μιλούν μόνο τις μισές.
Η παγκοσμιοποίηση προφανώς ευνοεί την καταστροφή.Τα αγγλικά έχουν γίνει απαραίτητη γλώσσα ενός επιτυχημένου επαγγελματία,επειδή τη μιλούν οι περισσότεροι πλούσιοι και γιατί είναι n γλώσσα της τεχνολογικής επανάστασης.Και πριν από το Ίντερνετ,η τηλεόραση,το τηλέφωνο,τα αεροπορικά ταξίδια και άλλοι νεωτερισμοί βοήθησαν την ανάπτυξη κυριαρχούντων πολιτισμών και γλωσσών. 
Πάντως η εξαφάνιση δεν είναι αναπότρεπτη.Στο Μαϊάμι ένας 37χρονος σπούδασε τη γλώσσα των ντόπιων Ινδιάνων που είχε εξαφανιστεί από τη δεκαετία του ΄50 και τη μιλά με την οικογένειά του.Στην Αίγυπτο οι Κόπτες χριστιανοί προσπαθούν για την αναβίωση της γλώσσας τους,η οποία ακούγεται μόνο μέσα στις κοπτικές εκκλησίες,αφότου τα αραβικά έγιναν επίσημη γλώσσα της Αιγύπτου,με την κατάληψή της από τους μουσουλμάνους.Λένε ότι n γλώσσα τους έχει τις ρίζες της στην εποχή των Φαραώ.
Βέβαια οι Κόπτες στην Αίγυπτο επιμένουν ότι χωρίς τη βοήθεια του κράτους δεν πρόκειται να ξαναζωντανέψει n γλώσσα τους.Τρανό παράδειγμα,λένε,τα εβραϊκά. Ξαναζωντάνεψαν με την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους,επειδή το κράτος φρόντισε. Αντιστοίχως,δυτικές κυβερνήσεις φρόντισαν να εξαφανιστούν άλλες γλώσσες.Όπως οι Ευρωπαίοι μετανάστες εξαφάνισαν τους αυτόχθονες και τις γλώσσες τους στην Αυστραλία και επέβαλαν τη διδασκαλία των αγγλικών,του χριστιανισμού και του δυτικού πολιτισμού.Το ίδιο έγινε και στις ΗΠΑ.Φαίνεται ότι οι λευκοί θεώρησαν πως έ­τσι μπορεί να εξαφανίσουν τους αυτόχθονες και να πάρουν τη γη τους.
Το κλίμα πάντως αντιστρέφεται και στις δύο χώρες.Η Αυστραλία πληρώνει σοβαρά ποσά για τη διδασκαλία υπό εξαφάνιση γλωσσών.Ήδη πέτυχε να διδάσκεται στο πανεπιστήμιο η διάλεκτος Κάουρνα και να τη μιλούν 50 άτομα.Τα πράγματα είναι δύ­σκολα σε άλλες περιπτώσεις.Στην Αφρική έχουν περιθωριοποιηθεί πολλές γλώσσες και αν δεν αλλάξει η κατάσταση,η ήπειρος θα πάψει τελικώς να υπάρχει ως πολιτιστική ταυτότητα.Ανάλογη είναι και η περίπτωση των Άϊακ.Η γλώσσα θα μείνει γνωστή μάλ­λον ως υπόδειγμα εξαφάνισης και όχι αναβίωσης.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Διδάγματα από τον "φράχτη" στον Έβρο

Ἡ εἴδηση πώς ὁ Ἕβρος σφραγίστηκε μέ τόν φράχτη τῶν 12 χιλιομέτρων καί τήν ἐνίσχυση τῆς ἀστυνόμευσης στά σύνορα ἦταν  αναμενόμενη. Πέρα ἀπό ὅ,τι ὑποπίπτει στήν ἀντίληψη τοῦ καθενός, τά δελτία τῆς τοπικῆς Ἀστυνομίας ἀναφέρουν πλέον συλλήψεις διακινητῶν καί λαθρομεταναστῶν σέ μικρούς
ἀριθμούς, καί ὅλοι ἔχουμε ἀντιληφθεῖ πώς τό πάρτυ τῶν διερχομένων,ὅπως τό ζήσαμε τά χρόνια πρίν τό 2012 τελείωσε.
Προφανῶς ἔπεσε σύρμα στήν Τουρκία καί στίς χῶρες προέλευσης πώς τό «μαγαζί» ἔκλεισε. Καί, σύμφωνα μέ τόν πρόεδρο τῶν συνοριοφυλάκων Ἕβρου κ. Χατζηαναγνώστου, οἱ Βούλγαροι προχωρᾶνε μέ ταχεῖς ρυθμούς τόν δικό τους φράχτη γιά νά κλείσει κι ἀπό κεῖ ἡ δίοδος. Βεβαίως μένει ἡ θάλασσα. Κι ἐκεῖ ὅμως οἱ ἁπλούστατες τεχνικές λύσεις ὑπάρχουν,ὁπότε καμμία δικαιολογία δέν εὐσταθεῖ.
Τί δηλοῖ λοιπόν ὁ μῦθος; Ὅτι γιά 20 χρόνια κανένας δέν εἶχε σκεφτεῖ τό στοιχειῶδες μέτρο -εἰδικά γιά τό χερσαῖο πέρασμα τοῦ Ἕβρου- προστασίας τῆς χώρας μας;
Ὄχι, φυσικά. Εἶναι προφανές ὅτι οἱ τότε κυβερνῶντες (ἀπό διάφορα πόστα...) ΗΘΕΛΑΝ νά πλημμυρίσουμε λαθρομετανάστες. Κι ὅσοι δέν ἐπιθυμοῦσαν τό φαινόμενο πάντως δέν κούνησαν τό δαχτυλάκι τους γιά τήν ἀποτροπή του. Εἴτε γιατί ἦταν «ἀντιεθνικιστές» θιασῶτες τῆς πολυπολιτισμικότητας εἴτε γιατί ἤθελαν τήν κοινωνική καί ἐργασιακή διάλυση τῆς χώρας εἴτε γιατί κονομοῦσαν ἀπό τά κυκλώματα τῆς λαθροδιακίνησης ἀνθρώπων, εἴτε γιατί ἦταν ἁπλῶς μηδενικά, εἶναι ΟΛΟΙ ἔνοχοι καί πρέπει νά λογοδοτήσουν.
Θυμᾶμαι καί τίς πρόσφατες ἀνοησίες πού ἀμολοῦσαν κάποιοι «ἐπιχειρηματολογώντας» κατά τοῦ φράχτη στόν Ἕβρο, τά κωμικά τους ψευτοανθρωπιστικά αἰσθήματα, τά ἱστορικοῦ τύπου ἐπιχειρήματα περί «ἀναπόδραστης μετανάστευσης τῶν λαῶν» κτλ κτλ. Τώρα ἄραγε τί λένε;
Ὅσοι λοιπόν ἔχουμε συνείδηση ὅτι μόνο μιά πατρίδα διαθέτουμε καί πρέπει νά τήν διαφυλάσσουμε, ἄς μήν ξεχνᾶμε αὐτούς -σέ κυβέρνηση καί ἀντιπολίτευση- πού ἐπί δυό δεκαετίες τήν ἤθελαν ξέφραγο ἀμπέλι.
Τουλάχιστον ἐγκαλώντας τους γιά τήν ἀποδεδειγμένα ἐγκληματική τους στάση νά μήν τούς ἀφήνουμε περιθώρια γιά νέα ψεύδη καί μειοδοσίες.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Οι διωγμοί των Εβραίων στην Ανατολική Θράκη (1934)


Milli_Olan_Her_Şey_Bizimdir
Ως μαύρος λεκές στην ιστορία πέρασαν οι επιθέσεις που έγιναν το 1934 σε Εβραίους που ζούσαν στην Θράκη.Λόγω των δολοφονιών, λεηλασιών και βιασμών που συνέβησαν στο διάστημα από 21/6 έως 4/7, χιλιάδες Εβραίοι μετανάστευσαν σε άλλες χώρες.Στην δεκαετία του ΄40, όπως σε κάθε χώρα της Ευρώπης έτσι και στην Τουρκία,ο αντισημιτισμός και το κύμα του φασισμού είχαν διαδοθεί και είχαν συγκεντρώσει οπαδούς.Το πιο απτό παράδειγμα για αυτό είναι τα γεγονότα της Θράκης του 1934.Στο διάστημα από 21/6 έως 4/7/1934,οργανώθηκαν βίαια επεισόδια σε βάρος των Εβραίων στην Ανατολική Θράκη της Τουρκίας.Ως αποτέλεσμα των επεισοδίων,πολλοί Εβραίοι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες.Στις περιοχές Τεκίρνταγ, Ανδριανούπολη, Κίρκλαρελί και Τσανάκκαλε, μαγαζιά που ανήκαν σε Εβραίους λεηλατήθηκαν και πολλές γυναίκες βιάστηκαν.Ένας δεκανέας της στρατοχωροφυλακής δολοφονήθηκε από τον όχλο την στιγμή που υποστήριζε Εβραίους.Περίπου 15 χιλιάδες Εβραίοι εγκατέλειψαν τις πόλεις τους στην Θράκη.

Δήθεν εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης


Βελουχιώτης-615x345
Γιορτάζεται, δήθεν, σήμερα (25/11/14) η Εθνική μας Αντίσταση κατά των γερμανικών –κι όχι μόνο– στρατευμάτων Κατοχής. Κι αναρωτιόμαστε, ως «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ», ποιος σήμερα τιμά την Εθνική Αντίσταση του 1941 – 1944; Η Κυβέρνηση που κρέμεται από τα χείλη της φράου Μέρκελ για να μάθει τι της ξημερώνει αύριο; Η ντόπια ελίτ, πολιτική και οικονομική, που αποτελεί τον εξ αίματος απόγονο των δωσίλογων και των συνεργατών του τότε κατακτητή; Η στρατιωτική μας ηγεσία που μετέχει δια του ΓΕΕΘΑ στο μνημόσυνο που διοργανώνει η γερμανική Πρεσβεία στο γερμανικό – στρατιωτικό νεκροταφείο του Διονύσου; Η «διανόηση» εκείνη που τρέχει στα συνέδρια των 6 γερμανικών εν Ελλάδι ιδρυμάτων; Η τοπική Αυτοδιοίκηση που περιμένει τις πρωτοβουλίες του υπουργού ελληνικών θεμάτων (!) κ. Φούχτελ για να βρει κάπου εκεί ένα μέλλον; Η εθνοφοβική χαβιαροαριστερά που βαφτίζει «εθνικιστή» όποιον τολμάει να υπερασπιστεί την πατρίδα μας, δηλαδή τον τόπο και τον τρόπο μας; Οι χιλιάδες Έλληνες νέοι επιστήμονες που υποχρεώνονται σε μετανάστευση προς τον ευρύτερο γερμανικό χώρο; Ή η μερίδα του λαού που δείχνει πρόθυμη να ανταλλάξει την ελευθερία της με ένα …τάμπλετ;
Όσο το μοντέλο της ζωής μας δεν αλλάζει, τόσο οι υποκριτικές φανφάρες θα περισσεύουν. Αν σήμερα προέκυπτε ένας σύγχρονος Βελουχιώτης, θα γινόταν πανικός ποιος θα τον πρωτοκαταδώσει.

ANAKOINΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ


ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΦΙΛΑΘΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ : Ο προπονητής της Γαλατάσεράι είναι τρομοκράτης

Σέρβος πρόξενος : Ο προπονητής της Γαλατάσεράι είναι τρομοκράτης

fft81_mf2674861
Δηλώσεις σοκ έκανε στον σερβικό τύπο, ο πρόξενος Κωνσταντινούπολης Ζόραν Μάρκοβιτς. Ο Μάρκοβιτς χαρακτήρισε το περιστατικό στο οποίο σκοτώθηκε ο Σέρβος φίλαθλος ως ¨μια τρομοκρατική επίθεση οργανωμένη από Τούρκους χούλιγκαν σε βάρος Σέρβων πολιτών¨ , ενώ πρόσθεσε πως ¨Ο προπονητής της Γαλατάσεράι είναι τρομοκράτης¨.
Το μέλος της διοίκησης της Γαλατάσεράι Αμπντουραχίμ Αλμπαϊράκ δήλωσε πως οι φίλαθλοι της Γαλατάσεραί δεν είναι υπεύθυνοι για το μαχαίρωμα-θάνατο του Μάρκο Ίβκοβιτς, αλλά μετά τον αγώνα, ο Σέρβος πρόξενος Ζόραν Μάρκοβιτς σύμφωνα με το Sporx, έκανε δηλώσεις σοκ σε ΜΜΕ της χώρας του λέγοντας πως ¨Τούρκοι χούλιγκαν διέπραξαν τρομοκρατική επίθεση στους Σέρβους πολίτες¨ ενώ ανέφερε πως ο νεαρός Ίβκοβιτς πέθανε από αιμορραγία που διήρκεσε 5 ώρες και ότι οι Τούρκοι γιατροί έδωσαν μεγάλο αγώνα για να τον σώσουν.
DHA 22/11/2014
Σχόλιο: Η τουρκική αστυνομία δήλωσε πως νεαρός Σέρβος πέθανε σε καβγά μεταξύ Σέρβων !
Το άλλο με τον Τοτό ;…

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ



Μέσα στον καταιγισμό των αλλαγών και των «μεταρρυθμίσεων» στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η περίπτωση των πολυήμερων και ολιγοήμερων σχολικών εκδρομών περνάει συνήθως στα «ψιλά». Πολύ καιρό τώρα οι εκδρομές αυτές έχουν χάσει τον μορφωτικό τους σκοπό και δεν διαφέρουν καθόλου από μια άσκοπη περιήγηση φοιτητών για ψώνια και νυχτερινή διασκέδαση, ενώ τουλάχιστον παλιότερα τα τελευταία αυτά στοιχεία ήταν μόνο το δέλεαρ και το συμπλήρωμα μιας παιδευτικού χαρακτήρα εκδρομής.
Στην περιοχή μας (σημ.: Θράκη), τουλάχιστον, οι εκδρομές αυτές έχουν χάσει και την ζωτική για τις τοπικές οικονομίες λειτουργία τους. Τα τελευταία πέντε χρόνια 400 περίπου παιδιά του νομού μας ταξιδεύουν κάθε χρόνο στο εξωτερικό με τα σχολεία τους σε πενθήμερες εκδρομές και αν υπολογίσουμε το μέσο κόστος ανά μαθητή στα 800€, τότε περισσότερο από 1,5 εκατομμύριο € έφυγαν από την εγχώρια αγορά στα χρόνιας της πιο επώδυνης κρίσης που διανύουμε μεταπολεμικά. 
Πρόκειται για μια αυτοκτονική συμπεριφορά οικονομικά και κοινωνικά, την οποία εμείς δεν μπορούμε να παρατηρούμε απαθείς, όταν την ίδια ώρα έχουμε χιλιάδες καταστήματα κλειστά, ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη και επιχειρηματίες χρεωμένους.
Προτείνουμε, λοιπόν, ως ένωση καθηγητών μέσης εκπαίδευσης να ασκήσουμε την επιρροή μας στους συλλόγους των διδασκόντων και στους μαθητές να στραφούν προς τις τουριστικά αναπτυγμένες περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου, οι οποίες κατέχουν τις πρώτες θέσεις
στις προτιμήσεις στην παγκόσμια τουριστική αγορά. 
Και επιπλέον προτείνουμε οι ολιγοήμερες εκδρομές να γίνονται στις ακριτικές (και συνήθως μειονεκτικές) περιοχές της πατρίδας μας, όπως η Δυτική Μακεδονία, η Ήπειρος και η Θράκη κ.ά. Ειδικά η ιδιαίτερη πατρίδα μας, η Θράκη, με τις κοντινές αποστάσεις των πόλεών της μπορεί να προσφέρει πολλές επιλογές, ακόμη και επίσκεψη στην κοντινή Αδριανούπολη.
Συμβάλλουμε έτσι στην τόνωση των τοπικών αγορών και στην ανάπτυξή τους, έννοια που δεν θα έρθει από το αθηνοκεντρικό κράτος, αν κι εμείς δεν κάνουμε κάτι για τις τοπικές μας κοινωνίες.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες της χειμαζόμενης πατρίδας μας. Ως εκπαιδευτικοί τώρα πρέπει να αναδείξουμε τον επιμορφωτικό χαρακτήρα των εξορμήσεων αυτών, προτείνοντας να αποκτήσουν επιτέλους ένα οργανωτικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο θα προετοιμάζονται από τους μαθητές, θα έχουν παιδαγωγική στόχευση, θα συνδέονται με την εκπαιδευτική πράξη και θα αποτιμώνται από μαθητές και εκπαιδευτικούς.

* Κείμενο - πρόταση του Π. Καρακολίδη (Ανεξάρτητη Εκπαιδευτική Συνεργασία) που υπερψηφίστηκε (με 6-1) στην ΕΛΜΕ Ροδόπης, στις 10/6/2014, και το οποίο θα προταθεί και στην ΟΛΜΕ, προκειμένου να υπερασπιστούν οικαθηγητές Μ.Ε. το εκπαιδευτικά, κοινωνικά και εθνικά αυτονόητο.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Τέλμα...

Ανάρτηση σε πρώην fbική ομάδα μου 

Είχα δηλώσει παλιότερα την πρόθεσή μου να αποτελέσει τούτη η ομάδα βήμα για νέους επιστήμονες και αφετηρία ευγενών επιδιώξεων τους,όχι μόνο για θέματα ιστορίας,λαογραφίας,γλωσσολογίας σχετικά με τους Αρβανίτες,αλλά και για καθετί που αφορά την σημερινή ζωή μας ως πολίτες και άτομα με ευαίσθητες κεραίες.
Αυτό δυστυχώς δεν έχει συμβεί ως τώρα.Και δεν είναι μόνο η δυστοκία των νέων ανθρώπων να εμπλακούν με τα κοινά,αλλά (όπως πολλοί θα παρατηρούν) υπάρχει σαφής η ροπή τους προς την σαχλαμάρα,το ασήμαντο,το ευτελές και το χυδαίο.
Θέλω να σταθώ με τούτο το σημείωμά μου και σε μια άλλη παρατήρηση: Πολλά παιδιά που μπορεί να σπουδάζουν ή και να είναι πτυχιούχοι,έχουν πρόβλημα με την αρβανίτικη καταγωγή τους. Έχω την αίσθηση ότι αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο μαζικό κόμπλεξ που δεν είναι άσχετο με τα περιρρέοντα μηνύματα εθνομηδενισμού,αποκοπής από τη ρίζα και την παράδοση και προαγωγής μιας κοινωνικής σούπας,όπου όλοι θα χαζεύουν ριάλιτι στην υψηλής ευκρίνειας τηλεόρασή τους,θα καταναλώνονται με gossip news και θα θαυμάζουν πολιτικά ανδρείκελα επαγγελλόμενα εξαίσιες νέες μέρες.
Αλληλένδετο με το κόμπλεξ της αρβανίτικης καταγωγής είναι και το άλλο φεϊσπουκικό φαινόμενο,να αποκρύπτεται το χωριό που γεννήθηκαν. Έτσι νεαροί και νεαρές που γεννήθηκαν και μένουν στα χωριά μας,εδώ στην Β.Α Αττική,δηλώνουν την Αθήνα,την Κηφισιά κ.λ.π ως γενέτειρα και ως τόπο διαμονής.
Κάποτε ήταν καμάρι ο τόπος των προγόνων σου. Εκεί,όταν ο μόχθος της ζωής έφερνε σοδειά και πλούτο,γύρναγε ώριμος ο άνθρωπος να προσφέρει:Να ανακαινίσει το σχολείο του χωριού,να εξωραΐσει την παραδοσιακή βρύση,να φτιάξει αγροτικό ιατρείο,να αναπλάσει την παλιά εκκλησία,να ιδρύσει βιβλιοθήκη,να προσφέρει ανιδιοτελώς υποτροφίες στους αριστούχους κ.τ.λ.
Ένας βαθύς πατριωτισμός,ένας απόλυτος σεβασμός για την πρώτη κούνια,ακόμα και αν αυτή ήταν ξύλινη απλή και φτωχική.
Στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες μέρες μας,η μετανάστευση κοντεύει να γίνει sic ιδανικό,η αναφορά του χωριού σου σχεδόν προσβλητική και η κατάθεση της καταγωγής σου, σύμβολο ντροπής,που επιμελώς πρέπει να αποσιωπάται.
Νέα ήθη ξεπροβάλλουν στον βούρκο του happy live style...

Γιάννης Βασ. Πέππας

Η ομιλία του Μάνου Χατζιδάκη για το ρεμπέτικο

 «Θα ήθελα προκαταβολικά να σας πληροφορήσω, πως μ’ όλη μου την καλή διάθεση, δεν είμαι σε θέση να πω, ούτε καινούργια πράγματα, ούτε κι όσα μιλήσω απόψε να τα δώσω με σοφία. Θα προσπαθήσω όμως κι όσο μπορώ πιο καλά, να σας μεταδώσω αυτό που με κάνει να ζω και να βλέπω την αξία του μέχρι σήμερα περιφερόμενου λαϊκού σκοπού της πόλης. Τώρα αν τούτη η πανηγυριώτικη ομιλία για το ρεμπέτικο, γινόταν πριν δυο χρόνια, ίσως να ΄χε κάπως διαφορετικό χαρακτήρα, δηλαδή να ΄ταν, πιο μεροληπτική –μπορούμε να πούμε – και συγχρόνως πιο ενθουσιαστική για το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου. Δεν θα μπορούσαμε ίσως να ξεφύγουμε από τη γοητεία του γυαλένιου ήχου ενός μπουζουκιού για να κοιτάξουμε το θέμα μας στη ρίζα του κι ακόμη να μείνουμε όσο χρειάζεται ψυχροί κι αντικειμενικοί για μια τέτοια δουλειά. Αυτό -θα πείτε- μπορεί να γίνει σήμερα; Είναι κάτι που δεν μπορώ να προεξοφλήσω με βεβαιότητα. Όσο νά ΄ναι όμως, η μεγάλη διάδοση που πήρε τα δύο τελευταία χρόνια το ρεμπέτικο, μας αφήνει περιθώριο για μια τέτοια, επικίνδυνα πρώιμη, ομολογώ εργασία. Το ρεμπέτικο, κι αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, έχει πια επιβάλλει τη δύναμή του, λίγο-πολύ σ΄ όλους μας, είτε θετικά, είτε αρνητικά, είτε δηλαδή γιατί το παραδεχόμαστε, είτε όχι, ενώ συγχρόνως βλέπουμε να έχει δημιουργηθεί γύρω του μια επιπόλαιη κατάσταση μόδας, που μας κάνει ν’ αντιδρούμε δικαιολογημένα σ’ αυτήν και ν’ αμφιβάλουμε για τη μελλοντική και ποιοτική εξέλιξη του είδους. (Εδώ πέρα βέβαια παίρνω ως δεδομένο την ποιοτική του αξία). Και στον τόπο μας καθώς κι έξω, όλα περνούν απ’ αυτήν την περίοδο που ονομάζουμε μόδα. Μήπως απέφυγε κάτι τέτοιο το δημοτικό μας τραγούδι πριν 50 χρόνια, σαν φούντωνε το κίνημα των δημοτικιστών; Κι ακόμη πριν δύο χρόνια, το ίδιο δεν είχε συμβεί με τις λαϊκές εικαστικές τέχνες, όπου ο Θεόφιλος και ο Παναγής Ζωγράφος προβάλλονται στο ίδιο πλάνο με τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα; Ποιος μπορεί να σταματήσει μια τέτοια κατάσταση, κι ακόμη ποιος μπορεί να μην παραδεχτεί ίσως την αναγκαιότητα αυτήν της περιόδου μόδας -ας την πούμε- ωσότου τα πράγματα κατασταλάξουν κι έλθουν στη φυσική τους θέση; Το ίδιο πρέπει -νομίζω- να περιμένουμε και με τα ρεμπέτικα. Γιατί θά ΄ναι κάπως ανόητο αν νομίσουμε, ότι ο χασάπικος μπορεί ή πάει ν΄αντικαταστήσει το ταγκό. Οι λαϊκοί τούτοι ρυθμοί έχουν κάτι πολύ, περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται για να καλυφθούν οι βραδινές μας διασκεδαστικές ώρες - άσχετα αν αυτός ο χαρακτήρας επιβάλλεται κι επικρατεί στις λαϊκές τάξεις. Ύστερα για μας θά ΄ναι μεγάλο ψέμα αν ισχυρισθούμε ότι είναι δυνατόν να εκδηλωθούμε μ’ αυτούς τους τόσο γυμνούς κι απέριττους ρυθμούς. Κάτι τέτοιο μόνο για αυτούς, που με κρασί ή με άλλα μέσα, στέλνουν στο διάβολο - που λεν- κάθε κοινωνικό φραγμό και κάθε σύμβαση, έστω και για μια ώρα. Παρατηρώντας όμως μια ιδιότητα αυτών των ρυθμών, ήδη δημιουργείται μέσα μας ένας θαυμασμός για τη δύναμη που περιέχουν και που μας κινεί το ενδιαφέρον να γνωρίσουμε από κοντά τούτη τη δύναμη που από ΄δω και πέρα λες και σαν μαγεία μας φέρνει σ΄ άμεση επαφή με το μελωδικό της στοιχείο. Αυτά όμως όλα κουράζουν σαν δεν τα δεις έξω απ΄ την καθημερινότητά τους. Κάθε απόπειρα που θα κινήσει να φέρει το ρεμπέτικο τραγούδι σε καθημερινή χρήση, και επιπόλαια και καταδικασμένη είναι. Αλλά το ίδιο μήπως δεν συμβαίνει και με την άλλη μουσική, αυτήν που ονομάζουμε σοβαρή; Μπορεί κανείς να φανταστεί ποτές, πως μια βραδιά κεφιού του, είναι δυνατόν να την καλύψει με τη Σονάτα 110 του Mπετόβεν; (Δικαιολογημένα τώρα ίσως να σας γεννηθεί απορία για τη σχέση που μπορεί να έχει το ρεμπέτικο με τον Μπετόβεν. Παρ΄ όλο που και αργότερα θα επανέλθω σε παρόμοιους παραλληλισμούς σας προειδοποιώ πως δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση). Λοιπόν δεν νομίζω, πως ο σνομπισμός αυτός γύρω από το ρεμπέτικο τραγούδι είναι δυνατό να μας σταθεί εμπόδιο, για να κοιτάξουμε προσεκτικά την αξία του και ν΄αγαπήσουμε την αλήθεια και τη δύναμη που περιέχει. Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σε μας και σε τέτοιο σημείο δικά μας, που δεν έχoμε νομίζω σήμερα τίποτ΄ άλλο για να ισχυριστούμε το ίδιο. Μα πριν μπούμε σ΄ ένα αναλυτικότερο κοίταγμα του είδους αυτών των τραγουδιών, ας επιστρέψουμε για χατίρι μου σε μια κοντινή μα περασμένη πια εποχή και να δούμε μαζί εξελικτικά όλη την ποιητική ατμόσφαιρα, που συνθέτουν και δημιουργούν τα ρεμπέτικα, μέσα στην αυστηρή και δικιά τους περιοχή. Κατοχή. Πάνω σε μια γυμνή και παγωμένη άσφαλτο με μοναδικό φωτισμό την ψυχρή όψη ενός φεγγαριού, προχωράμε μ΄ ένα φίλο. Ένας λεπτός μα διαπεραστικός ήχος μπουζουκιού καθρεφτίζεται -λες- μες στην άσφαλτο και μας ακολουθεί βήμα προς βήμα. Ο φίλος μου προσπαθεί να μου εξηγήσει τη διάθεση φυγής και την έντονη εμμονή σ΄αυτή τη διάθεση που κρατούν οι τέσσερις νότες του περιφερόμενου τότες τραγουδιού «Θα πάω εκεί στην αραπιά». Μάταια προσπαθούσε να μου μεταδώσει τη συγκίνησή του και να μου δείξει μαζί αυτό το αντίκρισμα που υπήρχε αυτής της «διάθεσης φυγής» - καθώς την ονόμαζε στην όλη δημιουργημένη ατμόσφαιρα της πολιτείας των Αθηνών. Του λόγου μου -κάπως δικαιολογημένα βλέπετε με τη μικρή μου τότες ηλικία- του έφερνα όλες μου τις αντιρρήσεις, κουβαλώντας γνωστά επιχειρήματα που ιδιαίτερα σήμερα χρησιμοποιούνται πάρα πολύ από Αθηναίους της ώριμης ηλικίας. Δηλαδή περί αγοραίου, φτηνού και χυδαίου είδους καθώς κι άλλα παρόμοια. Αυτός όμως επέμενε τονίζοντας την κάθε λέξη του σύμφωνα με το ρυθμό «Θα πάω εκεί στην αραπιά», θέλοντας ίσως να μου δώσει και μια ρυθμική επαλήθευση των όσων έλεγε πάνω στο τραγούδι. Αργότερα ο ίδιος φίλος, στον ίδιο δρόμο, μου μιλούσε για κάτι καινούργιο. Μα τώρα ήταν καλοκαίρι και η άσφαλτος μύριζε. Το ίδιο σκοτάδι, μα η κάψα έλιωνε τις φωνές και τις έφτιαχνε μόνιμους ίσκιους στα σπίτια. Υπήρχε γύρω μας κάτι ρευστό. Μια καινούργια ρεμπέτικη κραυγή -καινούργια για μένα βέβαια- κυλούσε μ’ ένταση ανάμεσα στα στενά και βρώμικα πεζοδρόμια του Πειραιά και της Αθήνας. Ακούγαμε την πρώτη στροφή που έλεγε «Κουράστηκα για να σ΄ αποκτήσω αρχόντισσά μου μάγισσα τρανή». Κι ο φίλος μου εξηγούσε θίγοντας όλο τον ανικανοποίητο ερωτισμό που έπνιγε την ατμόσφαιρα. Ακόμα, προσπαθούσε να μου εξηγήσει το τραγικό στοιχείο του τραγουδιού που ερχόταν αντιμέτωπο σε μια εποχή που μόνο συνθήματα κυκλοφορούσαν τρέχοντας. Αργότερα πολύ, θά ΄βλεπα πόσην αλήθεια είχαν τα λόγια του, γιατί τότες ακόμη έπαιζα με τις πραγματικές αξίες ανυποψίαστος. Περνούν μερικά χρόνια, πού η πυκνότητα της έντασης που περιείχαν τα έκαμε απέραντα. Πολλά συνέβησαν και συμβαίνουν στο μεταξύ. Έρχεται η απελευθέρωση και τινάζουμε από πάνω μας τους Γερμανούς με την κατοχή τους. Παράλληλα η γενιά μου μεγαλώνει κατά πολλά χρόνια, έχοντας ξωπίσω της μια πολύ ισχυρή δοκιμασία. Και το ρεμπέτικο, αφού παίζει με πολύ και πηγαίο χιούμορ, σε ορισμένα διαλείμματα, γύρω από δραματικές περιπτώσεις μπαίνει με μεγαλύτερο άγχος μες στα βασικά και μεγάλα του θέματα: του έρωτα και της φυγής. Ένας ανικανοποίητος έρωτας που ξεκινάει από την πιο κυνική στάση και φτάνει με μια πρωτόγονη ένταση μέχρι τα πλατειά χριστιανικά όρια της αγάπης και μια φυγή που επιβάλλεται νοσηρά -θά ΄λεγα- από αδυναμία, μια που οι συνθήκες παραμένουν το ίδιο σκληρές σα μέταλλο στον άνθρωπο που κινάει για ν΄ αγαπήσει μ’ όλη του τη δύναμη κι όσο μπορεί περισσότερο. Αυτή παραμένει βασικά η θεματολογία του ρεμπέτικου μέχρι τα σήμερα. Κι όσο αφελείς κι αν μας φαίνονται οι καταστάσεις αυτές καθ΄ εαυτές, δεν μπορούμε να αρνηθούμε στους εαυτούς μας τουλάχιστον, πως ο νοσηρός ερωτισμός που σκορπίζεται απ΄ τους ήχους ενός μακρόσυρτου ζεϊμπέκικου, δεν κυκλοφορεί κι ανάμεσά μας έστω και με διάφορα πολύπλοκα σχήματα, έστω ακόμα κι αν ξεκινάει από χίλιες διάφορες αιτίες. Κι ερχόμαστε σε μια από τις πιο βασικές κατηγορίες που προβάλλουν «οι υγιείς ηθικολόγοι» για το ρεμπέτικο. «Είναι αρρωστημένο» λεν μ’ αυστηρότητα, «ενώ το δημοτικό τραγούδι, γεμάτο υγεία και λεβεντιά» και κινούν το κεφάλι με σημασία, ενώ είμαι βέβαιος πως το δημοτικό μας τραγούδι τους είναι το ίδιο οχληρό όπως και το ρεμπέτικο, με τη διαφορά πως δεν τολμούν να ομολογήσουν ότι δεν τους αρέσει. Είναι σαν να βγουν και να πουν ότι δεν τους αρέσει ο Σαίξπηρ -για παράδειγμα- ή κάτι παρόμοιο. Ανέχονται το δημοτικό όχι όμως και το ρεμπέτικο. Το τελευταίο είναι κάτι που κυκλοφορεί ανάμεσά τους και μπορούν να το πετάξουν -έτσι φαντάζονται- επειδή δεν έχει κρεμαστεί ακόμη με χρυσές κορνίζες. Ίσως ξεχνάν ότι τα χρόνια μας δεν έχουν τίποτε κοινό με τα χρόνια της κλεφτουριάς, άσχετα αν οι ηρωικές πράξεις του στρατού μας τοποθετούνται δίκαια από την ιστορία πλάι στους Καραϊσκάκηδες και τους Κολοκοτρωναίους. Οι κύριοι αυτοί αγνοούν την εποχή μας καθώς και το ότι ένα λαϊκό τραγούδι καθρεφτίζει με μοναδική ένταση όχι μόνο μια τάξη ή μια κατηγορία ανθρώπων μα τις επιδράσεις μιας ολάκερης εποχής σε μια φυλή, σ΄ ένα έθνος μαζί με τις διαμορφωμένες τοπικές συνθήκες. Η εποχή μας δεν είναι ούτε ηρωική ούτε επική και το τελείωμα του Δεύτερου παγκοσμίου πολέμου άφησε σχεδόν όλα τα προβλήματα άλυτα και μετέωρα. Τα μετέωρα αυτά προβλήματα δημιουργούν περιφερόμενα ερωτηματικά που δεν περιορίζονται φυσικά μόνο στον τομέα της πολιτικής και της κοινωνιολογίας μα εξαπλώνονται με την ίδια δύναμη και στη φιλοσοφία και την τέχνη, ακόμη και στην πιο καθημερινή στιγμή τ΄ ανθρώπου. Ο τόπος μας επιπλέον εξακολουθεί, σχεδόν δίχως διακοπή, ένα πόλεμο με επιμονή και με πίστη για την τελική νίκη, μα πάντα και ιδιαίτερα σήμερα, κοπιαστικό και οδυνηρό. Σκεφθείτε τώρα κάτω απ΄ αυτές τις αδυσώπητες συνθήκες την παρθενική ψυχικότητα του λαού μας - παρθενική, γιατί τα εκατό χρόνια μόνον ελεύθερης ζωής δεν ήσαν ικανά ούτε να την ωριμάσουν ούτε και ν΄ αφήσουν περιθώριο για να ριζωθούν τα τελευταία ευρωπαϊκά ρεύματα. Φανταστείτε λοιπόν αυτή τη στοιβαγμένη ζωτικότητα και ωραιότητα συνάμα ενός λαού σαν του δικού μας, να ζητά διέξοδο, έκφραση, επαφή με τον έξω κόσμο και να αντιμετωπίζει όλα αυτά που αναφέραμε πιο πάνω ως κύρια γνωρίσματα της εποχής, κι ακόμη τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες του τόπου μας. Η ζωτικότητα καίγεται, η ψυχικότητα αρρωσταίνει, η ωραιότητα παραμένει. Αυτό είναι το ρεμπέτικο. Κι από ΄δω πηγάζει η θεματολογία του. Eπαναλαμβάνω - ένας ανικανοποίητος μα έντονος ερωτισμός που ακριβώς η ένταση του αυτή του προσδίδει έναν πανανθρώπινο χαρακτήρα και μια επιτακτική διάθεση φυγής από την πραγματικότητα με οιονδήποτε τεχνικό μέσον, όπως είναι το χασίσι και τ΄ άλλα ναρκωτικά, που η χρησιμοποίησή του δείχνει την παθητικότητα της τάξης που το μεταχειρίζεται. Καταλαβαίνετε βέβαια τώρα πως το αρρωστημένο στοιχείο του σημερινού μας λαϊκού τραγουδιού, δεν έχει ως αιτία ένα υπερβολικό ωρίμασμα ζωής - καθώς η μεσοπολεμική ντεκαντέντσα με κέντρο τη Γαλλία -και γι ΄αυτό δεν αποτελεί κάτι το σάπιο, μα προέρχεται καθαρά από μια στοιβαγμένη ζωική δύναμη που ασφυκτιά δίχως διέξοδο, δίχως επαφή, από μιαν υπερβολική υγεία- θα λεγε κανείς. Πάντως το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι μια παρακμή. Σημαντική όμως η διαφορά ανάμεσά τους. Η μια κινά απ’ τη ζωή, η άλλη από το θάνατο. Το να θέλει λοιπόν κανείς ν΄ αγνοήσει την πραγματικότητα και μάλιστα του τόπου του, μόνον κακό του κεφαλιού του μπορεί να κάμει. Τα χρόνια μας είναι δύσκολα και το λαϊκό μας τραγούδι, που δεν φτιάχνεται από ανθρώπους της φούγκας και του κοντραπούντο ώστε να νοιάζεται για εξυγιάνσεις και για πρόχειρα φτιασιδώματα υγείας τραγουδάει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. 
Τώρα πολλοί μπορούν να πουν αυτά περίπου: «Καλά. Όσα είπες είναι σωστά και τα παραδεχόμαστε. Μα τι μας πείθει ότι το ρεμπέτικο είναι η σημερινή μας λαϊκή έκφραση καθώς λες και που σαν τέτοια βέβαια πρέπει να συνδέεται με την παράδοση του δημοτικού τραγουδιού και του βυζαντινού μέλους, κι όχι ένα τραγούδι μιας ορισμένης κατηγορίας ανθρώπων που εκφράζει την προσωπικήν της κατάσταση;» Το ερώτημα τούτο ασφαλώς σε πολλούς θα γεννηθεί, αν και προηγουμένως μίλησα όσο μπορούσα σαφέστερα, για την άμεση σχέση του ρεμπέτικου με το πλατύ μάλιστα σήμερα, και του τόπου και της εποχής μας. Αυτόματα επίσης καταρρέει και το επιχείρημα, ότι αποτελεί έκφραση προσωπικών καταστάσεων. Μένει λοιπόν να εξετάσουμε το ελληνικόν του είδος. Αν και κατά πόσον συνδέεται με τη λαϊκή μας παράδοση και ποια είναι τα στοιχεία που αντλεί απ΄ αυτήν. Για να προχωρήσουμε και να μπορέσουμε να δούμε μαζί ό,τι συνδετικό στοιχείο υπάρχει, θα το εξετάσουμε από δυο ξεχωριστές πλευρές, πρώτα από τη μορφική του πλευρά κι ύστερα απ΄ το ύφος του. Το ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα, να συνδυάζει το λόγο, τη μουσική και την κίνηση. Απ΄ τη σύνθεση μέχρι την εκτέλεση, μ’ ένστικτο δημιoυργούνται οι προϋποθέσεις για τnν τριπλή αυτή εκφραστική συνύπαρξη, που ορισμένες φορές σαν φτάνει τα όρια της τελειότητας θυμίζει μορφολογικά την αρχαία τραγωδία. Ο συνθέτης της μουσικής είναι συγχρόνως και ο ποιητής καθώς και ο εκτελεστής. Βασικά του όργανα είναι τα μπουζούκια -μεγάλο μαντολίνο τουρκικής μάλλον προελεύσεως- κι ο μπαγλαμάς -παραλλαγή της κρητικής λύρας και της συγγενικής νησιώτικης, πιο μικροσκοπικής απ΄ αυτήν και κρουστές με πέννα. Η σύνθεση του τραγουδιού βασίζεται βέβαια πάνω στη χορευτική κίνηση, με τρεις χαρακτηριστικούς ρυθμούς, τον ζεϊμπέκικο, τον χασάπικο και τον σέρβικο (ο τελευταίος έχει ολιγότερη χρήση).
Ο ζεϊμπέκικος σε ρυθμό 9/8 είναι ο βασικότερος ρυθμός της ρεμπέτικης μουσικής. Προήλθε ασφαλώς απ΄ τα χορευτικά 9/8 των Κυκλάδων και του Πόντου, πού εδώ όμως έχει χάσει ολότελα τη ρυθμική του αγωγή κι έχει γίνει αργός, βαρύς, μακρόσυρτος και περιεκτικότερος. Χορεύεται από έναν μόνο χορευτή και επιδέχεται αφάνταστη ποικιλία αυτοσχεδιασμού με μόνο δεδομένο την αίσθηση του ρυθμού. Ο καλός χορευτής στο ζεϊμπέκικο θα ΄ναι εκείνος που θα διαθέτει τη μεγαλύτερη φαντασία και την κατάλληλη πλαστικότητα ώστε να μην αφήσει ούτε μια νότα μπουζουκιού που να μην τη δώσει με μια αντίστοιχη κίνηση του σώματός του. Ως χορός είναι ο δυσκoλότερoς και ο δραματικότερος σε περιεχόμενο. Ο χασάπικος βασίζεται πάνω στο ρυθμό 4/4 κι ο τρόπος που χορεύεται -δυο χορευτές συνήθως, αλλά και τρεις και τέσσερις πολλές φορές- έρχεται σαν μια προέκταση του δημοτικού χορευτικού τρόπου, με μια κάποια ευρωπαϊκή επίδραση. Δεν ξέρω γιατί, μα πολλές φορές μου θυμίζει -πολύ μακριά όμως- τη γαλλική java. Ο σέρβικος που κι η ονομασία του δείχνει την προέλευσή του, είναι ένας γρήγορος ρυθμός και παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρoν κι αυτό απ’ τη μεριά της δεξιοτεχνίας και μόνο των εκτελεστών και του χορευτή. Χρησιμοποιείται πάρα πολύ λίγο· παραμένει μ’ ένα ματαιόδοξο περιεχόμενo να φαντάξει, μια που ικανοποιεί μόνoν το επιδεικτικό μέρoς των ποδιών κάποιου χορευτή. Ο ζεϊμπέκικος είναι ο πιο καθαρός, συγχρόνως ελληνικός ρυθμός. Ο δε χασάπικος έχει αφομοιώσει μιά καθαρή ελληνική ιδιομορφία. Πάνω σ΄ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή, διακρίνομε καθαρά απάνω την επίδραση ή καλύτερα την προέκταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μ’ ακόμη, παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, πού δεν είναι άλλη απ΄ την αυστηρή κι απέριττη εκκλησιαστική υμνωδία. Όχι πως το δημοτικό τραγούδι δεν έχει κι αυτό στοιχεία διοχετευμένα στο ρεμπέτικο. Μα πολύ λιγότερα. H παρουσία του είναι έντονη, ιδιαίτερα στο ελαφρότερο είδος που περισσότερο το χαρακτηρίζει μια χάρη και μια νnσιώτικη ελαφράδα. Παράδειγμα φέρνω, αν θυμάστε, κάπως παλιότερα το «Πάρτη βάρκα στο λιμάνι - κάτω στο Πασαλιμάνι» καθώς και το γνωστότατο «Ανδρέα Zέππo». Και τα δυό έχουν πολύ έντονα πάνω τους τη σφραγίδα του δημοτικού μας τραγουδιού. Μα για να εξηγήσουμε τη βασική αυτή προέκταση του βυζαντινoύ μέλους στο ρεμπέτικο, αρκεί να δούμε πόσο κοινή ατμόσφαιρα δημιουργούσε η παρακμή του Βυζαντίου με τη δικιά μας σήμερα. Ατμόσφαιρα το ίδιο καταπιεστική, το ίδιο ασαφής, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα προερχόταν από ένα λαθεμένο ξόδεμα θρησκευτικού συναισθήματος. Έτσι τα εκφραστικά στοιχεία του ετoιμόρoπoυ Βυζαντίου με την άμεση παθητικότητά τους βρίσκουν οικεία ατμόσφαιρα μες στο ρεμπέτικο -το σύγχρονο λαϊκό μέλος- για ν’ αναπτυχθούν και να συνθέσουν τη σημερινή εκφραστική μορφή μιας το ίδιο έντονης παθnτικότητας. Το δημοτικό τραγούδι και τα υγιή του εκφραστικά στοιχεία έχουν τη θέση μόνον μιας πιο άμεσης κληρονομιάς. Για τα 80% της ρεμπέτικης μουσικής, τίποτες παραπάνω. Εξετάζοντας τώρα το ύφος του τραγουδιού βρίσκομε ευθύς εξ΄ αρχής το βασικό εκείνο χαρακτήρα του συγκρατημένoυ, που μόνο επειδή είναι γνήσια ελληνικό, μπορεί και το κρατεί με τόση συνέπεια. Και στη μελωδία και στα λόγια και στο χορό, δεν υπάρχει κανένα ξέσπασμα, καμιά σπασμωδικότητα, καμιά νευρικότητα. Δεν υπάρχει πάθος. Υπάρχει ή ζωή με την πιο πλατειά έννοια. Όλα δίνονται λιτά, απέριττα με μια εσωτερική δύναμη που πολλές φορές συγκλονίζει. Μήπως αυτό δεν είναι το κύριο και μεγάλο στοιχείο που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή; Και ακόμα ολάκερο το λαμπρό μεγαλείο της αρχαίας τραγωδίας και όλων των αρχαίων μνημείων, δεν βασίζεται πάνω στην καθαρότητα, στη λιτή γραμμή και προπαντός στο απέραντο αυτό sostenuto που, προϋποθέτει δύναμη, συνείδηση και πραγματικό περιεχόμενο; Ποια από τις καλές τέχνες στον τόπο μας σήμερα μπορεί να περηφανευτεί ότι κράτησε τη βασική αυτή ελληνικότητα -τη μοναδική άξια κληρoνoμιά που έχουμε πραγματικά στα χέρια μας- για τη σύνθεσή της. Ποια μουσική μας μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι βρίσκεται πέρα απ΄ το βυζαντινό μέλος, πέρα απ΄ το δnμοτικό τραγούδι και στη χειρότερη περίπτωση πέρα απ΄τις σπασμένες αρχαίες κολώνες του Παρθενώνος και του Ερεχθείου, ότι βρίσκεται εκεί που όλα αυτά βρεθήκανε στην εποχή τους; Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι γνήσια ελληνικό, μοναδικά ελληνικό.
Eπιτρέψατέ μου τώρα να σάς παρουσιάσω δύο από τους πιο γνήσιους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης έλλnνικης λαϊκής μουσικής· τον Μάρκο Bαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου με το συγκρότημά της. (Είσοδος) Οι λαμπροί αυτοί μουσικοί στο είδος τους προσεφέρθηκαν ευγενώς να παίξουν απόψε πέντε χαρακτηριστικά ρεμπέτικα τραγούδια για να μπορέσουμε έτσι να πάρουμε μια συγκεκριμένη ιδέα όλων αυτών που είπαμε πιο πάνω. Θ’ αρχίσουν μ’ ένα τραγούδι που έχει συνθέσει ο Μάρκος Bαμβακάρης πάνω στο ρυθμό του χασάπικου και με τον τίτλο «Φραγκοσυριανή κυρά μου» (τραγούδι). Το δεύτερο τραγούδι που θα ακούσετε είναι πάλι σύνθεση του Μάρκου Βαμβακάρn σε ρυθμό ζεϊμπέκικου «Εγώ είμαι το θύμα σου» (τραγούδι). Το τρίτο είναι σύνθεση της Σωτηρίας Μπέλλου (ζεϊμπέκικo) «Σταμάτησε μανούλα μου να δέρνεσαι για μένα». Από τα πιο χαρακτηριστικά στο είδος του. (τραγούδι) Το τέταρτο, σύνθεση Tσιτσάνη, σε ρυθμό χασάπικου «Πάμε τσάρκα στο Μπαξέ τσιφλίκι». Με την ευκαιρία τώρα που θ΄ ακούσουμε το γνωστότατο «Άνοιξε - άνοιξε» του Παπαϊωάννου θα ΄θελα να ΄λεγα λίγα λόγια για τη σημασία του και το σταθμό που φέρνει στη ρεμπέτικη φιλολογία του τραγουδιού, ζητώντας βέβαια πρώτα συγγνώμη απ΄ τους αγαπητούς μουσικούς για τη μικρή αυτή παρεμβολή. Λίγο πριν απ΄ τον πόλεμο του ’40 ο Tσιτσάνης τραγούδησε για πρώτη φορά το «Αρχόντισσα μου μάγισσα τρανή- κουράστηκα για να σε αποκτήσω». Ήταν ένας μεγαλοφυής σχεδιασμός -μπορώ να πω- πάνω στο ερωτικό θέμα, που η δύναμή του και η αλήθεια του μας φέρνει κοντά στον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου και μετά από εκατοντάδες χρόνια κοντά στο «Ματωμέvο Γάμο» του Λόρκα. Η μελωδική του γραμμή αφάνταστη σε περιεκτικότητα και σε λιτότητα πλησιάζει τον Μπαχ. Αυτό το τραγούδι ορθώθηκε για να αντιμετωπίσει μια τυραννισμένη και δύσκολη εποχή και στάθηκε η πρώτη δυνατή φωνή μιας γενιάς. Πριν δυο χρόνια ο ίδιος ο Τσιτσάνης τραγούδησε για πρώτη φορά πάλι αυτούς τους στίχους «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι - το σκοτάδι είναι βαθύ - κι όμως ένα παλικάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί», ο ερωτισμός προχωράει και θίγει ακέραια το ανικανοποίητο, δίδοντας μια τόσο λεπτή μα τόσο έντονη αίσθηση μιας βαριάς ατμόσφαιρας, λες και προμηνούσε ένα άγχος, μια καταιγίδα. Φέτος -ο Παπαϊωάννου αυτή τη φορά- μας δίνει ολάκερο αυτό το άγχος με μια δυνατή κραυγή πια- η μοναδική μες στα ρεμπέτικα, και γι΄ αυτό τόσο αληθινή με το «Άνοιξε – άνοιξε». Δεν ξέρω, αλλά σ΄ αυτά τα τρία τραγούδια υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δίνει ξεκάθαρα και μοναδικά το τραγικό στην ερωτική μας περιοχή. «Άνοιξε» (τραγούδι).
Θα μπορούσα ακόμα να μιλήσω για τις ταβέρνες και το κέντρον διασκεδάσεως «ο Μάριος» καθώς και για τον «Παναγάκη» κοντά στον Αϊ-Παντελεήμονα όπου κάθε βράδυ ο Bαμβακάρης και η Μπέλλου λειτουργούν πάνω στην τέχνη τους. Θα μπορούσα να μιλήσω και για βροχερές νύχτες όπου με λάμπες του πετρόλαδου φωτίζονταν οι σκιές ενός πλήθους που όλοι μαζί τραγουδούσαν ήρεμα, λες και πιστεύανε στην αιωνιότητα. Ακόμη θα μιλoύσα για το χορό του κομπολογιού όπου ένα παλικάρι μ΄ ένα γαρύφαλο στο στόμα γίνεται ένα μικρό κουβάρι γύρω απ΄ το κεχριμπαρένιο λαμπρό κομπολόι - θα μπορούσα να ΄λεγα τόσα πολλά που να μην έφταναν ώρες ολάκερες να μιλάω λες κι είμαι μoναχός μου. Μα όλα αυτά είναι μια γοητεία. Ακούσατε με τι ψυχρότητα και αυστηρότητα ειπώθηκαν αυτά τα πέντε τραγούδια. Ο ρυθμός δεν ξέφυγε ούτε πιθαμή για να τονίσει κάτι πιο έντονα, οι φωνές ίσιες, μονοκόμματες λες και τα λόγια δεν είχαν συγκίνηση. Έτσι είναι. Τίποτε που να σε προκαλέσει να τα προσέξεις, να τα ξεχωρίσεις. Πρέπει να ξελαφρώσεις μέσα σου για να δεχτείς τη δύναμή τους. Αλλιώς τα χάνεις γιατί αυτά δεν σε περιμένουν. Έτσι κι εμείς.
Κάποτε θα κοπάσει η φασαρία γύρω τους κι αυτά θα συνεχίσουν ανενόχλητα το δρόμο τους. Ποιος ξέρει τι καινούργια ζωή μας επιφυλάσσουν τα «νωχελικά 9/8» για το μέλλον. Όμως εμείς θα ’χουμε πια για καλά νοιώσει στο μεταξύ τη δύναμή τους. Και θα τα βλέπουμε πολύ φυσικά και σωστά να υψώνoυν τη φωνή τους στον άμεσο περίγυρό μας και να ζουν πότε για να μας ερμηνεύουν και πότε για να μας συνειδητοποιούν το βαθύτερο εαυτό μας»

Ακούστε: