Κράτος πρόνοιας και αναγκαιότητες αναπήρων
Όλοι ξέρουμε ότι το
ελληνικό κράτος δεν είναι και τόσο φιλικό προς τον πολίτη.Υπάρχει γραφειοκρατία
που πολλές φορές καταντά καταδυναστευτική,υπάρχει διαφθορά που όχι μόνο εκμεταλλεύεται
το κάθε ανυπεράσπιστο άτομο,αλλά και απλώνει ένα παρασιτικό ατελέσφορο ιστό στη
δημόσια διοίκηση,ουσια-στικά ακυρώνοντάς την.
Είναι γνωστές όλες
αυτές οι παθογένειες και δεν χρειάζεται να τις επαναλαμβάνουμε.Το κακό φάνηκε
από την αρχή.Ενώ ο Καπο-δίστριας προσπάθησε να στήσει ένα ευνομούμενο κράτος
ανταποκρινόμενο στις ανάγκες των Ελλήνων,η πολιτική δολοφο-νία του ανέτρεψε την
προσπάθειά του και επιβλήθηκαν από τους διάδοχους Βαυαρούς μοντέλα διοίκησης
εδρασμένα όχι στην τότε πραγματικότητα και τις ανάγκες της,αλλά σε φαντασιακές
συλλή-ψεις που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα.
Ογδόντα χρόνια
περίπου αργότερα (1912) ο Κωστής Παλαμάς με τα Σατιρικά Γυμνάσματά του (Τα «Σατιρικά Γυμνάσματα» του Κ. Παλαμά είναι 44
ποιήματα που δημοσιεύτηκαν αρχικά στον Νουμά, το μαχητικό περιοδικό των
δημοτικιστών,σε δύο δόσεις.Η πρώτη σειρά, από 20 ποιήματα, στο φύλλο 277 στις
6.1.1908 και η δεύτερη, από 24 ποιήματα,στο φύλλο 356, στις 6.9.1909. Τα
πε-ρισσότερα ποιήματα είναι σκληρές σάτιρες,όχι όμως όλα. Ωστόσο,τα σατιρικά
δίνουν τον γενικότερο τόνο.Ανάμεσά τους βρίσκονται μερικά από τα πιο εύστοχα
και πιο σκληρά σατιρικά ποιήματα της νεοελληνικής γραμματείας. Τα
"Σατιρικά Γυμνάσματα" δεν ανατυπώθηκαν ποτέ σε αυτοτελή συλλο-γή όσο
ζούσε ο ποιητής,αλλά συμπεριλήφθηκαν δύο φορές σε συλλογές μαζί με άλλες ποιητικές
ενό-τητες) στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της τότε ελληνικής κοινωνίας και
εξουσίας.Σε ένα στίχο του έλεγε:
το άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη,
δηλαδή 80 χρόνια
μετά την απελευθέρωση ο ελληνικός λαός εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται και να
λειτουργεί ως τουρκοκρατούμενος,ως ραγιάς,ως δούλος που έπρεπε να προσφέρει
μπαξίσια στους άρχοντες για όσα αυτονόητα εδικαιούτο.
Φοβάμαι ότι η
ιστορική επισκόπηση και η κοινωνιολογική διείσδυση δεν υπήρξαν όσο θα έπρεπε
αποτελεσματικές για να φωτιστούν όλες αυτές οι νοσηρές αλήθειες και να
δρομολογηθεί η ανατροπή τους.
Το χειρότερο: φοβάμαι
ότι όλη αυτή η παθογένεια σήμερα,μετά από έναν ολόκληρο αιώνα,ζει και βασιλεύει
απλώνοντας τα λερναία κεφάλια της σε κάθε χώρο,τομέα,δραστηριότητα.
Και αν ο απλός
μέσος πολίτης ταλαιπωρείται από το περίεργο κράτος μας μια φορά,ο ασθενής και
το άτομο με αναπηρίες υποφέρει από τις αβελτηρίες και αναλγησίες των υπηρεσιών
πολλαπλασίως.
Για να μην περιπέσω
και εγώ σε άγονο καταγγελτισμό θα πα-ραθέσω κάποιες λειτουργικές προτάσεις
άμεσης εφαρμοσι-μότητας (λέμε τώρα):
1. τα φάρμακα του κάθε ΑΜΕΑ να παραδίδονται σπίτι του από την κοινωνική
υπηρεσία και μια βασική πρόνοια με ακτινωτή δράση.Ως τώρα ανάλογες κατ΄ όνομα
προνοιακές πρωτοβουλίες (π.χ. βοήθεια στο σπίτι) χρησιμοποιήθηκαν
για βόλεμα ημετέρων,μείωση ανεργίας κ.λπ. κι όχι για τις κραυγάζουσες
απαιτήσεις όσων υποτίθεται ότι εξυπηρετού-σαν.
2. Όλος ο πληθυσμός των ΑΜΕΑ να καταγραφεί μηχανογραφικά ώστε οι αρμόδιες
κρατικές υπηρε-σίες να αντλούν από αυτήν τη βάση δεδομένων όποιο γραφειοκρατικό
στοιχείο χρειάζονται, για να πάψουν να ταλαιπωρούνται ανήμποροι και
βασανισμένοι άνθρωποι σε λογής γραφεία,γκισέ και από ξινισμένα μούτρα
απάνθρωπων υπαλληλίσκων.
Η πεποίθηση μου
είναι ότι όσο ο χειρισμός αυτών των λεπτών ευαίσθητων θεμάτων αφήνεται σε
τεχνοκράτες και βαριεστημένους δημόσιους καριερίστες τίποτα δεν θα αλλάξει.
Πρέπει να αναλάβουν
λόγο στα νευραλγικά οργανωτικά επιτελεία άτομα που γνωρίζουν καλά (που το έχουν νιώσει στο πετσί τους) τι
είναι η ασθένεια και η αναπηρία.
Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος -
Συγγραφέας
Δημοσιεύτηκε και στον Παλμογράφο (δείτε εδώ).
