Ιούλιος Βερν, Οι πειρατές του Αιγαίου pdf

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

   Οι «Πειραταί του Αιγαίου» κυκλοφόρησαν νια πρώτη φορά στο γαλλικό πρωτότυπο το 1884, απ' τον οίκο Χετζέλ.   

   Πρόκειται για μια εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία, με πολύ ενδιαφέρουσα περιπετειώδη και ταυτόχρονα αισθηματική πλοκή, που αποτελεί έναν ύμνο για τον αδάμαστο ηρωισμό και το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821.       

   O Ιούλιος Βερν τοποθετεί την υπόθεση των «ΓΙειρατών του Αιγαίου» στα πλαίσια των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίσθηκαν λίγο πριν απ' την ναυμαχία του Ναυαρίνου, εξαίροντας και το φιλελληνισμό των ξένων εθελοντών που βοήθησαν τους Έλληνες αγωνιστές να εκδιώξουν τους Τούρκους επιδρομείς απ' το Αιγαίο και το Ιόνιο.

   Στο πλευρό των ηρωικών γυναικών που έλαβαν μέρος στον Αγώνα, ο Βερν, αναφέροντας ονομαστικά τη Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ Μαυρογένους, εμφανίζει και τη δική του ηρωίδα, μίαν ακόμα γυναίκα με μεγάλη αγωνιστική καρδιά μα με τραγική μοίρα, που η αγάπη κι η θυσία για την πατρίδα είναι τα πιο ευγενικά και ιερά αισθήματά της.

   Η φλογερή αγάπη του Ιουλίου Βερν για κάθε φιλελεύθερη ιδέα και κάθε δίκαιο αγώνα ανεξαρτησίας των λαών, καθώς και ο στιγματισμός εκείνων που υπονομεύουν ή προδίδουν αυτά τα ιδανικά, μιλά σ΄ αυτό το έργο, πολύ βαθιά στην ελληνική ψυχή.

   Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που ο εμπνευσμένος συγγραφέας εκδηλώνει με παρρησία την υποστήριξή του στους αγωνιστές της ελευθερίας. Στο μυθιστόρημά του «20.000 λεύγες υπό την θάλασσαν» (Έκδοση «Αστέρα» αρ. 29) στη σελίδα 158, όταν το υποβρύχιο «Ναυτίλος» περνά στ' ανοιχτά της Κρήτης, ο πλοίαρχος Νέμος παραδίδει τη νύχτα ά έναν Έλληνα βουτηχτή ράβδους χρυσού που ανέσυρε απ' τα βάι9η του κολπίσκου του Βίγκο, για να συνδράμει οικονομικά τον Κρητικό Αγώνα

Πωλ Μενεστρέλ

Κάντε λήψη του βιβλίου: 

Ιούλιος Βερν,Οι πειρατές του Αιγαίου

Κωστής Παλαμάς, Η Πολιτεία και η μοναξιά (1912) pdf

 

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

[1912*]

Τα ποιήματα, τα συγκεντρωμένα στον τόμο τούτο,αποκατασταίνονται κάπως όψιμα.Τα περισσότερ’ απ’ αυτά λογαριάζουνε χρόνια στις πλάτες τους, παιδιά καιρών πρωτύτερων με πρόσωπα διαφορετικά το έν’ από το άλλο,όσο κι αν είναι πρόσωπ’ αδερφιών,ταιριαστά με τον καημό που τα έσπειρε,με την ώρα που τα γέννησε,με την τέχνη που τα δούλεψε. Μερικών η θέση που θα τους έπρεπε θα ήτανε στα «Μάτια της Ψυχής μου».Άλλα συμπληρώνουνε τις σειρές της «Ασάλευτης Ζωής»,πιο ξε-χωριστά τους «Ύμνους και Θυμούς»,και το πολυσύνθετο,μα μισοτέ-λειωτο «Τραγούδι του Ήλιου» που κομμάτια του μόνο είναι τα γνωρισμέ-να δεκατετράστιχα της «Ασάλευτης Ζωής» και «Οι Χαιρετισμοί της Η-λιογέννητης».Κάποια,μετρημένα,φανερώνουν αγνώριστ’ ακόμα ή στερ-νότερα σημάδια του ξετυλιμού ενός ποιητή στη σκέψη του και στην τέχνη του.    Ο ποιητής τυχαίνει να εμπνέεται μαζί, αράδ’ αράδα,και κατά τις ώρες του, από τη ζωή τη συντροφική τη γύρω του κι από τη ζωή τη μοναχική τη μέσα του.Τα τριγύρω του τονε χτυπάνε κατάκαρδα σα να ήτανε δικά του· τα δικά του τα ζει και τα θεριεύει από τα τριγύρω του.Ο ποιητής είναι, κατά τα περιστατικά της ζωής του,και λάλημα και αντίλαλος.Η Πολιτεία και η Μοναξιά πότε του είναι Λάμιες,πότε του γίνονται Μούσες.Δεν είναι στο χέρι του να διαλέγει τα τραγούδια του.Το μοιρόγραφτο,σε μεγάλη δόση, κυβερνά το τραγούδι του.Ο λόγος του ποιητή το σάλπισμα είναι,σαν από στόμα αρχαγγελικό,απάνου στα τίμια της πολιτείας ή απάνου στα σκιάχτρα της.Ο λόγος του ποιητή από την άλλη του την όψη ο μονόλογος είναι ο ψιθυρισμένος μέσα στη Μοναξιά,ο βγαλμένος από τα σπλάχνα της Μοναξιάς,κάτι συχνά πυκνά αταίριαστο και αντικοινωνικό που στέκεται αντίμαχο αγνάντια στην Πολιτεία.Μα ο ποιητής,για να δου-λέψει στο τραγούδι του την ιδέα της Πολιτείας,της μάνας του,χρειάζεται τη Μοναξιά.Και για να χαίρεται τα ονειρόθρεφτα παιδιά που του γεννά η Μοναξιά η γυναίκα του,έχει την ανάγκη της Πολιτείας.  30 του Αυγούστου 1912.  Κάντε λήψη:  Κωστής Παλαμάς, Η Πολιτεία και η μοναξιά (1912)  Κατεβάστε ακόμα:  Δώρα Μέντη, Η Αθήνα του Κωστή Παλαμά  Μελέτες για τον Παλαμά

Γιάννης Τσιαμήτρος, ΓΙΑ ΤΟ ΒΛΑΧΙΚΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΛΑΧΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ-ΓΛΩΣΣΑ

Από Ιωάννης Τσιαμήτρος, Δευτέρα, 23 Φεβρουαρίου 2015 στις 2:54 μ.μ.

(του Γιάννη Τσιαμήτρου)

[Ανάρτηση στην fbική ομάδα Ας σεργιανίσουμε στα μουσικά μονοπάτια του βλαχόφωνου ελληνισμού!!]

 

     Οι σκέψεις, που γράφω βγαίνουν αυθόρμητα,χωρίς να ‘χτενίσω’ το κείμενο, και πιθανόν να έχει εκφραστικά λάθη:

       Ο Ν. Κατσάνης μας λέει επί λέξη ότι ‘η Κουτσοβλαχική με την Δακορουμανική (σημερινή Ρουμανική), την Μεγλενίτικη και την Ιστρορουμανική αποτελούν τα τέσσερα νεολατινικά ιδιώματα που κληροδότησε η Βαλκανική Λατινική στη Χερσόνησό μας’. Η σχέση της κουτσοβλαχικής με την Ρουμανική είναι σχέση ‘αδελφική και όχι ‘μητρική’. Δηλαδή η Ρουμανική δεν είναι μητέρα της Κουτσοβλαχικής. Η Κουτσοβλαχικη λοιπόν,κατά τον Κατσάνη,δεν είναι διάλεκτος της Ρουμανικής, αλλά  είναι αυτόνομη και αυτοτελής γλώσσα όπως τα ρουμανικά, τα γαλλικά κλπ.

       Οι σχέσεις την ελληνικής με την κουτσοβλαχική είναι μακροχρόνιες και βαθιές. Ο Ν. Κατσάνης σημειώνει και το εξής επί λέξη: «Μια συστηματικότερη μελέτη είναι δυνατόν  να αποδείξει  ότι το νεολατινικό αυτό ιδίωμα επικάθεται σε ελληνόφωνους ομιλητές, οι οποίοι στη συνέχεια γίνονται δίγλωσσοι».

      Οι έρευνες σχετικά με την κουτσοβλαχική μέχρι την 10ετία του 70  κινούνταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Από αυτήν την 10ετία και μετά  αρχίζει η επιστημονική έρευνα και έχουμε  διδακτορικές διατριβές με αυστηρό επιστημονικό λόγο,  όπως του Αχ. Λαζάρου ‘Η Αρωμουνική και αι μετά της Ελληνικής σχέσεις αυτής’ το 1976,  του Ν. Κατσάνη, ‘Ελληνικές επιδράσεις στα Κουτσοβλάχικα’ το 1977 του Κ. Ντίνα, ‘Το ΚΒ ιδίωμα της Σαμαρίνας’ το 1986 και ακολουθούν άλλες.

      Στην εισαγωγή και στον πρόλογο του βιβλίου του Ν. Κατσάνη και του Κ. Ντίνα με τίτλο ‘Γραμματική της Κοινής Κουτσοβλαχικής’ το 1990 οι καθηγητές αναφέρουν  στις σελίδες 9 & 11 ότι μια Γραμματική της κοινής Κουτσοβλαχικής  παρουσιάζει περισσότερο επιστημονικό ενδιαφέρον παρά χρηστικό. Λένε πως έχουν τη γνώμη ότι η γλωσσική επιστήμη έχει προδικάσει με ακρίβεια την τύχη των ομιλητών της Κουτσοβλαχικής, και οι οποίοι μοιραία οδηγούνται στην εξαφάνιση του δεύτερου τους γλωσσικού κώδικα, αφού έλειψαν  οι αντικειμενικές συνθήκες που τον συντηρούσαν (π.χ. ιδιαίτερες ασχολίες,κοινωνικές δομές, γεωγραφική απομόνωση).

     Μας λέει  επίσης ο Κατσάνης ότι  συνεχίζεται  να υφίσταται  Κουτσοβλαχικό Ζήτημα και μάλιστα την εποχή που γράφει αυτό το βιβλίο, δεκαετία 80,   παρατηρείται ανακίνηση του Ζητήματος αυτού. Γράφει επί λέξη: ‘Σκοτεινά κέντρα και απροσδιόριστα εξαπολύουν προπαγανδιστικές εκστρατείες με διάφορα έντυπα και κασέτες που αποστέλλονται σε Κουτσοβλάχους του ελληνικού χώρου (σημειωτέον είχε παραλάβει και ο πατέρας μου) με περιεχόμενο υποβαθμισμένο  από  επιστημονική και γλωσσική άποψη. Πίσω από αυτές τις ενέργειες δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς και στηρίγματα από ‘φιλικές και σύμμαχες χώρες, οι οποίες συντηρούν παρόμοιες κινήσεις ως μελλοντικά  σημεία ‘πολιτικής τριβής’  για να εκβιάσουν επιθυμητές λύσεις σε διάφορα επίπεδα.

     Κατόπιν  ο κος Κατσάνης  αναφέρει ότι ‘η ρουμανική προπαγάνδα  που δρούσε πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπήρξε η βασική αιτία  της παρακμής του ΚΒ στοιχείου. Η ρουμανική προπαγάνδα αποσκοπούσε σε έμμεσα πολιτικά οφέλη και μεταχειρίστηκε τους βλαχόφωνους πληθυσμούς ως όργανά της. Η ενέργεια αυτή είχε καταστροφικά αποτελέσματα γιατί έφερε σε αντιπαράθεση όχι μόνο τους βλαχόφωνους πληθυσμούς προς τους ελληνόφωνους, αλλά κατόρθωσε να εισχωρήσει και μέσα στις κουτσοβλαχικές κοινότητες και σε πολλές οικογένειες με συνέπειες τραγικές, πολλές φορές και για τις δυο πλευρές. Όλες αυτές οι πολιτικές προστριβές όχι μόνο καλυτέρεψαν τη ζωή του κουτσοβλαχικού στοιχείου αλλά το οδήγησαν σε πρόωρη παρακμή.

 ΑΛΛΕΣ  ΑΠΟΨΕΙΣ  ΚΑΙ  ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ

     Θα αναφέρω και άλλες απόψεις, αλλά και τη δική μου ταπεινή γνώμη.

      Πρώτα από όλα θα ήθελα να τονίσω  πως θα ήταν προτιμότερο  να γίνονται  σοβαρά συμπόσια με πολλούς έγκριτους επιστήμονες επάνω σε τέτοια ευαίσθητα θέματα  για να εξάγονται καλύτερα αποτελέσματα.

       Σχετικά με το αν τα βλάχικα είναι γλώσσα ή δεν είναι. Γιατί λέγεται και αυτό. Υπάρχει και η άποψη (προσωπική συζήτηση με τον γλωσσολόγο κ. Α. Μπουσμπούκη)  ότι, και είναι γλώσσα και δεν είναι. Σαν γλώσσα πραγματώνεται  σε κάθε τοπικό  βλάχικο ιδίωμα ξεχωριστά. Και είναι γνωστό  πως υπάρχουν πολλά τέτοια διαφορετικά ιδιώματα (Πίνδιοι, Φαρσαρώτες, Ασπροποταμίτες, Ολύμπιοι κλπ.). Βλέπουμε μάλιστα ότι σε βασικά πράγματα υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. ανάμεσα σε αυτά τα ιδιώματα Για παράδειγμα, στη προσωπική αντωνυμία  ‘εγώ’: Αλλού έχουμε ‘έου’, αλλού ‘ιό’, αλλού ‘έσκου’, αλλού ‘μίνι’ κλπ.

       Δεν είναι όμως και γλώσσα με την έννοια ότι, δεν υπάρχει μια κοινή μορφή βλάχικης. Δεν υπάρχει μια κοινή γλώσσα κωδικοποιημένη. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για κάτι το αφηρημένο. Για παράδειγμα, μιλάμε για άνθρωπο. Ποιόν όμως; Για άντρα, για γυναίκα, για παιδί; Μιλάμε για δέντρο. Ποιο δέντρο; Για  μηλιά, για γκορτσιά; για κρανιά;

      Εγώ από ότι καταλαβαίνω, σαν απλός άνθρωπος, τα βλάχικα είναι μια εξέλιξη πολλών προφορικών ιδιωμάτων της δημώδους λατινικής στα Βαλκάνια.  Μιλιώνταν σε οικογενειακό περιβάλλον και ήταν πάντοτε στο δικό μας χώρο κάτω από τη σκιά της ελληνικής.  Δεν έχει καλλιεργηθεί ποτέ, ούτε είχε γραπτό λόγο,  γραπτή λογοτεχνία, λέξεις πολιτισμού, επιστημών κλπ.

      Αποτέλεσε  ένα λατινικό επίστρωμα σε ένα ελληνικό υπόστρωμα, Aκριβώς δε,  επειδή ήταν απλό λατινικό επίστρωμα δεν αναπτύχθηκαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν λογοτεχνικοί ή επιστημονικοί όροι.

      Ο Κατσάνης   επίσης επισημαίνει το εξής: Υπάρχει επιβίωση  στα βλάχικα λέξεων και φωνητικής της Αρχαίας Ελληνικής.

 

 1) μικός= μικρός βλαχ. μικου-νίκου  ελλην. Τροπή του -μ- σε -ν-  γνώρισμα παλιό της βλάχικης.

2) μίδας =έντομο ζωύφιο που τρώει τα κουκιά Θεόφραστος  φιλόσοφος περί θυτών ιστορίας.  Στα βλάχικα  =ουνίδα

3) κύμα: Επιβίωση φωνητική στη βλάχικη λέξη τσιούμα = εξόγκωμα, κορυφή, φούσκωμα.  Μέχρι το 10 αιώνα το -υ- στα ελληνικά προφέρονταν -ου-. (Ιστορία της ελληνικής γλώσσας).  Άρα επιβίωσε του -ου- στα βλάχικα.

4) Αρχ. βρόταχος, βρότακος =βάτραχος Μπροάτικου βλαχ. για τον ‘βάτραχο’.

       Θα μπορούσε επίσης να χαρακτηρισθεί και ως κρεολική (μικτή) γλώσσα. Ο  πολυγραφότατος συγγραφέας Γιώργης Έξαρχος στο βιβλίο του  Οι Ελληνόβλαχοι  τόμος Α΄ στη σελίδα  144  μας λέει:  Τα αρμάνικα-βλάχικα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεικτή-κρεολή γλώσσα (Ελληνικά - Λατινικά) και αποτελούν προϊόν του ελληνολατινικού πολιτισμού μετά την κατάκτηση των ελληνικών χωρών από τους Ρωμαίους. 

      Ο γνωστός μάλιστα  καθηγητής γλωσσολογίας  του Πανεπιστημίου Αθηνών, μη βλάχος (άρα περισσότερο αντικειμενικός) και διαλεκτολόγος Νίκος Κοντοσόπουλος στο βιβλίο του ‘Οι γλώσσες της Ευρώπης’ τόμος Α΄, 1998 στη σελίδα 572 μας λέει πως το ‘αρωμουνικό ιδίωμα (που η χρήση του περιορίζεται ολοένα και περισσότερο) είναι πια ένα ελληνο-βλαχικό jargon, (στα αγγλικά σημαίνει γλώσσα βάρβαρη, υποτιμημένη και υβριδική), όπου οι λέξεις πολιτισμού  είναι ελληνικές και παραμένουν μόνο τα ρήματα (αν και όχι όλα), οι προθέσεις, το επιτασσόμενο άρθρο, ένας αριθμός ουσιαστικών και επιθέτων καθώς και οι αντωνυμίες.. Για παράδειγμα αναφέρει τα εξής:

    1 Σινετερισμόλου βα λια δάνειου ντι λα τράπεζα. 2. Δικηγόρλου βα παράτς για τα δικαστικά έξοδα, αντουκίς; 3. Βαντρέμ ουν υπόμνημα  λα υπουργείου, σνιγκα ουν’  λα νομάρχουλ.

       Επίσης, ο βαλκανιολόγος-ρομανιστής καθηγητής του πανεπιστημίου  Βουκουρεστίου Τ. Papahagi, καταγόμενος από την Αβδέλα, σε συγκριτική μελέτη του σχετικά με βλάχικα τραγούδια έγραψε μεταξύ άλλων ότι ‘…οι Βλάχοι επιδίδονται να συνθέτουν τραγούδια στην ελληνική γλώσσα, υπογραμμίζοντας την εκφραστική ευλυγισία, τον λεκτικό πλούτο και γενικά την πολιτισμική υπεροχή της ελληνικής γλώσσας έναντι του ανεπαρκούς και ατροφικού αρμάνικου ιδιώματος, το οποίο παρομοιάζει με υδροχαρές φυτό σε ελληνικά  νερά…’.  (Ελληνισμός και Λαοί της  ΝΑ Ευρώπης , Α. Λαζάρου, τόμος Γ΄ σελ. 13).

         Ακόμα , όπως μας λένε οι  ανά τον κόσμο γλωσσολόγοι (για παράδειγμα η Νέλλη Κωστούλα-Μακράκη, διδάκτωρ του πανεπιστημίου Στοκχόλμης) η διαδικασία τυποποίησης μιας  γλώσσας συνδέεται με έναν αριθμό κοινωνικο-ιστορικών  παραγόντων, όπως ο αλφαβητισμός, ο εθνικισμός και η πολιτιστική και εθνοτική ταυτότητα. Από ότι αντιλαμβάνομαι δηλαδή υπάρχει και η πολιτική. Μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο  μεγάλος Ρώσος  γλωσσολόγος Max Weinseich:  ‘Η γλώσσα είναι μια διάλεκτος  με στρατό και ναυτικό’.

      Θα κάνω επίσης μια αναφορά στον  Ρουμάνο  Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και τακτικό μέλος της Ρουμανικής Ακαδημίας, τον Τεοντόρ Καπιντάν, ο οποίος  έζησε στον προηγούμενο αιώνα. Αυτός ασχολήθηκε πάρα πολύ με το θέμα των Βλάχων και ήταν ο κατεξοχήν επιστημονικός εκπρόσωπος της Ρουμάνικης προπαγάνδας. Είχε μάλιστα εκδώσει τεράστιο έργο με τίτλο οι ‘Μακεδονοαρμάνοι’ 

     Όμως στο Περιοδικό ‘Μπαλκάνια’, στο τέλος της ζωής του στο κύκνειό του άσμα, ο Καπιντάν χαρακτηρίζει ότι τα βλάχικα είναι ιδίωμα. Αυτό όμως δεν το γνωρίζουν πολλοί. Μάλιστα λέει χαρακτηριστικά ότι σε αυτό το ιδίωμα  υπάρχουν  αρχαία ελληνικά δομικά-συντακτικά στοιχεία, π.χ. ο απλός και τετελεσμένος μέλλων και οι δυνητικές εγκλίσεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, Αυτά  τα στοιχεία, σύμφωνα τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Σόφιας και ακαδημαϊκό Vl. Georgiev δεν δανείζονται,, όπως οι λέξεις. Άρα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αυτοί που τα χρησιμοποιούνε  είναι ελληνικής καταγωγής.

     Πιστεύω λοιπόν πως το θέμα δεν είναι τόσο απλό, αφού υπάρχουν πολλές απόψεις. Ωστόσο θα ήταν προτιμότερο να εξηγήσει κανείς το τι θεωρεί γλώσσα. Πιστεύω από εκεί  ξεκινάει η συζήτηση.

 ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

      Τώρα, σχετικά με το φλέγον ζήτημα της μελλοντικής διδασκαλίας των βλάχικων, έχω να πω το εξής:  Πιστεύω πως πρώτα πρέπει  να υπάρξει η βούληση από τους ίδιους τους Βλάχους και τα θεσμοθετημένα όργανά τους (ΠΟΠΣΒ) να διδαχθούν τα βλάχικα στον ελληνικό χώρο. Εάν δεν το θέλουν αυτοί τίποτε δεν μπορεί να γίνει.. Η διδασκαλία τώρα, εκτός οικογένειας, πρακτικά δεν έχει νόημα, γιατί είναι ένα μόρφωμα ανομοιογενές, ανά γεωγραφική περιοχή, δεν έχει κανόνες, και δεν έχει δασκάλους.

     Δεν είναι μια κωδικοποιημένη γλώσσα και σιγά σιγά χάνεται  ο παραδοσιακός τρόπος μεταφοράς των βλάχικων γιατί αρχίζουν να εκλείπουν οι γνήσιοι εκφραστές  τους και η παλιά κοινωνική και παραδοσιακή δομή.

     Επίσης ένα άλλο εμπόδιο είναι το γεγονός ότι  δεν υπάρχει χρηστικότητα των βλάχικων στη σύγχρονη ζωή. Οι νέοι επιθυμούν άλλες ξένες γλώσσες που θα τους εφοδιάσουν στην μελλοντική τους επαγγελματική καριέρα. Άλλωστε οι γλωσσολόγοι  Κ. Ντίνας  και ο Νίκος Κατσάνης έχουν επισημάνει ότι τα βλάχικα  δεν έχουν  χρηστικότητα, όπως είπα προηγουμένως.

     Πάντως για την ώρα, αυτό που, κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει πρακτικά, είναι αυτοί που γνωρίζουν τα βλάχικα να τα  μαθαίνουν στα παιδιά τους με τον παραδοσιακό τρόπο. Οι δε σύλλογοι να καταγράφουν και τους τελευταίους  αυθεντικούς ομιλητές του τόπου τους  με τραγούδια, ιστορίες κλπ.

      Εγώ προσωπικά αυτό κάνω με συνεντεύξεις που παίρνω  και με τραγούδια  σε βλάχικο στίχο που διδάσκω στα παιδιά του Ξηρολιβάδου

      Έχουμε επίσης και το εξής θέμα: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οφείλουμε να προστατεύουμε την ποικιλία, την διαφορετικότητα, την ετερότητα  κλπ  Τι έχουν να πουν όμως όταν δημιουργηθεί μια κωδικοποιημένη γλώσσα; Κάποια ιδιώματα θα εξαφανιστούν. Για ποιόν λόγο θα πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο εις βάρος του γλωσσικού πλούτου, της διαφορετικότητας και ποικιλομορφίας που με τόσο θόρυβο αυτοί επικαλούνται; Έτσι η διδασκαλία θα σήμαινε και την εξαφάνιση των παραλλαγών και των ιδιωμάτων. Αυτό δεν θα συμβεί μόνο στα βλάχικα αλλά και στα ντόπικα, στα αρβανίτικα, στη γλώσσα των ρομά, στην λαντίνο (τα  ισπανοεβραίικα) κλπ.

    Τέλος,  υποθέτω  πως  για μερικούς  το ενδιαφέρον τους για  τα βλάχικα  και τη διδασκαλία τους είναι προσχηματικό, δηλαδή φοβάμαι πως χρησιμοποιείται  για συγκάλυψη των πραγματικών σκοπών τους. Μην ξεχνάμε ότι έξω από την Ελλάδα πρώτα κατασκευάστηκε μια αρμάνικη γλώσσα, μετά έγιναν προσπάθειες για γραπτή λογοτεχνία της και κατόπιν έγινε και γίνεται προσπάθεια από Συμβούλιο, το γνωστό Συμβούλιο των Αρμάνων, να αναγνωριστούν μειονότητες Βλάχων και περιφερειακός λαός  Βλάχων στις χώρες που αυτοί υπάρχουν.

     Και όλα αυτά, γίνονταν και γίνονται, σύμφωνα με το παράδειγμα της  πρόσφατης δημιουργίας του κράτους του Φύρομ.

 Τέλος  παραθέτω από την ιστοσελίδα

 ΘΕΣΗ  ΤΗΣ ΠΟΠΣΒ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΒΛΑΧΙΚΑ

     Θα εκθέσω και την επίσημη άποψη της ΠΟΠΣΒ για το θέμα των βλάχικων. Είναι παρμένο από την επίσημη ιστοσελίδα της ΠΟΠΣΒ. Εδώ θέλω να τονίσω  και ιδιαίτερα τους βλαχόφωνους ότι καλό είναι να επισκέπτονται αυτήν την ιστοσελίδα και να ενημερώνονται για τα θέματα που έχουν σχέση με τους βλαχόφωνους σε ΟΛΗ την Ελλάδα. Λέει λοιπόν η ΠΟΠΣΒ τα εξής:

       Αρ. πρωτ: 44 /2014 ή 13

 Δελτίο τύπου

     Με αφορμή δημοσιεύματα στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, καθώς και αναρτήσεις σε ιστολόγια ή ψηφοφορίες στο facebook, σχετικά με τη βλάχικη γλώσσα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων τονίζει:

     Όταν μιλάμε για τη βλάχικη γλώσσα (νεολογισμοί: αρωμουνική, αρμάνικη, κουτσοβλαχική) στο χώρο της Νοτίου Βαλκανικής εννοούμε τα βλάχικα, δηλαδή των σύνολο των βλάχικων προφορικών διαλέκτων.

     Η γλώσσα αυτή παραμένει μέχρι σήμερα προφορική και δεν έχει αποκτήσει μία ενιαία μορφή, κοινά αποδεκτή, από όλες τις ομάδες των βλαχοφώνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις γύρω Βαλκανικές Χώρες. Τα βλάχικα, σύμφωνα και με τους ειδικούς γλωσσολόγους, είναι το σύνολο των διαλέκτων μίας μη ομογενοποιημένης και μη κωδικοποιημένης προφορικής γλώσσας.

      Επίσης να σημειωθεί ότι τα  βλάχικα είναι μία από τις τέσσερις ρομανικές (δηλαδή νεολατινικές) γλώσσες της Βαλκανικής λατινικής. Ο εγγραμματισμός της ως νεολατινικής γλώσσας από τους ειδικούς επιστήμονες γίνεται κυρίως με το λατινικό αλφάβητο και τη χρήση εν μέρει ελληνικών στοιχείων. Τα βλάχικα  που ομιλούνται από Έλληνες, δεν είναι ούτε ξένη ούτε μειονοτική γλώσσα. Είναι μια άλλη γλώσσα και συνιστά στοιχείο της υπερχιλιετούς προφορικής πολιτισμικής κληρονομιάς της πατρίδας μας. Η επιστημονική καταγραφή, μελέτη και διάσωσή τους είναι η καλύτερη απάντηση τόσο στους αδαείς κινδυνολογούντες φοβικούς όσο και στους επαγγελματίες ακτιβιστές και κατασκευαστές μιας «εθνικής» αρμάνικης/βλάχικης γλώσσας.

                                            Για το Διοικητικό Συμβούλιο

    Ο  Πρόεδρος    

Μαγειρίας   Μιχάλης     

    Η Γραμματέας

Τσακνάκη – Νιτσιάκου  Αγγελική

 

ΠΟΝΤΙΑΚΑ -ΒΛΑΧΙΚΑ

     Στην περίπτωση των ποντιακών θέλω να πω ότι έχουμε τεράστια διαφορά εδώ. Τα ποντιακά δεν είναι άλλη γλώσσα. Είναι διάλεκτος της αρχαίας ελληνικής, όπως τα κυπριακά και τα κρητικά περίπου, που διατηρήθηκε για αιώνες ανάμεσα σε αλλόγλωσσους πληθυσμούς στην Μ. Ασία..

       Στη περίπτωση των βλάχικων έχουμε αλλοφωνία στον ελληνικό χώρο και  μάλιστα έχουμε προβλήματα από παλιές προπαγάνδες και νέα φαινόμενα.  Αρκεί να  διαβάσει κανείς  το τελευταίο ψήφισμα της ΠΟΠΣΒ στην γενική του συνέλευση το 2012:

 

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΒΛΑΧΙΚΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ «ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ» (24 Σύλλογοι το πρότειναν)

 Λάρισα Μάρτιος 2012 - Εγκρίθηκε με ψήφους 166 υπέρ, 0 κατά και με 7 λευκές.

       Τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως με μεγάλη έξαρση την τελευταία τετραετία, εμφανίστηκε ένα αξιοπερίεργο, όσο και φαιδρό φαινόμενο. Πρόκειται για μία οργανωμένη προσπάθεια, με στόχο να αλλοιωθεί η ταυτότητα της λατινόφωνης (βλαχόφωνης) ρωμιοσύνης και να αμφισβητηθεί το ότι η Ελλάδα αποτελεί την ιστορική κοιτίδα και το διαχρονικό μητροπολιτικό κέντρο της.

     Αιχμή του δόρατος και πρωτοστάτης αυτών των θλιβερών ενεργειών, είναι το λεγόμενο «Συμβούλιο των Μακεδονοαρμάνων», που εκμεταλλευόμενο την διοικητική αστάθεια που εμφανίστηκε από τα γνωστά ζητήματα της διετίας 2007-2009 και υποστηριζόμενο από κάποιες ομάδες και περιστασιακές συμμαχίες «προθύμων» ατόμων, καθώς και την ανοχή ή και διακριτική αποδοχή κάποιων ελάχιστων συλλόγων βλάχων ανά τα Βαλκάνια, προωθεί με κάθε τρόπο ανιστόρητες και προκλητικές θέσεις περί ύπαρξης και θεσμοθέτησης βλαχικής «μειονότητας» στα Βαλκάνια.

      Το θέμα δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία και θα ήταν ανάξιο λόγου να ασχοληθεί κανείς με τέτοιες γελοιότητες, εάν αυτό το λεγόμενο «Συμβούλιο των Μακεδοναρμάνων», στην απέλπιδα αυτή προσπάθειά του να διαρρήξει το συμπαγές εθνικό μέτωπο του λατινόφωνου ελληνισμού, δεν χρησιμοποιούσε κάθε αθέμιτο μέσον, για να πετύχει τους σκοπούς του. Η εμφανής οικονομική στήριξη των «Μακεδοναρμάνων» από κέντρα που το χρηματοδοτούν αφειδώς, τους δίνει την ευκαιρία να προβαίνουν σε έντονη χρήση των ηλεκτρονικών και κλασσικών μέσων μαζικής επικοινωνίας (τηλεοράσεις, διαδικτυακούς ιστότοπους και ιστοσελίδες, εκτυπώσεις και εκδόσεις βιβλίων κλπ.), καθώς και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να στρεβλώσουν προπαγανδιστικά υπεραιωνόβιες ιστορικές αλήθειες. Τα πρόσφατα παραδείγματα των δραστηριοτήτων τους, όπως:

        Το καταστατικό των «Μακεδοναρμάνων», που με πρόσχημα τη διατήρηση της γλώσσας ευαγγελίζεται τη δημιουργία βαλκανικής βλαχικής «μειονότητας»

       Η έντονη προβολή, η εντυπωσιοθηρική παρουσίαση άρθρων του γνωστού Thede Kahl (προσώπου ανεπιθύμητου στην ΠΟΠΣΒ), που ισχυρίζεται ότι οι «Βλάχοι» κι ο πολιτισμός τους είναι υπό διωγμό στην Ελλάδα και ότι η αναγνώριση της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας των Αρμάνων» τίθεται ως άμεση προτεραιότητα, προτείνοντας τη δημιουργία ενός διακρατικού «Αρμάνικου Έθνους».

       Η επανεμφάνιση του «μεταλλαγμένου» Γιάνκου Περιφάν στο προσκήνιο, του γνωστού φασίστα λεγεωνάριου, με τις ιδέες του περί «αρμάνικου μιλέτι αχόργεα», ο οποίος απέστειλε το βιβλίο του σε όλους τους Συλλόγους της ΠΟΠΣΒ, προβάλλοντας αφ’ ενός τον εαυτό του ως αναθεωρητή της ιστορίας και αφ’ ετέρου την «Αρμάνικη-Μακεδοναρμάνικη» καταγωγή του. Υπ’ όψη ότι και ο Περιφάν έχει θεωρηθεί από καιρό «ανεπιθύμητο πρόσωπο» από την ΠΟΠΣΒ.

      Η τοποθέτηση του Προέδρου της Ρουμανίας κ. Basescu ενώπιον της ολομέλειας της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, με τις αυθαίρετες και ανεδαφικές έμμεσες αναφορές του, που ταυτίζουν κάθε βλαχόφωνη ομάδα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με τη ρουμανική διασπορά.

        Η αήθης και προκλητική πρόσκληση προς τους Συλλόγους της ΠΟΠΣΒ, καθώς και στην ίδια την Ομοσπονδία, να εγγραφούν ως μέλη στους «Μακεδοναρμάνους» και να συμμετάσχουν στις προσεχείς αρχαιρεσίες της

      Η διαρκής παρουσία σε χώρους και μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεγάλης εμβέλειας, ατόμων με ψευδώνυμα που προβάλλουν συνεχώς και με προκλητικό τρόπο, άμεσο ή και καμουφλαρισμένο από δήθεν γλωσσολογικές ανησυχίες και υποκριτικές αγωνίες για τη «διατήρηση» δήθεν της γλώσσας, τις παραπάνω θέσεις των «Μακεδοναρμάνων», καθώς και οι «τυχαίες» επισκέψεις Ρουμάνων βουλευτών, καθώς και στελεχών της εν λόγω οργάνωσης σε κάποιους Συλλόγους.

       Η εμφανής προσπάθεια τεχνητής δημιουργίας ενός πλαστού πολιτιστικού υποβάθρου, μέσω της «κατασκευής» νεοβλαχικής γραπτής γλώσσας με εμβόλιμες ρουμάνικες λέξεις, την οποία γλώσσα χρησιμοποιεί για «πολιτιστικές» παραγωγές τραγουδιών και μεταφράσεις ελληνικών κειμένων στο πνεύμα της «κατασκευασμένης γλώσσας».

       Οι Σύλλογοι που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, θεωρούμε ότι όλα αυτά ξεπερνούν πλέον τα όρια μιας φθηνής και ανάξιας λόγου προσπάθειας αλλοίωσης της ιστορίας μας και αρχίζουν να παίρνουν πλέον τη μορφή ενός προπαγανδιστικού και συντονισμένου επιτελικού σχεδίου, με στόχο τη δημιουργία μιας τεχνητής ατμόσφαιρας που προσπαθεί να αμφισβητήσει το εθνικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της λατινόφωνης Ρωμιοσύνης. Εμφανίστηκαν επίσης, μέσω του δημόσιου γραπτού και προφορικού λόγου, φαινόμενα συμπάθειας και συμπαράστασης προς πρόσωπα αιχμής του λεγόμενου «Μακεδοναρμάνικου» μετώπου, ακόμη και εκείνων που έχουν χαρακτηριστεί ανεπιθύμητα, καθώς και διαθέσεις συμμετοχής στις προπαγανδιστικές εκδηλώσεις τους, όπου κυριαρχεί ακόμη και η ανίερη χρήση εθνικών μας συμβόλων, από άτομα και συλλόγους εντός Ελλάδας.

     Όλα αυτά μας υποχρεώνουν, αφού χαιρετίσουμε τις συντονισμένες και άμεσες ενέργειες της ΠΟΠΣΒ στη μέχρι τώρα αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, να επιστήσουμε την προσοχή και στο νέο Δ.Σ. που θα προκύψει από τις σημερινές εκλογές, ώστε να κινηθεί αναλόγως και με δραστικό τρόπο για να κτυπήσει στη ρίζα τους αυτά τα φαινόμενα. Συγκεκριμένα προτείνουμε στο νέο Δ.Σ.:

     1. Να συνεχίσει με εντονότερο τρόπο την αντίδραση στις εντεινόμενες προκλήσεις των «Μακεδοναρμάνων», τόσο μέσω των συμβατικών, όσο και των ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και να κρατάει σε εγρήγορση τους Συλλόγους-μέλη, ξεσκεπάζοντας και στηλιτεύοντας διαρκώς και έγκαιρα τα προπαγανδιστικά επιτελικά σχέδια των «Μακεδοναρμάνων»

     2. Να δημοσιοποιεί τις αντιδράσεις της με δυναμικότερο τρόπο και κυρίως με μεγαλύτερη διάχυση στην κοινή γνώμη αυτών των αντιδράσεων σε όλα τα επίπεδα, μέσω του συμβατικού και ηλεκτρονικού τύπου και μέσων μαζικής ενημέρωσης.

    3  Να προβεί -σε πρώτη φάση- σε αυστηρές επιπλήξεις σε όσα τυχόν μέλη της ΠΟΠΣΒ, αφελώς ή σκοπίμως, συμπράττουν σε τέτοιες λογικές, παρακάμπτοντας ή μη ακολουθώντας τις αποφάσεις των Δ.Σ. και των Γ.Σ. της.

   4   Να ξεκινήσει και ολοκληρώσει ταχύτατα και εντός ελαχίστων μηνών από σήμερα, την αναθεώρηση του Καταστατικού της ΠΟΠΣΒ, το οποίο μετά από 30 χρόνια από τη θέσπισή του, δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες της Ομοσπονδίας, δεδομένου ότι πέραν των άλλων αναχρονιστικών και αντιλειτουργικών άρθρων του, εμφανίζει μεγάλα και ενδεχομένως εκμεταλλεύσιμα από κακόβουλους θεσμικά κενά, ως προς τα ζητήματα που διέπουν τις υποχρεώσεις των μελών της.

    5 Να ολοκληρώσει γρήγορα όλες εκείνες τις ενέργειες, που θα καταστήσουν την ΠΟΠΣΒ το βασικό σημείο αναφοράς των απανταχού λατινοφώνων Ελλήνων, μέσω της τριτοβάθμιας ομοσπονδίας της ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ.

 Σημείωση Γιάννη Βασ. Πέππα: Ο Γιάννης Τσιαμήτρος είναι ένας περήφανος αγωνι-στής Έλληνας Βλάχικης καταγωγής. Ακούραστα εργάζεται τόσο στη συλλογή και διά-σωση λαογραφικού υλικού,όσο και στην αποκάλυψη της ανθελληνικής προπαγάνδας που ματαιοπονεί να παραστήσει τους Βλαχόφωνους Έλληνες ως τάχατες μειονότητα.

Να κι ένα βιβλίο του,που μπορείτε να κατεβάσετε:

 Γιάννης Κ. Τσιαμήτρος, ΒΛΑΧΟΙ (Μουσική,Χορός,Τραγούδια,Τέχνη,Φορεσιά)

 

Και μια ταινία με ομιλία του: Βλάχοι,καταγωγή και Ιστορία τους

Η σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος

Η σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος

Α

ς δούμε τα κύρια σημεία απ΄ την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των φετινών εισαγωγι-κών εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (δημοσιοποιήθηκαν στις 31-8-2020):

• εισήχθη το 88% των υποψηφίων (!)

• η κατρακύλα των (λέμε τώρα) βάσεων υπήρξε μεγαλύτερη  από ποτέ και σε πολλές περιπτώσεις θεαματικά δραματική. Μαθητές που η μέση  επίδοσή τους ήταν πολύ κάτω από Δέκα (10) εισήλθαν σωρηδόν και θριαμβευτικά στα αναρίθμητα ανά την χώρα πανε-πιστημιακά (λέμε τώρα) τμήματα. Μάλιστα,στο Δασοπονίας Καρπενησίου εισήλθε φωστήρας και φέρελπις επιστήμων με μέση βαθμολογία 0,6, δηλαδή ούτε καν Μονάδα (01). (!!)

Τι σημαίνουν τα παραπάνω:

1. Πρώτα-πρώτα,ότι όλοι περνάνε/εισάγονται. Ακόμα και αδιάφοροι ή συμμετέχοντες καθαρά για πλάκα. Αυτό το 12% που καταφέρνει (πρόκειται για επίτευγμα,πράγματι) να μην ανακατευτεί τελικά στο πανηγύρι έχει κάνει αστοχίες στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού.  Αυτό,γιατί υπήρξαν τμήματα που δεν καλύφθηκε η οργανική πληρότητά τους. Αν οι υποψήφιοι κατέθεταν τις επιλογές τους με πιο φροντισμένο και συνετό τρόπο και με πληροφόρηση για την δυναμική και την ζήτηση που έχει το κάθε ανά την Ελλάδα τμήμα,τότε,ναι,θα είχαμε την φανταστική επίδοση ολικής εισαγωγής πάντων των υποψηφίων στα Α.Ε.Ι. (!) [Ποτέ δεν είναι αργά,βέβαια…]

Δηλαδή,δεν θα έπρεπε να μιλάμε για Εισαγωγικές Εξετάσεις,αλλά για Κατατακτήριες Εξετάσεις (ή μήπως για φαινομενικές;). Κάπως έτσι…

Το αδιέξοδο και θλιβερό του πράγματος βεβαιώνεται κι από τούτα τα στοιχεία,παρμένα απ΄ την απέναντι όχθη:

• το 25%,περίπου,των φοιτητών,σύμφωνα με ανακοινώσεις του ΥΠ.Ε.Π.Θ.,εγκαταλείπουν τις σπου-δές τους.Αυτό,βέβαια,προκύπτει ως απόλυτα φυσικό και λογικό.Όταν εισάγεσαι στο Πολυτεχνείο με 12 και σε τμήματα της Φιλοσοφικής με 08 είναι νομοτελειακά προκαθορισμένο πως μόνο με κάποιου είδους θαύμα θα μπορέσεις ν΄ ανταποκριθείς στο επίπεδο σπουδών και ν΄ αποφοιτήσεις.

Εδώ,να σημειώσω ότι,όπως γραφόταν σε μελέτες δημοσιευμένες στο περιοδικό της Ο.Λ.Μ.Ε. Λόγος και Πράξη (μεταφέρω τα στοιχεία από μνήμης^. δεν γνωρίζω αν εκδίδεται ακόμα το περιοδικό), ανάλογο ποσοστό (25%) μαθητών της β΄βάθμιας εγκατέλειπε το σχολείο την δεκαετία του 1990, ακόμα και στην Αττική,και σε συνοικίες της Αθήνας! Επρόκειτο,δηλαδή,για φαινόμενο γενικευμένο κι όχι γεωγραφικά και κοινωνικά περιορισμένο (όπου θα μπορούσε να αναλυθεί,ενδεχομένως,με ταξικά κριτήρια).

• Το 2020 ο αριθμός των λιμναζόντων φοιτητών στην Ελλάδα εκτινάχθηκε στο αστρονομικό ύψος/μέγεθος των 250.000! Ως λιμνάζοντες χαρακτηρίζονται οι φοιτητές που έχουν (υπερ)συμπληρώσει τα έτη σπουδών της Σχολής τους χωρίς να έχουν πάρει  πτυχίο.Προηγουμένως εκαλούντο αιώνιοι φοιτητές. Φαίνεται,τελικά,επιλέχθηκε να τους προσδιορίσει επισήμως ένας όρος σχετικός με στα-σιμότητα,με βάλτωμα…

Εξελίσσεται,αναμφίβολα,ένα  ογκούμενο ακτινωτό κι αγκαθωτό εκπαιδευτικό και κοινωνικό πρό-βλημα.Αν λάβουμε υπ΄ όψιν δε,ότι οι πτυχιούχοι (και μεταπτυχιακοί) φλερτάρουν με την ανεργία και εσχάτως οδηγούνται ή εξαναγκάζονται σε μετανάστευση (από δική τους αντιπατριωτική επιλο-γή ή την ανικανότητα και τον κοντόθωρο παραγωγικό σχεδιασμό του ελληνικού πολιτικού συστή-ματος),τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για σύνθετο εθνικό ζήτημα.

Οι Έλληνες πολίτες,ο καθένας από μας δηλαδή,φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί την οξύτητα της  κατάστασης.Όλες σχεδόν οι οικογένειες στέλνουν τα παιδιά  τους σε φροντιστήρια με παθιασμένη προσδοκία και φιλοδοξία να μπουν στο πανεπιστήμιο.Ακόμα και  στον δύσκολο καιρό της οικονομι-κής  κρίσης η λεγόμενη παρα-παιδεία δεν μετατοπίστηκε απ΄ το ανθηρό και προσοδοφόρο ύψωμά της,έστω κι  αν οι  απαιτήσεις/τιμές της μειώθηκαν.Η ελληνική κοινωνία παραμένει απελπιστικά  καθηλωμένη σε στερεότυπα και οραματισμούς ανέλιξης των δεκαετιών του 1950 και 1960,όπου οι σπουδές και η διά αυτών εργασιακή αναβίβαση και βελτίωση θέσης στην κοινωνική διαστρωμάτω-ση αποτελούσε μονόδρομο.Ο φρέσκος αέρας δεν πολυκυκλοφορεί,φαίνεται,στα σύγχρονα ελληνικά δώματα.Οι  νέες γενιές δε,μοιάζουν τόσο γοητευμένες και μαγεμένες με το παλιό ώστε τα πράγμα-τα γενικώς να φαντάζουν από αμετακίνητα έως εναλλασσόμενα,όχι εξελισσόμενα προς το καλύ-τερο πάντως.

Σε όλο αυτό το στενάχωρο πλέγμα η κοινότητα των εκπαιδευτικών,που θα μπορούσε ως δυναμική συνιστώσα του θέματος να διαδραματίσει ουσιώδη ρόλο στην ομαλοποίησή του,απουσιάζει εκκω-φαντικά.Ο κλάδος αυτός έχει από καιρό ησύχως δημοσιοϋπαλληλοποιηθεί,αυτοπεριοριζόμενος σε έναν άχαρο κι άψυχο ρόλο αδιαμαρτύρητου διεκπεραιωτή.

Έτσι,ο μόνος που απομένει παράγοντας για να δώσει ή να χαράξει κάποιες διεξόδους στο όλο τέλ-μα,καθοριστικός και καίριος εκ των πραγμάτων,είναι το επίσημο Κράτος ή,για να το πούμε καλύ-τερα,το ανακυκλούμενο πολιτικό προσωπικό που εναλλάσσεται στην νομοθέτηση και την δημόσια διοίκηση.Καταλήγουμε,δηλαδή,στην κωμικοτραγική διαπίστωση αναμονής επίλυσης ενός κεντρι-κού λαϊκού προβλήματος από …τον δημιουργό του!

Το ίδιο το Ελληνικό Κράτος μας (δηλαδή η αναθεωρητική ιδεολογία που διακρίνει τους εκφραστές του) είναι αυτό που απ΄ την Μεταπολίτευση και δώθε ευθύνεται για την περίπλεξη (αποδιοργάνω-ση;) του εκπαιδευτικού συστήματος και στο κατάντημά του σε μια παραφυάδα άγνωστης εξέλι-ξης.Αυτό υποβίβασε (ως απλοποίηση,τάχα) το Πρόγραμμα Σπουδών στα Λύκεια.Αυτό,σε συνεχές ξέσπασμα λαϊκισμού,γέμισε την επικράτεια Πανεπιστημιακά τμήματα αναντίστοιχα με την πραγ-ματική οικονομική ζωή κι ανάγκη του τόπου.Αυτό,τέλος,στέκεται ανήξερο απέναντι στα αποτελέ-σματα των Πανελλαδικών,βλέπει τα Α.Ε.Ι. να γεμίζουν με μετριότητες και κρίσιμο ποσοστό της δη-μιουργικής νεολαίας μας να ξενιτεύεται κι αναρωτιέται αναστενάζοντας: τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας