Η αριστεία ως «ρετσινιά»

Ο καθ. Χρήστος Γιανναράς στην «Καθημερινή» (23/2/15) για την ύβρη του Μπαλτά:

«Γνωρίσαμε κάποτε στην Ελλάδα μιαν άλλη Αριστερά.Ήταν σε χρόνια που η χώρα έβγαινε,και τότε,από κα- ταστροφή,ασύγκριτα φρικωδέστερη από τη σημερινή.Τότε όμως πρώτο αίτημα της Αριστεράς ήταν να πάει το 15% του κρατικού προϋπολογισμού στην Παιδεία.Το αίτημα ξεπήδαγε αυθόρμητα από το πλήθος στα συλλα- λητήρια,δεν το υπαγόρευε η ντουντούκα.Και οι άνθρωποι που διαδήλωναν για το 15%, είχαν καθημερινό φα- γητό ασύγκριτα λιτότερο από τα γεύματα που προσφέρουν σήμερα στους αναγκεμένους τα συσσίτια της Εκ- κλησίας.Όμως πρώτο αίτημα ήταν τα κονδύλια για την Παιδεία,όχι η αύξηση του κατώτατου μισθού.

Υπήρξε κάποτε στην Ελλάδα μια Αριστερά που ήξερε και σεβόταν το προφανές: ότι μια «ανθρωπιστική κρίση» δεν αντιμετωπίζεται πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, αλλά πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.

Ίσως εκείνη η Αριστερά του 15% να ήξερε λιγότερο ή καθόλου μαρξισμό,αλλά σπούδαζε τη λαϊκή σοφία και απαίτηση.Είχε γεννηθεί από πραγματικές ανάγκες,δεν είχε προλάβει να την καπελώσει η ξιπασιά των εισα- γόμενων ιδεολογημάτων, αργόσχολες αδολεσχίες εκκεντρικών πλουσιόπαιδων στις καφετέριες του Κολωνα- κίου.Η σημερινή μεταπρατική «Αριστερά» ανεβάζει στο βήμα της Βουλής υπουργό Παιδείας να παρουσιάσει τις σχετικές με το υπουργείο του προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, και αυτός σπεύδει να μας διαβε- βαιώσει εμφατικά ότι είναι μαρξιστής.

Ωσάν η προσχώρησή του στο ιδεολόγημα που κάρπισε τις πιο στυγνές πρακτικές ολοκληρωτισμού στην αν- θρώπινη ιστορία,να αποτελεί εγγύηση «πολιτικής ορθότητας» των μέτρων που θα εφαρμόσει στη δεινά δο- κιμαζόμενη,χρόνια τώρα,ελλαδική εκπαίδευση.

(...) Εντυπωσιακή οπωσδήποτε παρουσία και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς,με λόγο στιβαρό,μετρημένο,δίχως την εγγενή στον κομματικό λόγο αναπηρία του φτηνιάρικου ναρκισσισμού.Αλλά μάλλον δέσμιος στα αφελή στερεότυπα μιας λαϊκίστικης,ισοπεδωτικής εκδοχής της δημοκρατίας.Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να χαρακτηρίσει την «αριστεία» σαν «ρετσινιά» και τα λεγόμενα στην Ελλάδα «Πρότυπα» σχολεία σαν θεσμο- ποιημένη ταξική ανισότητα.Πλήρης επιστροφή στον πασοκικό εκπαιδευτικό πρωτογονισμό της δεκαετίας του ’80,με τον φανατισμό της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω και τα κρετινικά συνθήματα,όπως: «κάτω τα αιματο- βαμμένα γραπτά»! – να μην διορθώνονται λάθη,στο σχολείο να είναι όλοι ίσοι στην αγραμματωσιά.

Άραγε δεν υποψιάστηκε ποτέ ο εκπαιδευτικός κ. Μπαλτάς ότι η άμιλλα δεν είναι εφεύρημα των καπιταλιστών, αλλά αυτονόητο παρακολούθημα της παιδείας από καταβολής του κοινωνικού γεγονότος; Συνώνυμη η άμιλ- λα με τη χαρά της δημιουργίας,της προόδου,της καινοτομίας,κίνητρο αυτοπροαίρετης (όχι αναγκαστής) εργα- τικότητας,καταλύτης για το μεράκι της έρευνας...»