PISA,Σένγκεν,μετριότητα και απομόνωση

Το σοβαρότερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η οικονομική και πολιτική κρίση, είναι η βαθύτατη απομόνω- σή μας – όχι μόνον από τους εταίρους με τους οποίους τσακωνόμαστε αντί να τους πείθουμε, αλλά επειδή δεν βλέπουμε τον κόσμο, και τη θέση μας μέσα του, όπως οι άλλοι. Είναι παλιά η πάθηση, αλλά τις τελευταίες ε- βδομάδες γινόμαστε μάρτυρες μιας επιτάχυνσης της απομόνωσης, με μια κυβέρνηση που υμνεί τη μετριότητα και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις της. Σημαιοφόρος αυτής της νοοτροπίας είναι η ηγεσία του υπουργείου Παι- δείας. Η κακή αρχή έγινε με τον υπουργό να εκφράζει –από το βήμα της Βουλής– την αντίθεσή του με την αρι- στεία, με το επιχείρημα ότι ο τίτλος του άριστου είναι βαρύς και για τον άριστο και για τον ανάξιο. 

Τώρα φαίνεται ότι κινδυνεύει η Ελλάδα με αποβολή από το φετινό Πρόγραμμα για τη Διεθνή Αξιολόγηση Μαθητών (γνωστό ως PISA, του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη) λόγω αδιαφορίας της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας. Η στάση αυτή ενθαρρύνει την ομοσπονδία εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης και διάφορες τοπικές οργανώσεις καθηγητών, που αντιτίθενται στον διαγωνισμό για ιδεολογικούς λόγους. Ο διαγωνισμός θεσπίστηκε το 2000 και διεξάγεται κάθε τρία χρόνια· εξετάζει τις ικανότητες 15χρονων μαθητών στα Μαθηματικά, στην κατανόηση κειμένου και στις Φυσικές Επιστήμες. Το 2012 συμμετείχαν περίπου 510.000 μαθητές από 65 χώρες και οι αποδόσεις των Ελλήνων ήταν, όπως και παλαιότερα, κάτω του μέσου όρου – στην 42η θέση. Το 2000, σε σύνολο 31 χωρών, η Ελλάδα βρέθηκε στην 28η θέση στα Μαθηματικά και στην 25η στη Γλώσσα και στις Φυσικές Επιστήμες. Σε πολλές χώρες, απογοητευτικά αποτελέσματα προκάλεσαν προβληματισμό και εθνική προσπάθεια βελτίωσης· στην Ελλάδα, η εκπαιδευτική κοινότητα και το υπουργείο προτίμησαν να υποβαθμίσουν τη σημασία του διαγωνισμού και να τον υπονο- μεύσουν. 

Σήμερα το υπουργείο δυσκολεύεται να βρει 15.000 ευρώ για να χρηματοδοτήσει τον διαγωνισμό. Και να βρεθούν τα χρήματα στο τέλος, γεγονός είναι ότι η Ελλάδα απαξιώνει ένα πολυτιμότατο εργαλείο το οποίο βοήθησε άλλες χώρες να βελτιώσουν τις ικανότητες των παιδιών τους. Από το ίδιο σύμπλεγμα πηγάζει και η απέχθεια προς την αξιολόγηση: δεν θέλουμε να κρινόμαστε και να συγκρινόμαστε, για να δούμε πώς θα βελτιωθούμε. Δεν θέλουμε μεταρρυθμίσεις, θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους. Η εξοικείωση με τη μετριότητα είναι έντονη στον χώρο της πολιτικής. Προσφάτως, ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης, θεώρησε σκόπιμο να φοβερίσει τους εταίρους μας με πιθανή μονομερή κατάργηση της Συνθήκης Σένγκεν, εάν άλλες χώρες-μέλη δεν βοηθήσουν την Ελλάδα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της μετανάστευσης. Χθες τον μιμήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Με περισσή επιπολαιότητα, μιλούν σαν να μην υπάρχει κίνδυνος να μας αποβάλουν οι άλλοι από τη Συνθήκη, να χρειαζόμαστε πάλι διαβατήρια για να πηγαίνουμε σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Όπως τόσοι άλλοι σε υπεύθυνες θέσεις, μιλούν για να ακούν οι ίδιοι τη φωνή τους, για να τους ακούμε εμείς, σαν να μην είμαστε κομμάτι μιας Ευρώπης.Όταν επιλέγουμε τη μετριότητα, παγιδευόμαστε στην απομόνωση και εμποδίζουμε όποια προσπάθεια να βγούμε από τη βαθιά εθνική κρίση.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,6/3/2015.