Πρωτοχρονιάτικα "παιχνίδια" της Τουρκίας στο Κυπριακό.

 Ο Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής κάλεσε την ελληνοκυπριακή πλευρά να επιστρέψει στο τραπέζι των συνομιλιών χωρίς να θέσει προϋποθέσεις.Ο κ. Εργκιούν Ολγκούν είπε πως η τουρκική πλευρά περιμένει στο τραπέζι εδώ 46 χρόνια και ότι δεν μπορεί να περιμένει και άλλο.Ο Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής ανέφερε πως η ελληνοκυπριακή πλευρά χρησιμοποιεί τις συνομιλίες ως εργαλείο.Ο κ. Ολγκούν αφού επεσήμανε πως η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θέλει να μοιραστεί τα πλούτη της Κύπρου, τόνισε πως τα κοιτάσματα υδρογονάνθρακα στην Κύπρο μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο καταλύτη στην επίλυση του Κυπριακού και έδωσε την πληροφορία πως το ερευνητικό πλοίο Μπαρμπαρός Χαϊρεντίν Πασά θα αποχωρήσει από την περιοχή στις 30 Δεκεμβρίου.Το γεγονός ότι και η ελληνοκυπριακή πλευρά διέκοψε τις δραστηριότητες έρευνας πετρελαίου και φυσικού αερίου για τεχνικούς λόγους,αυξάνει τις προσμονές για επιστροφή των Ελληνοκυπρίων στο τραπέζι.Η διαδικασία ειρηνευτικών συνομιλιών που είχε ξεκινήσει τον Φεβρουάριο, είχε διακοπεί τον Σεπτέμβριο, όταν οι Ελληνοκύπριοι αποχώρησαν από το τραπέζι προβάλλοντας ως αιτιολογία τις έρευνες του πλοίου Μπαρμπαρός Χαϊρεντίν Πασά στη Μεσόγειο.                   TRT 25/12/2014 

Σχόλιο: Δεν ξέρουμε αν όντως υπάρχει διακοπή στις έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο από την Κυπριακή Δημοκρατία.Πάντως αν υπάρχει διακοπή, ελπίζουμε οι λόγοι που αναφέρονται ως ¨τεχνικοί¨ να είναι όντως τεχνικοί και όχι διπλωματικοί,διότι σε διαφορετική περίπτωση θα πρόκειται για επιβράβευση του Τούρκου τραμπούκου της περιοχής..Αλλά και πέραν τούτου είναι εντελώς γελοίο να συζητά η Κυπριακή Δημοκρατία με το μόρφωμα αυτό του Βορά. Τι μπορεί να διαπραγματευτεί αυτό το ανδρείκελο ο Ολγκούν; Αφού και για να κατουρήσει ρωτά το τουρκικό ΥΠΕΞ…

Εκλογές,λοιπόν.

Πᾶμε λοιπόν γιά ἐκλογές.Τό γαλαζοπράσινο πολιτικό καθεστώς ἔχασε τή μάχη τῆς Προεδρίας καί ὁδηγεῖται -ἑκόν ἄκον- στις κάλπες ὅπου τό ἀναμένει ἡ ἥττα.Εἶναι ὅμως αὐτός λόγος γιά νά πανηγυρίσουμε ἤ ἔστω γιά νά αἰσιοδοξοῦμε;

Ἡ γνώμη μας εἶναι πώς ναί,πρέπει νά δοῦμε τίς δυνατότητες πού ἐνδεχομένως θά προσφέρει μιά νέα κατά- σταση,μέ τόν Σύριζα στην Κυβέρνηση.Ἐννοεῖται πώς αὐτό τό λέμε χωρίς καμμία ψευδαίσθηση γιά τίς δυνα- τότητες καί τίς ἀντιλήψεις τοῦ συγκεκριμένου χώρου,γιά τίς ἀντικειμενικές συνθῆκες λαϊκῆς ἀποχαύνωσης καί πελωρίων προβλημάτων πού θά κληθεῖ νά ἀντιμετωπίσει,γιά τό ἀρνητικό διεθνές κλῖμα ἔναντι τῆς χώρας μας.

Ὑπάρχουν ὅμως καί λόγοι πού στηρίζουν μιά κάποιαν αἰσιοδοξία.

Πρῶτον εἶναι πασίδηλο πώς πρέπει κι αὐτός ὁ χῶρος, τῆς so called Ἀριστερᾶς,νά περάσει ἀπό τό γκουβέρ- νο.Ὅσο παραμένει στην ἀσφάλεια τῆς ἀντιπολίτευσης,ὑποστασιάζοντας ὑποτίθεται μιά διέξοδο γιά τόν ἑλλη- νικό λαό,δείχνει σάν ἕνα χαρτί πού δεν παίχτηκε.Ἄς τό ρίξουμε λοιπόν κι αὐτό στό τραπέζι γιά νά δοῦμε τι μπορεῖ νά ἀποφέρει.

Δεύτερον μιά νίκη τοῦ Σύριζα -καί μιά Κυβέρνηση μέ τους Ἀνεξάρτητους Ἕλληνες καί χωρίς μνημονιακά βαρίδια,ἐλπίζω– θα εἶναι μιά πολιτική τιμωρία γιά τούς πρωτεργάτες τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς κατα- στροφῆς.Ἀναφέρομαι στά πεπραγμένα τῶν κυβερνήσεων πρίν καί μετά τά Μνημόνια,ἀλλά καί σέ ὅλα τά ἄλλα: στήν συνολική ἐκφύλιση τῆς κοινωνίας καί στόν διασυρμό τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τῶν θεσμῶν του.Τελευταῖο δεῖγμα γραφῆς ὁ ἐλεεινός χειρισμός τῆς ἀπόπειρας ἐξαγορᾶς τοῦ βουλευτῆ Π. Χαϊκά- λη.Ὁ ἐξευτελισμός κάθε θεσμικῆς λειτουργίας καί ἡ προσβολή τῆς κοινῆς λογικῆς ἀπό τούς κρατοῦντες καί ἀπό ὅλον τόν συρφετό τοῦ καθεστῶτος -πρώτη γραμμή τά βοθροκάναλα καί δεύτερη οἱ χασαποφυλλάδες- δέν μπορεῖ νά περάσει ἀβρόχοις ποσί.«Μά θά εἶναι καλύτεροι οἱ ἑπόμενοι;» ἔρχεται αὐτομάτως ἡ ἔνσταση.Δέν μ’ ἐνδιαφέρει,ἀπαντῶ,ἄς πληρώσει μέ κάποιο τρόπο,ἔστω, ὁ σεσημασμένος δολοφόνος καί μετά ἄς πάρει σειρά κι ὅποιος τόν μιμηθεῖ.

Τρίτον,μιά διάλυση τοῦ κατεστημένου σκηνικοῦ ἴσως ἀπελευθερώσει καί ἀναδιατάξει πολιτικές δυνάμεις πού σήμερα εἶναι ἀνενεργές ἤ ἐγκλωβισμένες.Σήμερα ὅ,τι «νέο» προκύπτει (ποτάμια,ρίζες κτλ) εἶναι ἐνεργούμενο τῆς διαπλοκῆς,αὔριο δέν μποροῦμε νά εἴμαστε σίγουροι τό τί θά συμβεῖ.

Τέταρτον καί κυριότερο: μπορεῖ πραγματικά νά φέρει τή «συντέλεια» μιά Κυβέρνηση Τσίπρα,ὅπως πολλοί εἰκάζουμε.Τότε θά ἔχουμε ἐνώπιόν μας δύο ἀκριβοθώρητα πράγματα: τήν γυμνή ἀλήθεια χωρίς τά παραι- σθησιογόνα τῆς καθημερινῆς,θηριώδους προπαγάνδας και ἐπίσης τήν δυνατότητα ἀναπροσανατολισμοῦ τῆς συλλογικῆς ζωῆς μας,ἔξω ἀπό τόν ἀσφυκτικό νάρθηκα τῆς παγκόσμιας Νέας Τάξης.

Δέν γνωρίζω ἄν ἔχουμε οἱ σημερινοί Ἕλληνες τίς προϋποθέσεις για νά ἀρθοῦμε στό ὕψος τῶν καινοφανῶν περιστάσεων.Τίποτε δεν προδιαγράφει μιά καταφατική ἀπάντηση,ὅλα δείχνουν ἀλεσμένα ἀπό τήν τηλοψί- α,ἀλλά κι ὅλα μένουν ν’ ἀποδειχθοῦν στήν πράξη.

ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ,φ. 406,σελ. 1.

Η ΧΑΜΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Στην Τουρκία βρίσκεται ο Χάλεντ Μεσάαλ

Ο επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, Χάλεντ Μεσάαλ, ήταν επίτιμος προσκεκλημένος του Νομαρχιακού Συνεδρίου του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην Κόνια.Ο Μεσάαλ ανέβηκε στο βήμα και έκανε ομιλία στο 5ο Τακτικό Νομαρχιακό Συνέδριο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στο Ικόνιο.Αναφέρθηκε στα δεινά στην Λωρίδα της Γάζας και ευχαρίστησε την Τουρκία που δεν αφήνει μόνους τους τους Παλαιστίνιους μουσουλμάνους στον αγώνα που δίνουν.«Μια δημοκρατική, σταθερή και ανεπτυγμένη Τουρκία αποτελεί μια πηγή δύναμης για όλους τους Μουσουλμάνους», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Χάλεντ Μεσάαλ.

TRT  27/12/2014

Σχόλιο: Η Τουρκία απ΄ τη μία "διευκολύνει την ISIS,απ΄ την άλλη στηρίζει τη Χαμάς... Διπλωματία Οθωμανισμού...

Η εμπροσθοφυλακή τοῦ γλωσσικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ.

 Ὁ φιλόλογος καί ἀγαπητός φίλος Χρῖστος Δάλκος έγραφε γιά τήν νεοταξίτικη χρήση τῶν γλωσσολογικῶν φληναφλημάτων:

«Εἶμαι ἀντίθετος στήν ἐπικέντρωση τῶν ποικίλης προέλευσης πυρῶν στό πρόσωπο τῆς κυρίας Ρεπούση, ἀπό τήν στιγμή πού ἀποδεικνύεται καθημερινά ὅτι ἔχει τήν ἀμέριστη ὑποστήριξη καί προώθηση τῆς ΔΗΜΑΡ. Καί ἡ πρόσφατη ἀγόρευσή της στήν Βουλή, ὅπου ἀποφάσισε πλήν τῶν δαφνῶν τῆς ἐθνικῆς ἱστορικοῦ νά διεκδικήσῃ καί αὐτές τῆς ἐθνικῆς γλωσσολόγου,θέτουν καθαρά τό δίλημμα στόν κ. Κουβέλη: Δέν μπορεῖ ἀπ᾿ τή μιά νά ὑπερασπίζεται τήν «Γλωσσική κληρονομιά» αὐτοῦ τοῦ τόπου κι ἀπ᾿ τήν ἄλλη νά πριμοδοτῇ τά ἀναμασήματα ἀναμασημάτων τῆς μεταμοντέρνας γλωσσολογίας τά ὁποῖα ἀράδιασε μέ περισσό θράσος καί ἔπαρση ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ κόμματος.Ἀναφέρομαι στήν πλήρη ἀπαξίωση τῶν κατά Ρεπούση «νεκρῶν γλωσσῶν» (ἀρχαίας ἑλληνικῆς καί λατινικῆς), τῆς γραμματικῆς καί τῶν γραμματικῶν κανόνων συλλήβδην, καί στήν προβολή τοῦ μεταμοντέρνου ἰδεολογήματος τῆς «ἀποτελεσματικῆς» (ἤτοι χρησιμοθηρικῆς) διδασκαλίας τοῦ λόγου.Τά ἀναμασήματα τῆς κ. Ρεπούση περί κατανόησης καί παραγωγῆς«ἐμπρόθετων κειμένων» συνοψίζουν μέ ἀνατριχιαστική ἀκρίβεια τό ἰδανικό τοῦ μεταμοντέρνου,ἀγοραίου καπιταλισμοῦ,ὁ ὁποῖος συρρικνώνει τήν πάλαι ποτέ δυτική νοησιαρχία ἀποκλειστικά στήν χρηστική,«ἐπικοινωνιακή» της διάσταση.Φυσικά στά φληναφήματα αὐτά περί ἀποτελεσματικοῦ ἁπλῶς λόγου δέν ἔχει θέση οὔτε ὁ ὀρθός λόγος,οὔτε ὁ λόγος τῆς ἀληθείας,οὔτε ἡ ἀρετή,οὔτε ἡ ὀμορφιά,οὔτε ἡ ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο ἤ τόν τόπο,οὔτε τό ἱστορικό παρελθόν –τοῦ γλωσσικοῦ συμπεριλαμβανομένου- οὔτε ἡ πίστη,οὔτε κἄν ἡ ψυχαγωγία,πόσῳ μᾶλλον ἡ ἀνθρωπιστική διαπαιδαγώγηση.Γι᾿ αὐτήν τήν νεοταξικῆς προέλευσης «ἐμπρόθετη» ἀπερήμωση τοῦ ψυχικοῦ καί πνευματικοῦ τοπίου τῆς ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης δέν εὐθύνεται βέβαια άποκλειστικά ἡ ΔΗΜΑΡ,πολύ περισσότερο ἡ κ. Ρεπούση. Ἀντιγράφω ὡς πλέον χαρακτηριστικό τό παράθεμα [Πόσον η ζωή ήτο γλυκεία] ἀπό «Τὰ ρόδιν᾿ ἀκρογιάλια» τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη,τοῦ βιβλίου τῆς Νεοελληνικής Γλώσσας τῆς Α΄ Γυμνασίου σ. 70: «[...] -Μας ήρθε, είπεν, η μυζήθρα, μυρωδάτη, αχνιστή. Την έφερε πεσκέσι το Ξενιώ, η μικρή τσούπα του Πατσοστάθη. Ύστερ᾿ από λίγο θα ᾿ρθη, λέει ο αφέντης της –δηλαδή ο πατέρας της- να μας φέρη, λέει, το κοκορέτσι, ψημένο, έτοιμο. Όσον διά τα δύο μπούτια θα μας τα φέρη, λέει, ωμά, για να τα ψήσουμε αργότερα εδώ.» Θά μοῦ πῆτε,δέν χαίρεσαι πού μπῆκε ὥς καί Παπαδιαμάντης στό βιβλίο τῆς γλώσσας τῆς Α΄ Γυμνασίου; Ὄχι, δέν χαίρομαι καθόλου,καί μάλιστα θά τούς συνιστοῦσα –παρ᾿ ὅλο πού κάποια ψυχή ὑποστηρίζει πώς δέν δικαιούμαστε οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι νά κάνουμε ὑποδείξεις στήν ἑλληνική πολιτεία- νά τό βγάλουν. Τό γιατί εἶναι προφανές: τό παπαδιαμαντικό κείμενο, στό ὁποῖο ὑπάρχουν ἀναφορές σέ μυζήθρα, κοκορέτσι, δύο μπούτια, τυρόπιττα, χλωρό τυρί κ.λπ., ἔχει συμπεριληφθῆ στήν ἑνότητα τοῦ βιβλίου «Φροντίζω για τη διατροφή και την υγεία μου» (ἀκολουθεῖται μάλιστα ἀπό μιά διαφήμιση για «Αγνά βιολογικά προϊόντα»). Αυτό εἶναι τό ἀπαίσιο πρόσωπο τοῦ«ἐκσυγχρονιστικοῦ» μεταμοντέρνου καπιταλισμοῦ,αὐτή ἡ στέγνια ψυχῆς πού μετασκευάζει λάθρα τά ρόδιν᾿ ἀκρογιάλια σέ ἀρνίσια μπούτια,πού παίρνει τήν «ἀλήθεια» τοῦ Παπαδιαμάντη καί τοῦ τήν κάνει «λιῶμα»,κατά τήν προσφυᾶ σαββοπούλεια ἔκφραση.Ἀλλά αὐτή ἡ στέγνια ψυχῆς ἀνιχνεύεται καί στούς λόγους ὅλων,λίγο πολύ,τῶν κομμάτων: Τί νά πῇ αἴφνης κανείς γιά τήν ἄκρως νοησιαρχική καί οἰκονομίστικη «ταξική» ἀνάλυση τοῦ κ. Λαμπρούλη τοῦ ΚΚΕ,μέ τίς μονομανεῖς ἀναφορές στό κεφάλαιο καί τήν ἐργατική τάξη; Ἔχει προβληματιστῆ τό ΚΚΕ γιά τό ἐνδεχόμενο νέ ἔχει πέσει θῦμα μιᾶς ἐξόφθαλμα τροτσκιστικῆς παρέκκλισης,ἀφοῦ στίς ἀναφορές του σέ ζητήματα παιδείας καί γλώσσας ἀπουσιάζει παντελῶς ἡ ἔννοια τοῦ πολιτισμικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ; Ἤ δέν βλέπει τό τί γίνεται γύρω του;Τούς πληροφοροῦμε λοιπόν ὅτι βρίσκεται σέ ἐξέλιξη μιά πολυεπίπεδη ἐπίθεση κατά τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, κατευθυνόμενη ἀπό τό διεθνές κεφάλαιοκαί τούς ντόπιους ὑποτακτικούς του, πού θέλει νά ἐξαφανίσῃ τίς ἐθνικές ἰδιαιτερότητες (τῶν γλωσσικῶν καί θρησκευτικῶν συμπεριλαμβανομένων),μέ τόν ἴδιο τρόπο πού οἱ πολυεθνικές γυρεύουν νά ἐξαλείψουν τούς παλαιούς σπόρους καί νά ἐπιβάλουν παντοῦ τά ἄθλια μεταλλαγμένα τους προϊόντα.Αὐτό τό νόημα ἔχει ἡ εἰσαγωγή τῆς ἀγγλικῆς ἀπό τήν πρώτη δημοτικοῦ,ἡ ἀντικατάσταση τῶν ἑλληνικῶν ὅρων μέ ἀγγλικούς (στόν ἀθλητισμό, στήν οἰκονομία, στά ΜΜΕ, κ.λπ.), ἡ ὑπερφόρτωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος μέ συγκριτικά ὑπέρογκο ἀριθμό ἀποφοίτων ξενογλώσσων τμημάτων, καί πάνω ἀπ᾿ ὅλα οἱ ποικιλότροπες ἐπιθέσεις κατά τοῦ σχεδόν μοναδικοῦ καί ἀδιαμφισβήτητου συγκριτικοῦ μας πλεονεκτήματος πού εἶναι ἡ γλῶσσα καί ἡ γραμματειακή μας παράδοση.Κι ἀντί νά προβληματιζώμαστε γιά τό πῶς θά οἰκειωθοῦμε καί θά ἀξιοποιήσουμε αὐτήν τήν παράδοση,στήν ὁποία δέν περιλαμβάνεται μόνο ἡ ἀρχαία ἀλλά καί ἡ μεσαιωνική καί ἡ νεώτερή μας γλωσσική / γραμματειακή κληρονομιά, καθόμαστε καί ἀκοῦμε παθητικά, σχεδόν ἀδιάφορα –γιά νά μήν πῶ χαιρέκακα- τούς τριγμούς τῶν ριζῶν τοῦ ὑπερτρισχιλιετοῦς δέντρου τῆς γλώσσας μας πού πριονίζουν μεθοδικά τά «ριζοσπαστικά» φερέφωνα τοῦ νεοταξικοῦ καπιταλισμοῦ,εἴτε τό ξέρουν εἴτε δέν τό ξέρουν. Εἶναι σάν νά διαθέτῃς πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου κι ἐσύ νά ἀρνῆσαι νά τό χρησιμοποιήσῃς μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι δέν πίνεται. Δέν πρόκειται γιά προφανῆ ἠλιθιότητα;

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΦΡΟΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

Tσίπρας, η απόλυτη απογοήτευση…

Μια απόλυτη απογοήτευση…

Χτες στην Αλεξανδρούοπολη,ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές, ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε το κομματικό πρόγραμμα του σε κομματική συγκέντρωση της περιφέρειας.

Μια ομιλία-κομματική προπαγάνδα…

Για την περιοχή μας πέρα από γενικολογίες δεν είπε τίποτε…

Αυτό όμως που με απογοήτευσε ήταν πως στην ομιλία του δεν υπήρξε ούτε μια λέξη για την μειονότητα μας.

Τι να πω ;

Ποιόν να υποστηρίξω ;

Να υποστηρίξω κάποιον που παρά το ότι έχει έναν πολύ ισχυρό βουλευτή στην Ξάνθη, δεν μίλησε για την μειονότητα μας ; Να υποστηρίξω κάποιον που μετά από την προεκλογική του υπόσχεση στον Εχίνο πως θα βάλει κάποιον από εμάς στις  ευρωεκλογές, έβαλε μετά την Σαμπιχά Σουλεϊμάν….

Ή να υποστηρίξω τον πολύ ισχυρό βουλευτή που όταν το κόμμα πήγε να διώξει τον Αχμέτ Κουρτ από υποψήφιο, δήλωσε πως ¨θα παραιτηθώ από βουλευτής¨, αλλά όταν τελικά το κόμμα τον έδιωξε, αυτός σφυρούσε αδιάφορα ;

Πραγματικά δεν ξέρω τι και ποιον θα υποστηρίξω.

Όσοι γνωρίζουν, παρακαλώ ας πούνε και σε μένα.

Αμπντουλχαλίλ Ντεντέ

Εφ. Τρακιανίν Σεσί  21/12/2014

Το ψωμί στην αρχαιότητα

Τα δώρα της Δήμητρος

 

  Όλα τα τρόφιμα μας έρχονται από την αγκαλιά της Γης-Μητρός.Γα ή Δα και μήτηρ είπαν οι άνθρωποι την αγαθοεργό και την τρέφουσα τους ανθρώπους θεά,η οποία τους εδίδαξε την καλλιέργεια των «δημητριακών»,την Δήμητρα.Ο άνθρωπος,από κυνηγός και τροφοσυλλέκτης,εξημέρωσε τα ζώα και έγινε γεωργός.Τούτη η αλλαγή έφερε μόνιμη κατοικία και  σταθερές κοινωνικές δομές.Η θεά Δήμητρα ετιμάτο ως «Καρποφόρος»,«Κουροτρόφος», «Ταυροπόλος» και «Ευρώπη».Ως προστάτις του νομίμου γάμου και της πολιτικής ευταξίας ελέγετο «Θεσμοφόρος» και «Θεσμία».Ακόμη «Χθονία» και «Ελευσινία»,διότι οι πιστοί της προσδοκούσαν την μετά θάνατον μακαρία ζωή στα Μυστήρια της Ελευσίνος πού εκείνη εθέσπισε.Ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» την αποκαλεί και «αρουραία θεά».

  Στη διατροφή μας πρωτεύοντα ρόλο είχε και έχει ο άρτος.Η παρασκευή του και η όλη διαδικασία από τη συ- γκομιδή του σίτου έως να φθάσει στο τραπέζι μας μοσχομυριστό και αφράτο,απασχολούσε κυρίως τις γυ- ναίκες.Προσκεκλημένοι κάποιας φιλόξενης οικίας στην αρχαία εποχή δεν θα εμέναμε «άσιτοι,άπαστοι»,αλλά  «θα χόρταινε η ψυχή μας» κατά τον Όμηρο.

  Αναλόγως των υλικών υπήρχαν τα εξής είδη άρτου:Ο σταιτίτης άρτος (σταρένιο),ο σεμιγδαλίτης (σιμιγδαλέ- νιο),χονδρίτης και ερικίτης (από χονδρό αλεύρι),συγκομιστός (σύμμεικτο),φαιός (μαύρο),εντίτης ή λευκιθίτης (άσ- προ),τρυφών (πολυτελείας),πυρνός (ακοσκίνιστο αλεύρι),κυλλάστις (κριθαρένιο υπόξινο Αιγύπτου) και βραττίμης ή εύκονος (με πίτουρο).

Η ποικιλία στην παρασκευή της ζύ­μης έδιδε άλλη ονομασία:

Είχαμε τον ζυμίτη άρτο (ζυμωτό) και τον άζυμο ή δάρατο.Ο μη καλο­δουλεμένος ελέγετο φυστής και η λαγά­να ήταν το λάγανον.Μια φέτα τριφτό λεγόταν κνηστός,που,αν ήταν ζεστό και εντεθρυμμένο στο φαγητό, ελέγετο βλήμα.

Τα χεράκια της νοικοκυράς έδιδαν διά­φορα σχήματα και έτσι υπήρχε ο κόλλικος (η μακριά και παχιά φραντζόλα),ο  βλωμαίος (μέ χαραγματιές),τον οποίον οι Ρωμαίοι ονόμαζαν κορδάτο.Τα παι­διά έτρεχαν και τότε με τον οβολό τους να φάνε τον κολλύρα (κουλούρι).Όταν έψηναν σε φόρμα,δηλαδή οβελίσκο,είχα­με τον οβελία.Το ημιάρτιον ήταν το ημικύκλιον και ο ναστός ήταν σφιχτός άρτος είδος πλακούντος.Ένα μικρό και τραγανό τεμάχιο (φέτα) ήταν ο κόλλαβος,που γινόταν ένα μικρό γεύμα από μόνο του όταν τον έτρωγαν ζεστό με δέλφακα (χοιρινό).(Θυμίζει ψωμί-ζα­μπόν στην τοστιέρα!).

Το ψήσιμο δεν γινόταν πάντοτε το ίδιο.Σε ενα παραδοσιακό κλίβανο έψη­ναν τον κριβαρίτη άρτο,ενώ στη σχάρα τον εσχαρίτη.Η επανθρακίς ήταν στα κάρβουνα,ό,τι πρέπει για τα κρύα βράδια και γινόταν πιο μα- λακό από το λεγόμενο δίπυρο (2+πυρ)(παξιμάδι).Και όσοι το προτιμούσαν τραγανό έψηναν τον αποπυρία. Παρασκεύαζαν επίσης πίττες και κουλούρες εντός της τέφρας,οπότε ο άρτος εκαλείτο εγκρυφίας ή βάκχυλος.

  Ένα λιτό,πρόχειρο,με ακοσκίνιστο αλεύρι,ψημένο όχι σε κλίβανο,ελέγετο αυτόπυρος ή ξηροπυ- ρίτης άρτος.

  Υπήρχαν άρτοι για ειδικές περιπτώ­σεις:

  Η «αχαρίνη» ήταν μέγας άρτος προ­σφερόμενος στα Θεσμοφόρια,εορτή επο­νομαζόμενη και Μεγαλάρ- τια.Σήμερα προσφέρουμε «άρτον» με ζάχαρη άχνη στην εκκλησία.Η «υγεία» προσφερόταν και τρωγόταν μετά τις θυσίες.

 Υπήρχε ακόμη ο άρτος «του Πανός».Πανία εσήμαινε κορεσμός,πλησμονή.

 Οι Ρωμαίοι είπαν «πάνα» το ψωμί.Ό πρώτος μετά την ετησία συγκομιδή άρτος ελέγετο θάργηλος ή θα- λύσιος.Ό «σπολεύς» ήτο είδος άρτου τρωγόμενος στις εορτές από συγγενείς (υποθέτω ότι θα είχε πολλή κό- ρα,διότι την «σπολία» εφόρουν οι ξιφομάχοι στον θώρακα για προστασία).Θεοσεβείς πάντοτε οι αρχαίοι είχαν ιερό άρτο για προσφορά στους θεούς.Αυτός στην Μακεδονία ελέ­γετο «δραμεύς» και «δάρατος» στη Θεσσαλία.

 Στις αρρηφόρες κόρες,τις επτάχρονες οι οποίες έφερον τον πέπλο της Αθηνάς μέσω υπογείας διαβάσεως στον Παρ­θενώνα,προσφερόταν αφράτος άρτος,ο «ανάστατος».

 Οι πρόγονοί μας με μικρές προσθήκες εγεύοντο σπουδαίες λιχουδιές:

 Η εγκρίς ήτο υδαρής χυλός που τηγάνιζαν σε λάδι και «εν μέλιτι» γινόταν ωραία τηγανίτα.Μέ σουσαμάκι ελέγε­το σησαμίτης.Ο όμωρος ή πυράμους επίσης ήταν είδος τηγανίτας.Εάν προσέθεταν ρύζι ελέγετο όρινθος άρτος,ενώ με προσθήκη μήκωνος (κόκ­κοι μαύρης παπαρούνας) είχαμε τις μακωνίδες.

 Το ψωμί με βούτυρο θρεπτικό και νόστιμο,πρωινό ή όχι,ελέγετο άλειφατίτης.

  Έψηναν και κρέπες (φαντάζομαι τι­νάζοντάς τες στο τηγανάκι,όπως σή­μερα) και είχαμε τον πλακίτη.Όταν προσέθεταν στέαρ (λίπος) ελέγετο κιλίκιος άρτος.

 Ο Καππαδόκιος ή απαλός γινόταν με λάδι και γάλα,που οι Σύριοι ονόμαζαν λάχμαν.Υπήρχε ακόμη ο βωλη- τίνος με μια εξωτερική κρούστα από ψημένους βώλους.Ανακατεύοντας γάλα,λάδι και κρασί εγεύοντο το αρ- τολάχανο και τα καπύρια,καθώς και τα τράκτα που ήσαν γλύκα.

 Τον δεύτερο προς τρίτο μ.Χ. αιώνα,όταν έγραψε ο πολυμαθέστατος Αθήναιος ένα χρησιμότατο για εμάς έργο,όπου αφηγείται ένα συμπόσιο με όλων των ειδών τις λιχουδιές,το εμπόριο με μακρινές ανατολικές πό- λεις ήταν πλέον ανεπτυγμένο και εξωτικά και άγνωστα προϊόντα έφθαναν στην πλούσια Ελληνική πόλη Ναύ- κρατι,στο δέλτα του Νείλου,την γενέτειρα του Αθήναιου.Έτσι διαβάζουμε στο θαυμάσιο και εκτενές γαστρο- νομικό του έργο πως με γάλα,στέαρ και πιπέρι έφτιαχναν τον στρεπτίκιο.

 Είχαν και την τυροπιτούλα τους,τον τυρώντα,και την αμαλγαία (από το αρμέγω),την γαλατόπιτα.

 Με όλα τούτα τα εδέσματα πώς να μην ευχαριστηθεί η ψυχή μας;

 «Ήραμεν θύμον εδωδή» κατά τον "Ομηρο.Μεταφερθήκαμε για λίγο σε κάποια αρχαία οικία,εκεί όπου ανα- κεκλιμένοι στα στρωμένα ανάκλιντρα ή απλώς καθήμενοι συζητούσαν και αντήλλασσαν απόψεις.Στο αφηγη- μα­τικό έργο του Αθήναιου ένα πλήθος καλλιεργημένων ανδρών απολαμβάνει,συζητεί,τέρπεται!

 Πνεύμα και ύλη παντρεύονται,ενώ το όλον έργο γίνεται καθρέπτης μιας εποχής με τα ήθη της,τις αξίες,τις συ­νήθειες,την καθημερινότητά της.

  ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

·Λεξικόν Ησυχίου 1999

·Λεξικόν Δημητράκου 1954

 ·Αθηναίου Δειπνοσοφισταί,Εκδόσεις Γεωργιάδη

 ·Αλεξ. Ραγκαβή «Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας», εκδόσεις Αν. Κωνσταντινίδη,Εν Αθήναις 1888.

  Αναστασία Σταματοπούλου,περ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ,ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 68/121 (Νοέμβρης 2007),σσ .  7-9

Κάλαντα: η ετυμολογία της λέξης.

Τα κάλαντα που προήλθαν από τις Βυζαντινές Καλένδες ανάγο- νται,κατά τύπο και όχι βεβαίως κατά περιεχόμενο,από το γνωστό έθιμο των αρχαίων Ελλήνων της Ειρεσιώνης.

Κατά πληροφορία που μας παρέχει ο Βάρων,την έναρξη εκάστου μήνα ανήγγειλλε ο Ποντίφηκας από το Καπιτώλιο,κατά την εί- σοδο της νέας Σελήνης,με τη φράση: "Calo Juno novella".Από τη λέξη δε Calo (καλώ, ονομάζω) δόθηκε η ονομασία Καλένδες και αφορούσε περίοδο πρώτων ημερών του μήνα.Αυτή η περίο- δος ήταν πενθήμερος (quintana) ή επταήμερος (septimana) ανάλογα με τη διάρκεια της νέας σελήνης,ορίζονταν δε από τον Ποντίφηκα εκ της επανάληψης της φράσεώς του πεντάκις ή ε-πτάκις.Πενθήμεροι λοιπόν ήταν οι Καλένδες όλων των μηνών πλην του Μαρτίου,Μαΐου,Ιουλίου και Οκτωβρίου.

Οι Καλένδες επίσης διακρίνονταν σε fasti (εργάσιμες,δικάσιμες ημέρες) και σε nefasti (αποφράδες) όπου απαγορεύονταν η εργασία και αντ΄ αυτής γινόντουσαν εορτές προς τιμή της Ήρας και του Ιανού (Ρωμαίου αμφιπρόσωπου Θεού προς τιμή του οποίου και το όνομα Ια- νουάριος).

Από αυτές περιφημότερες ήταν οι Καλένδες του Ιανουαρίου (calendae Januariae) επειδή γιορτάζονταν και η έλευση του νέου χρόνου.Κατά τη διάρκεια των Καλενδών αυτών γίνονταν αμοιβαίες επισκέψεις συγγενών και φίλων με ανταλλαγή δώρων των λεγόμενων strena (κυρίως μέλι,ξερά σύκα και χουρμάδες) ως και μικρών νομισμάτων.Επίσης πρόσεχαν,στη διάρκεια αυ- τών,τις εκφράσεις τους και τις κινήσεις τους ώστε να μη αποβούν κακοί οιωνοί στο νέο έ-τος.Επίσης,κατ' αυτή την περίοδο ο Αυτοκράτορας,καθήμενος στον Ηγεμονικό θρόνο των ανα- κτόρων,δεχόταν την επίσημη επίσκεψη των ανωτέρων αξιωματούχων του κράτους καθώς και πο- λιτών σε "φάλαγγα κατ΄ άνδρα" οι οποίοι και έρριπταν προ αυτού νομίσματα.

Οι Καλένδες του Ιανουαρίου ήταν κατά το δεύτερο ήμισυ εργάσιμες,έτσι ώστε η εργασία με- τά της εορτής να θεωρείται εξάγγελος καλού έτους.

Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία Καλένδες κλήθηκαν οι κατά την 1η Ιανουαρίου εορτές και πανή- γυρεις υπό των "Εθνικών" πολλές των οποίων διατηρήθηκαν και από τους Χριστιανούς.Όμως το 662 μ.Χ. η συγκροτηθείσα στη Κωνσταντινούπολη Στ' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τις εορτές και ευωχίες αυτές με το 62ο Κανόνα της.

Κατά μία άλλη ετυμολογική εκδοχή η λέξη κάλαντα προήλθε από τη φράση: τα καλά άδω.

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα

Κατεβάστε το βιβλίο από εδώ 

Μειονοτική εκπαίδευση ή εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων;

Του Κώστα Καραΐσκου*

Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα,απαντώντας εξ αρχής στο ερώτη- μα του τίτλου της ομιλίας μου,μέσα από τη γραφίδα ενός κατ’ εξο- χήν αρμόδιου,του καθηγητή παιδαγωγικής (Πανεπιστήμιο Ιωαννί- νων) Αθανάσιου Γκότοβου,και ύστερα θα περάσω στην εισήγησή μου.

Γράφει λοιπόν κάπου ο Α.Γ.: «Αν η πεμπτουσία της πολιτι- κής Δημοκρατίας είναι μια κοινή και ενιαία δημόσια σφαίρα,στην οποία οι επαρκώς ενημερωμένοι,ορθολογικά σκεπτόμενοι και έ- τοιμοι να υπερασπιστούν το καθεστώς αυτό πολίτες παίρνουν μέ- ρος για την εξεύρεση πλειοψηφικών επιλογών,τότε το μοντέλο δημοκρατίας που είναι υποχρεωμένο να υιοθε- τήσει το σχολείο θα παραπέμπει σε ανάλογη οργάνωση: ενιαίο και περιεκτικό σχολείο, εμπλουτισμένο με νέα στοιχεία που φέρνουν μαζί τους μαθητές από ποικίλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.Στην αντίθετη περίπτωση θα είναι ένα μοντέλο δημοκρατικής κοινωνίας με παράλληλες πολιτισμικές νησίδες,στο οποίο η δημοκρατία για να λειτουργήσει ως προς την επικοινωνιακή της πτυχή θα χρειάζεται γλωσσικούς και πολιτισμικούς διερμη- νείς».

(...) Αναφερόμενοι στην εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων γενικώς,πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ένα ση- μαντικό κομμάτι πλέον των παιδιών του αστικού πληθυσμού,ακολουθεί όλες -ή σχεδόν όλες- τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης της χώρας μας: από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο.Υπάρχει όμως παράλ- ληλα με τα γνωστά μας σχολεία –δημοτικά,γυμνάσια,λύκεια- και το σύστημα της μειονοτικής εκπαίδευ- σης,η περίπλοκη λειτουργία του οποίου διέπεται από τα Μορφωτικά Πρωτόκολλα του 1968 και από όλους τους νόμους και τις υπουργικές αποφάσεις που προέκυψαν αργότερα.Είναι ακριβώς το πεδίο όπου η Τουρ- κία έχει θεσμοθετημένο ρόλο που προσπαθεί να τον διευρύνει,ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο στην διαπαιδαγώγηση των μουσουλμάνων πολιτών της Ελλάδας.

Το θεσμικό πλαίσιο είναι υβριδικό: κινείται μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα (οι γονείς των μαθη- τών πληρώνουν δίδακτρα στις βακουφικές Επιτροπές για τη συντήρηση των διδακτηρίων,90 ευρώ στα δημο- τικά σχολεία και 300 στα γυμνάσια-λύκεια). (...)

Η μειονοτική εκπαίδευση σήμερα παρέχεται σε δίγλωσσα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (περίπου 150 στον αριθμό),σε δύο γυμνάσια-λύκεια (Κομοτηνής και Ξάνθης) και σε δύο ιεροσπουδαστήρια (Κομο- τηνής κι Εχίνου).Το πρόγραμμα είναι μοιρασμένο σε δύο ισόποσα μέρη: ελληνόγλωσσο και τουρκόγλωσσο. (...) Όσον δε αφορά τα μαθήματα της αγγλικής γλώσσας και της γυμναστικής,γίνονται από απόφοιτους των αντίστοιχων σχολών όπως και σε όλα τα σχολεία της χώρας.Αυτό είχε προκαλέσει μείζονα αντίδραση των μει- ονοτικών ταγών,όταν είχε εισαχθεί (1995),καθώς έφερνε τα παιδιά σε μεγαλύτερη επαφή με πλειονοτι- κούς διδάσκοντες,κάτι που βεβαίως αντίκειται στα σχέδια του εκπαιδευτικού απαρτχάιντ,το οποίο ονειρεύο- νται οι «επαγγελματίες Τούρκοι» της περιοχής.Την ίδια αντίδραση είχε συναντήσει και η εισαγωγή του μαθή- ματος «Μελέτη περιβάλλοντος» δέκα χρόνια πριν, καθότι η διδασκαλία του ορίστηκε να γίνεται στα ελληνικά.

(...) Ένα ακανθώδες ζήτημα είναι τα εγχειρίδια των μειονοτικών σχολείων.Η συμφωνία του ’68 προέβλεπε κάθε χώρα να ετοιμάζει τα βιβλία που γράφονταν στη γλώσσα της και τελικά,κοινή συναινέσει, να εισάγονται στα σχολεία άμφω.Όταν το 1991-92 η Άγκυρα επέμενε να στέλνει αναγνωστικά της τουρκικής γλώσσας γεμά- τα εθνικιστικές αναφορές που απορρίπτονταν από τον ελληνικό έλεγχο,με αποτέλεσμα τα παιδιά στα μειονο- τικά σχολεία να χρησιμοποιούν φωτοτυπίες από τα βιβλία της δεκαετίας του ‘50,η τότε Κυβέρνηση Μητσο- τάκη προχώρησε μονομερώς και τα ετοίμασε η ίδια.Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να τα διανείμει,αφού οι αντι- δράσεις των μειονοτικών δασκάλων (και του τότε βουλευτή Σαδίκ Αχμέτ) έφτασαν στην άρνηση παραλαβής και στην δημόσια καταστροφή των βιβλίων.Αξιοσημείωτο στοιχείο: η κύρια αιτίαση της εκτεταμένης αντίδρα- σης ήταν η παρουσία της …ελληνικής σημαίας στο καραβάκι που εικονιζόταν στο εξώφυλλο του αναγνωστι- κού!Η Ελλάδα υποχώρησε,τα πνεύματα ησύχασαν,η διαδικασία επέστρεψε,αλλά το κύρος της ελληνικής πολιτείας τρώθηκε σημαντικά στα μάτια όλων.Τα τουρκόγλωσσα βιβλία λοιπόν ετοιμάζονται από το τουρκικό

Υπουργείο Παιδείας κι εφόσον τύχουν έγκρισης από την πλευρά μας, διανέμονται στα σχολεία. (...)

Το θέμα με τα Νηπιαγωγεία

Από το 2007,όταν η προσχολική αγωγή έγινε υποχρεωτική,ετέθη το ζήτημα της φύσης των νηπιαγωγείων που θα παρακολουθούσαν τα νήπια της μουσουλμανικής κοινωνίας.Στη Συνθήκη της Λωζάννης και στα Μορφω- τικά Πρωτόκολλα του ’68 δεν υπάρχει καμμία πρόβλεψη,αφού τότε δεν υπήρχε προσχολική αγωγή.Έτσι,το κράτος επιχείρησε να ιδρύσει νηπιαγωγεία που θα έφερναν τα παιδιά στην κοινωνία της χώρας όπου ζουν, αλλά συνάντησε πλήρως συντονισμένες αντιδράσεις που επιχείρησαν να ακυρώσουν την προοπτική αυτή.Α- πό τα προηγούμενα χρόνια το προξενικό παρακράτος,δια του (νομίμου πλην αναρμόδιου) Συλλόγου Επι- στημόνων Μειονότητας,είχε στήσει περί τα 15 «παρανηπιαγωγεία»-κέντρα δημιουργικής απασχόλησης για νήπια,προκειμένου να στέλνουν οι μουσουλμάνοι εκεί τα παιδιά τους κι όχι στις υφιστάμενες δομές του ελ- ληνικού κράτους.Αυτά τα κέντρα όμως δεν είχαν άδεια λειτουργίας,δεν είχαν νομίμως απασχολούμενους ερ- γαζόμενους,δεν είχαν κανένα νόμιμο καθεστώς λειτουργίας και φυσικά ούτε λέξη για χρήση της ελληνικής γλώσσας.Όλα γίνονταν παράνομα και μπροστά στα μάτια των Αρχών,αλλά κανείς δεν τολμούσε να αντιδρά- σει,μην τυχόν και «δημιουργηθεί θέμα» (κάποιοι τοπικοί άρχοντες είχαν βεβαίως και άλλα,πιο …προσωπικά κίνητρα για να κάνουν πλάτες στον παράνομο μηχανισμό).

Κι ενώ μετά το 2007 τα εξάχρονα παιδιά που πήγαιναν για εγγραφή στην Α’ Δημοτικού έπρεπε κατά τον νόμο να έχουν αποδεικτικό φοίτησης σε νηπιαγωγείο,τα παιδιά που προέρχονταν από τα «παρανηπιαγωγεία» του προξενικού μηχανισμού δεν το διέθεταν.Τι γινόταν τότε; Άλλοτε οι διευθυντές των μειονοτικών σχολείων προ- έβαιναν στην εγγραφή παρανομώντας κι άλλοτε εδίδετο «συγχωροχάρτι» με μία υπεύθυνη δήλωση του γονέα (κι ένα πενηντάευρο) πως το παιδί ήταν άρρωστο.Μάλιστα η πρώτη ίδρυση νηπιαγωγείων σε μειονοτικά χωριά βρήκε απέναντί της τους τοπικούς ιθύνοντες και είχαμε επεισόδια ακόμη και χειροδικίας δημάρχου σε βά- ρος νηπιαγωγού.Φτάσαμε στο σημείο να μαζεύουν οι κηδεμόνες υπογραφές προκειμένου να λειτουργήσει νηπιαγωγείο στο χωριό τους (η περίπτωση της Αρίσβης Ροδόπης),ενώ αλλού η λειτουργία αυτή παρεμπο- δίζετο ακόμη και σε ακίνητο αγορασμένο από το ελληνικό Δημόσιο (η περίπτωση του Λαμπρού)!

Πέρασαν χρόνια για πράξουν οι αρμόδιοι το καθήκον τους και η αφορμή δόθηκε όταν επιχειρήθηκε ομαδι- κή εγγραφή τέτοιων παιδιών στο σχολείο του Εχίνου με περισσό θράσος: οι γονείς υπέγραψαν δηλώσεις πως δεν έστειλαν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο,«επειδή αυτό δεν παρείχε εκπαίδευση στην τουρκική γλώσσα»! Τελικά ο εκβιασμός δεν πέρασε: οι γονεϊκές δηλώσεις άλλαξαν,τα παιδιά έγιναν δεκτά στο σχολείο και τα «παρανηπιαγωγεία» σχεδόν τελείωσαν.

Παρότι ήταν μία σημαντική νίκη της νομιμότητας και της λογικής,οι ανακοινώσεις ΟΛΩΝ των μουσουλμάνων πολιτευτών είναι εχθρικές έναντι της ίδρυσης νηπιαγωγείων χωρίς την τουρκική γλώσσα.

Δυστυχώς,βρίσκουν πρόθυμους συνηγόρους σε στελέχη της δήθεν Αριστεράς που θεωρούν πρόοδο και κατά- κτηση την χάραξη διαχωριστικών γραμμών εντός της κοινωνίας.

Αλλαγή,αλλά προς ποιαν κατεύθυνση;

Μία τέτοια πολυπολιτισμική αντίληψη ήταν που βρήκε πριν 17 χρόνια στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέ- ου,τότε υπουργού Παιδείας,τρομάρα μας,τον μέγα χορηγό της.Οι επιστημόνισσες του Τμήματος Νηπιαγωγών Φραγκουδάκη–Δραγώνα πήραν ανάθεση το Ευρωχρηματοδοτούμενο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλ- μανοπαίδων (ΠΕΜ).Βασικός στόχος η παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού για το ελληνόγλωσσο πρόγραμμα των μειονοτικών σχολείων,και τα βιβλία αυτά άρχισαν να εισάγονται προς χρήση το 2000.Η ιδέα ήταν πως οι μαθητές με άλλη μητρική γλώσσα δεν μπορούσαν να διδαχθούν την ελληνική σαν να ήταν φυσικοί ομιλητές της.Σύμφωνα με τις υπεύθυνες του ΠΕΜ,στα νέα βιβλία λαμβάνεται υπόψη η αλλογλωσσία και η εθνοπο- λιτισμική διαφορετικότητα των μαθητών και προωθείται ο σεβασμός προς την ιδιαίτερη ταυτότητά τους.Όταν όμως έγινε σε κάποιο εγχειρίδιο μια δειλή προσπάθεια εισαγωγής μιας-δύο πομάκικων λέξεων,οι αντιδράσεις των τουρκοφρόνων έφτασαν σε τέτοιο σημείο που υποχρέωσε την ομάδα του ΠΕΜ σε άτακτη υποχώρηση: η Λεσίτσα (= αλεπού,στην πομακική) του τίτλου έγινε …Λενίτσα και η πομάκικη λέξη «μάικα» εξαφανίστηκε.

Είναι λοιπόν σαφές ότι ο μόνος σεβασμός που επιτρέπεται είναι στην τουρκική ταυτότητα και διαφορετικό- τητα,κάτι που επιβεβαιώθηκε και σε άλλες περιπτώσεις.Ας δεχθούμε όμως ότι τα ανωτέρω ξεφεύγουν από τις αρμοδιότητες ή τις δυνατότητες ενός εκπαιδευτικού προγράμματος,ακόμη κι αν αυτό κόστισε 27 εκατομ- μύρια ευρώ στα χρόνια 1997-2014.Τουλάχιστον είχε κάποιο ορατό θετικό αποτέλεσμα στην ελληνομάθεια των παιδιών;

Οι υπεύθυνες του ΠΕΜ παραθέτοντας αριθμούς και στατιστικά μιλούν διαρκώς στα ΜΜΕ για μια κοσμογο- νία,επικαλούμενες τον πολλαπλασιασμό των μουσουλμάνων μαθητών που συνεχίζουν τη φοίτησή τους στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.Πουθενά όμως δεν λένε ότι αυτό είναι προδήλως απόρροια της πο- σόστωσης που καθιερώθηκε για την εισαγωγή των μουσουλμανοπαίδων στα ελληνικά ΑΕΙ αλλά και της γενι- κότερης στροφής της μειονοτικής κοινωνίας.Σ’ αυτήν την τελευταία σίγουρα το Πρόγραμμα έπαιξε έναν θετι- κό ρόλο,όμως έφερε πράγματι τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα εκεί όπου βασικά στόχευε;

Τόσο οι πλειονοτικοί (ΕΛΜΕ Ροδόπης) όσο και οι μειονοτικοί δάσκαλοι (ΕΠΑΘίτες Ξάνθης) που δεν έχουν κάποια σχέση ιδεολογικής συνάφειας–οικονομικού συμφέροντος με το ΠΕΜ,έχουν εκφράσει σοβαρότατες αντιρρήσεις.Οι πρώτοι,που αντιμετωπίζουν την τραγική πραγματικότητα -όσον αφορά την διαχρονικώς υστερούσα ελληνομάθεια- των μαθητών που έχουν περάσει από το Πρόγραμμα είχαν μία δημόσια τοποθέ- τηση και οξεία αντιπαράθεση με τους υπεύθυνους και με εργαζόμενους του ΠΕΜ για το όλο θέμα,ενώ οι δεύ- τεροι έφτασαν να ζητήσουν επισήμως την επαναφορά των παλιών βιβλίων,χαρακτηρίζοντας ακατάλληλα εκεί- να του ΠΕΜ!

Δημόσια σχολεία παντού!

Κι εδώ φτάνουμε στο «δια ταύτα».Σήμερα η ελληνική πολιτεία,αθετώντας την υποχρέωσή της να παρέχει δημόσια εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες της,έχει αφήσει το σύνολο των μουσουλμανικών χωριών χωρίς ένα δημοτικό σχολείο! Έχει εκχωρήσει όλον αυτόν τον πληθυσμό στο έλεος της «μειονοτικής εκπαίδευσης»,αυτής ακριβώς της εκπαίδευσης που ο αστικός μειονοτικός πληθυσμός εγκαταλείπει στρεφόμενος στα δημόσια σχολεία. (...)

Ας θυμίσουμε εδώ ότι και τα γυμνάσια που ιδρύθηκαν στα ορεινά (Σμίνθη,Γλαύκη,Θέρμες,Εχίνο,Οργάνη) ενώ αρχικά αντιμετώπισαν την οργή των τουρκοφρόνων και την δυσπιστία των υπολοίπων –λειτουργώντας τάξεις με δύο μόλις παιδιά- στη συνέχεια έτυχαν της απολύτου αποδοχής των κατοίκων,σε σημείο να μην επαρκούν σήμερα οι εγκαταστάσεις τους.Χαρακτηριστικές ήταν δύο κόντρες κατοίκων και τοπικών αρχόντων γύρω από τη λειτουργία των σχολείων αυτών,που κατέληξαν σε καταλήψεις.Η μία έγινε τον Φεβρουάριο του 2000,όταν το Γυμνάσιο Σμίνθης καταλήφθηκε από τους μαθητές σε ένδειξη διαμαρ- τυρίας για τη στάση του τότε δημάρχου Μουσταφά Αγκά,ο οποίος αρνείτο την παροχή νερού στο σχολείο,επειδή «δεν δίδασκε τουρκικά»! Μάλιστα στο σχολείο είχαν αναρτηθεί και πανώ στα πομάκικα και είχε γίνει πορεία με συνθήματα διαμαρτυρίας στην ίδια γλώσσα,για τα οποία ο Αγκά αναφέρθηκε ως «συνθήματα στα βουλγάρικα»! Και η δεύτερη ήταν επί του διαδόχου του,Μουτζαχίτ Ντουκιαντζή,ο οποίος επί χρόνια δεν παραλάμβανε τα κρατικά κονδύλια που αφορούσαν τα σχολεία του δήμου του,επειδή στα σχολεία αυτά περιλαμβανόταν και το δημόσιο γυμνάσιο της Σμίνθης! Το αποτέλεσμα ήταν να μένουν όλα τα σχολεία κλειστά,ελλείψει θέρμανσης και οι γονείς να προβούν σε κατάληψη του δημαρχείου! Έχοντας ξεπεράσει πια τα προβλήματα εκείνα,η κατάσταση σήμερα είναι απολύτως ομαλή.Και είναι βέβαιο ότι αυτή θα είναι η εξέλιξη και των δημοτικών σχολείων,όταν ιδρυθούν στα μειονοτικά χωριά.

Επίλογος

Το τι επιθυμεί μέσα από την μειονοτική εκπαίδευση η Άγκυρα είναι προφανές: θέλει να διατηρήσει τον μου- σουλμανικό πληθυσμό χωριστά από τον χριστιανικό,να εμφυσήσει στο σύνολό του εθνικιστικό τουρκικό πνεύμα και να πετύχει την ομογενοποίησή του εκείνη που θα της επιτρέψει να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.Το θέμα είναι τι ακριβώς θέλουμε εμείς.Η κυριαρχία τις τελευταίες δεκαετίες μιας αντίληψης σε εθνοφοβικούς κύκλους των πανεπιστημίων,των ΜΜΕ και της πολιτικής,η οποία στην περίπτωσή μας πρακτικά υπερασπίζεται τα τουρκικά συμφέροντα με τη σημαία της «πολυπολιτισμικότητας» και της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι χείριστος οιωνός.Παρότι αυτά τα τελευταία,παγκοσμίως,δεν είναι παρά ένα φάντασμα,και παρότι αυτή η ρητορική πολύ συχνά είδαμε να συνοδεύεται από τον ήχο των βομβαρδιστικών της Δύσης,οι οργανικοί διανοούμενοι της Νέας Εποχής δεν σκοτίζονται για τέτοιες λεπτομέρειες.Ειδικά όταν τρέχουν προγράμματα εκατομμυρίων ευρώ,παράλληλα με τις ακαδημαϊκές/ πολιτικές καριέρες,δεν υπάρχει τρόπος να τους πείσεις για «ελληνικά δίκαια»,για «τουρκικές βλέψεις» και για την αναγκαιότητα ενός ενιαίου συστήματος εκπαίδευσης για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες του ελληνικού εθνικού κράτους.Αυτή η διαπλοκή προσωπικών συμφερόντων με την εισαγόμενη ιδεολογία του διεθνούς καθεστώτος, όπως την υπαινίχτηκε κι εχθές ο Ευριπίδης Στυλιανίδης,είναι που θάβει τις αλήθειες που όλοι τις βιώνουμε κι ελάχιστοι τολμούν να τις διατυπώσουν επω- νύμως,όπως το έκανε με το χθεσινό μήνυμά του προς το συνέδριό μας ο μοναδικός Μανώλης Γλέζος ή όπως το κάνει από την πλευρά της επιστήμης επί μακρά σειρά ετών ο Θανάσης Γκότοβος.

Ο μουσουλμανικός πληθυσμός οφείλει να είναι μέρος της ευρύτερης κοινωνίας σε ένα δημοκρατικό εθνικό κράτος και όχι κάτι ξεκομμένο,ανώτερο ή επικίνδυνο σε σχέση με την πλειοψηφική της μερίδα.

Αλλά κι εμείς οφείλουμε να είμαστε καθαροί μαζί του και έντιμοι απέναντι στα πράγματα.Αφήνοντας κατά μέρος τη λογική της καλλιέργειας παραλλήλων κοινωνιών και της ανάδειξης κάθε διαφοράς σε παντιέρα,να διεκδικήσουμε για όλους τους πολίτες της ελληνικής Θράκης τα αυτονόητα.Μας έχει χαριστεί το σκανδαλώδες προνόμιο της ελληνικής γλώσσας ως μητρικής,ας επιχειρήσουμε τουλάχιστον να την προσφέρουμε και στους μουσουλμάνους συντοπίτες μας!

* Το μέγιστο μέρος της εισήγησής του στο συνέδριο της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς (Κομοτηνή,28-30/11/2014).