Ακμής πολιτικής,στρατιωτικής,οικονομικής,όσο και πολιτιστικής και πνευματικής.
Έκτοτε μια μακρά αλληλουχία γεγονότων οδήγησε σε μείζονες -στρατιωτικές κατά βάσιν- ήττες / απώλειες από εχθρούς και λοιπούς παράγοντες που ενέσκηψαν στο ιστορικό προσκήνιο, στα πλαίσια μιας αμείλικτης νομοτέλειας που θέλει κάθε αυτοκρατορία να παρακμάζει θορυβωδώς.
Αν ήθελε κάποιος να αναφερθεί στους κυριότερους σταθμούς αυτής της πορείας λογικά θα ξεκινούσε από το Σχίσμα του 1054 με το οποίο επισφραγίστηκε η ουσιαστική αποξένωση των δύο χριστιανικών κόσμων με την ανταλλαγή αναθεμάτων μεταξύ του Πάπα Λέοντα Θ’ και του Πατριάρχη Μιχαήλ Α’ Κηρουλάριου.
Ακολούθησε το Ματζικέρτ το 1071 όπου ο Αλπ Αρσλάν κατίσχυσε του Ρωμανού Δ’ Διογένη, μονιμοποιώντας από τότε την παρουσία της «Μάστιγας της Ασίας» Σελτζούκων Τούρκων στην περιοχή με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
Η τέταρτη Σταυροφορία το 1204 δεν προκάλεσε απλώς την πτώση της Βασιλεύουσας,αλλά την ολοκληρωτική λεηλασία της από τους σχισματικούς σταυροφόρους,οδηγώντας σε μια πρωτοφανή στην ιστορία πρωταρχική συσσώρευση (κλεμμένου) κεφαλαίου -στην οποία,ειρήσθω εν παρόδω,ο δυτικός κόσμος επέδειξε θαυμαστές ικανότητες (ακολούθησε η περίοδος της αποικιοκρατίας), στηρίζοντας έτσι την ανάδυσή του στον σημερινό επικυρίαρχο.Η τελική πτώση του 1453 ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα όσων προηγήθηκαν,συμβολίζοντας την έναρξη της πιο μαύρης ιστορικής περιόδου της κοιτίδας του –δυτικού τουλάχιστον- πολιτισμού,της μακραίωνης σκλαβιάς υπό τον οθωμανικό ζυγό.
Τα πιο πρόσφατα γεγονότα του περασμένου αιώνα,η οριστική (;) απώλεια του ενός εκ των δύο πνευμόνων –πιθανότατα του σημαντικότερου- του ελληνισμού το 1922,ο εγκληματικός εμφύλιος
(1946-49) που μπορούσε και έπρεπε να είχε αποφευχθεί,η χούντα των συνταγματαρχών με την παράδοση της μισής Κύπρου το 1974 και η περίοδος της πασοκοκρατίας (υπό τη γνήσια πράσινη και την ιμιτασιόν μπλε εκδοχή της),ολοκληρώνουν τη διαδοχή των τραγωδιών που οδήγησαν στη σημερινή, οριακή για την ιστορική μας ιδιοπροσωπία,κρίση.
Στη φθίνουσα αυτή πορεία, παρεμβλήθηκαν ευτυχώς ορισμένες αναλαμπές που επέτρεψαν να υπάρχουμε -όπως υπάρχουμε- ώς σήμερα.Η ανακατάληψη της Πόλης και η ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1261 από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο,τα 15 τουλάχιστον σοβαρά επαναστατικά κινήματα κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας,το μεγαλειώδες έπος του 1821 με τη δημιουργία μιας –κολοβής έστω και εξαρτώμενης δυστυχώς από άλλες προστάτιδες και ευεργέτιδες δυνάμεις- εθνικής εστίας,οι βαλκανικοί πόλεμοι (1912-13),η εθνική αντίσταση (1941-44), η ηρωική δράση των κυπρίων αδελφών (1955-59) για την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού,την αυτοδιάθεση και την ένωση με τη μητέρα-πατρίδα και το «όχι» στο σχέδιο Ανάν,μπορούν να σταχυολογηθούν ως οι σημαντικότερες εξ αυτών.
Μέσα στο πλαίσιο που διαμόρφωσε αυτή η ακροθιγής αναδρομή πορεύτηκε ο ανάδελφος αυτός τόπος την περασμένη χιλιετία,από το ζενίθ στο ναδίρ,φθάνοντας σε ένα οριακό για την ύπαρξή του σημείο.
Σήμερα τα τρομακτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί,των οποίων η διαχείριση από τους σαμαροβενιζέλους και τους παρακεντέδες που τους περιτριγυρίζουν σε συνδυασμό με το τραγικό επίπεδο του δημοσίου διαλόγου,έχουν οδηγήσει σε εκρηκτικά αδιέξοδα.Ένας ζωντανός οργανισμός για να συνεχίσει να υπάρχει,το λιγότερο,το πιο στοιχειώδες,που οφείλει να διαθέτει είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Και αυτό είναι που,δυστυχώς,όλα δείχνουν ότι έχει χαθεί.
Δ.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ,τα σχόλια να σχετίζονται με την ανάρτηση και να είναι ευπρεπή.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.