Δάσκαλοι της Ρεπούση

Συχνά πυκνά προκύπτει τό ἀφελές ἐρώτημα στήν μακάρια χώρα μας γιά τό πῶς καί δέν γνωρίζουν τήν ἑλληνική ἱστορία οἱ νεότερες γενιές.Πέρα ἀπό τίς ἄλλες ἀπαντήσεις,πού ἀναφέρονται στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας καί σέ γενικῶς ἰσχύοντες παράγοντες,θα ἐπι-χειρήσουμε νά δώσουμε ἐδῶ καί μία ἀκόμη:

τήν προδοσία τῶν Ἑλλήνων ἱστορικῶν.

Πρίν λίγο καιρό λοιπόν δέχθηκα τό ἐρώτημα νέου ἀνθρώπου πού ἔψαχνε νά διαβάσει μια συνοπτική Ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας: ὑπάρχει κάποια κατάλληλη ἔκδοση; Δεν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ἔγινα ἀποδέκτης τοῦ ἐρωτήματος καί προσπάθησα νά ψάξω τήν ἀγο-ρά,μέσῳ φίλου βιβλιοπώλη στήν Ἀθήνα.Ἡ ἀπάντηση ἦταν πώς στή μορφή πού ἤθελα ὑπῆρχε μόνο τοῦ «ἐκσυγχρονιστῆ» Β. Κρεμμυδᾶ μέ τίς «γνωστές» ἀπόψεις.Εἶπα λοιπόν νά προμηθευτῶ τήν ἔκδοση γιά νά δῶ περί τίνος πρόκειται - «πόση ἰδεοληψία μπορεῖ νά χωρέσει σέ 180 σελίδες γιά 200 χρόνια;»,σκέφτηκα. «Ἄπειρη», ἦταν ἡ ἀπάντηση πού πῆρα μέ τήν ἀνάγνωση ἤδη ἀπό την εἰσαγωγική «εἰδοποίηση» τοῦ συγγραφέα πού προειδοποιεῖ γιά τή «ματιά τοῦ ἱστορικοῦ στην ὕλη».

Ὁλο τό βιβλίο διαρρέεται ἀπό μία οἰκονομίστικη ἀντίληψη μαρξικῆς προέλευσης, κάτι πού δέν θά ἐνοχλοῦσε ἄν περιοριζόταν σε λογικά πλαίσια.Ταυτόχρονα ὅμως γίνεται μία ἐμπαθής πολεμική κατά τῆς ἐθνικῆς πραγμα-τικότητας, κατά τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί κατά τῆς Ρωσίας. ἐκεῖνοι πού κυρίως μένουν στό ἀπυρόβλητο εἶναι οἱ Ἄγγλοι καί οἱ Τοῦρκοι.

Πρῶτα πρῶτα σέ μιά ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τό 1/8 τοῦ βιβλίου ἀφιερώνεται στά ...προεπαναστατικά χρόνια. Γιατί; Μά γιατί πρέπει νά ἀποδοθεῖ ἡ ἵδρυσή του ΜΟΝΟ σέ οἰκονομικούς καί εὐρωπαϊκούς παράγοντες. Ὁ Διαφωτισμός, πού «εἶχε καλή   ἀποδοχή στήν πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων   διανοουμένων (...) τόν πολέμησε ὅμως με φανατισμό τό Πατριαρχεῖο» (σ. 19) καί ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση πού ὁδήγησε στη γένεση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων (σ. 27)! Τό γεγονός ὅτι τόσοι ἐπιφανεῖς Ἕλληνες διανοούμενοι ἦταν κληρικοί καίχ ὅτι ἡ ἐθνογένεση τῶν Ἑλλήνων μαρτυρεῖται πολλαπλῶς τουλάχιστον 600 χρόνια πρίν δεν σκοτίζει τόν συγγραφέα. Ὁ Β.Κ. ἐπίσης δέν ἔχει πουθενά οὔτε μία λέξη γιά τίς συνθῆκες ζωῆς τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων,μία μομφή για τήν βάρβαρη Αὐτοκρατορία τῶν Ὀθωμανῶν (ἀκόμα καί οἱ σφαγές τῆς Χίου παρακάτω - σ. 53 - μπαίνουν σέ ...εἰσαγωγικά!). Προφανῶς θεωρεῖ τήν ἐπιρροή τοῦ Βολταίρου στή Γραβιά ἰσχυρότερο κίνητρο γιά ἐπανάσταση ἀπό το παιδομάζωμα...

Ὅσον ἀφορᾶ τήν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης,ἀκολουθεῖ τή γνωστή τακτική «ὑπονόμευσης τῶν ἐθνικῶν μύθων» δηλαδή τῆς συσκότισης τῆς ἀλήθειας. Γράφει ὁ Β.Κ.: «σύμφωνα με τό σχέδιο τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, στίς 23 Μαρτίου 1821 ...» (σ. 35, παρόμοια ἀναφορά στή σ. 37). Εἶναι τό γνωστό κόμπλεξ τῶν ἐθνομηδενιστῶν πού ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές γιά τήν 25η Μαρτίου πού εἶχε ὁριστεῖ ἀπό τή Φιλική Ἑταιρεία γιά τόν σηκωμό. Πῶς νά χωνέψουν ὅτι ὅλοι οἱ πρωταγωνιστές τῆς Ἐθνεγερσίας ταύτισαν (καί μαρτυροῦν!) την ἀπαρχή τῆς δράσης τους μέ μιά θρησκευτική ἑορτή; Προδίδει λοιπόν κι ὁ Β.Κ. τήν ἀλήθεια καί τό ἔργο τοῦ ἱστορικοῦ καί ξεφτιλίζεται στα μάτια κάθε ἐπαρκοῦς ἀναγνώστη, γιά νά μη δεχτεῖ τό ἀπολύτως ἀποδεδειγμένο!

Πᾶμε παρακάτω. Τί πέτυχε ἡ Ἐπανάσταση; Ἀντιγράφω: ≪Τό ἐρώτημα εἶναι ἄν ἡ Ἐπανάσταση μπόρεσε νά δώσει λύση σέ αὐτά τά δύο πιεστικά προβλήματα τοῦ νότιου ὑπόδουλου ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική. Καί τά ἀνενεργά κεφάλαια ἀπορρόφησε καί τήν ἀνεργία≫ (σ. 36)!!! Αὐτά ἦταν τά πιεστικά προβλήματα πρίν τό 1821!

Παραπέρα σειρά παίρνει ὁ Κ. Παπαρηγόπουλος «πού ἐπιχείρησε νά παρεμβάλει τη βυζαντινή περίοδο ὡς κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, γιά νά ἀποδείξει τή συνέχεια τοῦ ἔθνους (...), πρόκειται γιά τήν ἱστορία τοῦ ἰδεαλισμοῦ, τῶν ἰδεολογημάτων, τῆς περιφρόνησης τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας» (σ. 71)! Φυσικά δέν τοῦ ξεφεύγει ἡ «Μεγάλη Ἰδέα» πού τήν διακρίνει στήν ἀλυτρωτική της ἐκδοχή (τήν ὁποία ὑπηρετοῦν ἡ ποίηση καί ἡ Ἐκκλησία) καί στήν «ἄλλη»: ≪μόνο μέσῳ τῆς ἀνάπτυξης καί τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ θά ἐπιτύγχανε ἡ χώρα τή διεύρυνση τῶν συνόρων της, ὄχι μέ ἰαχές πολέμου≫ (σ. 72).

Ἐπανέρχεται πάλι στούς «ἐθνικούς μύθους» (Κρυφό Σχολειό, Ἁγία Λαύρα...) καί ἐπιτίθεται κατά τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄,τοῦ Ρήγα Φεραίου, δίνοντας καί ...μαθήματα ἱστοριογραφίας! Θράσος;

Ἐξυμνεῖ ἐπί μακρόν τόν Χ. Τρικούπη ἀλλά ἀποσιωπᾶ πλήρως (!) τήν πτώχευση τοῦ 1893.Τήν ἀγγλική κηδεμονία δέν τήν εἶδε, μήτε τήν ἀπάντησε, οὔτε λέξη. Ἡ ἐπέκταση τοῦ κράτους στά χρόνια τοῦ Βενιζέλου δείχνει ἰμπεριαλιστική ἀφοῦ οὐδόλως ἀναφέρεται ὁ ὑπόδουλος ἑλληνισμός (πού ἦταν καί περισσότερος ἀπό τόν ἐλεύθερο). Θετικές νύξεις γιά τόν τεκτονισμό, εἰρωνικές ἐκφράσεις γιά τόν «προαιώνιο ἐθνικό ἐχθρό» μας (σ. 92),ἀλλά οὔτε μία μομφή γιά τό γενοκτονικό Κομιτᾶτο τῶν Νεότουρκων. Σέ μιάμιση σελίδα - ξεπέτα ἡ Μικρασιατική Καταστροφή,ὅσο καί ἡ ...ἁγιογραφία τοῦ Σημίτη (!), ἐνῶ σέ δυό παραγράφους ξεμπερδεύει καί μέ το ἔπος τοῦ ‘40. Πῶς ἐξηγεῖ τόν «δυσερμήνευτο» ἐνθουσιασμό τῶν τότε Ἑλλήνων; Μέ την   ≪ἀνάγκη τοῦ λαοῦ νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό   ποικίλες πιέσεις, πολεμικές καί ἰδεολογικές≫ (σ. 124)! Φιλοπατρία καί περηφάνεια πάντως δέν παίζουν...

Ποιός ἦταν ὁ ρόλος τῶν Ἄγγλων στά Δεκεμβριανά τοῦ ‘44; Εἶχαν μιά ...«ἀδέξια ἐπιμονή στίς ἀπόψεις τους» (σ. 140)!!! Τά Σεπτεμβριανά τοῦ ‘55 πού διέλυσαν τον Ἑλληνισμό στήν Πόλη τά ἔκαναν «ἐθνικιστικά  στοιχεῖα» (Τοῦρκοι; μπά...)

Αὐτό εἶναι τό ἀπόσταγμα τῆς σοφίας τῶν 90 χρόνων ἑνός φιρμάτου καθηγητῆ Ἱστορίας στή σημερινή Ἑλλάδα - διακρίνετε μήπως τήν γραμμή παραγωγῆς ἐπιστημόνων τύπου «Ρεπούση»; Δέν μιλᾶμε πιά γιά προκρούστειες τακτικές ἤ ἰδεολογικές προτιμή- σεις,αλλά για συνειδητή προδοσία τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης.

Ὅταν ψάχνεις μέ τό κερί νά βρεῖς ἕναν ἱστορικό ἔξω ἀπό τήν πεμπτοφαλαγγίτικη μόδα τῆς πατριδοφαγίας καί τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, περιμένουμε νά ἔχει ἱστορική συνείδηση καί μόρφωση ἡ νέα γενιά τῶν Ἑλλήνων; Ποῦ νά στραφεῖ ὁ πολίτης, ποιόν νά πιστέψει, ὅταν ὅλος ὁ καθεστωτικός λόγος προβάλλει ΜΟΝΟ τά «ἀπομυθοποιητικά» και «ἀποδομητικά» περιττώματα; Κάνουμε ἔκκληση στόν Γιῶργο Καραμπελιά,νά καλύψει (καί) αὐτό τό μεῖζον ἐκδοτικό κενό, καταλληλότερο πρόσωπο δέν ὑπάρχει.

ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ,φ. 398,σελ. 9.