Όταν τα απορρίμματα αποκαλύπτουν τα... αναστήματα.

Τα τελευταία χρόνια ένα απ' τα ζητήματα που μετεωρίζονται πάνω απ΄ την ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα είναι αυτό της διαχείρισης των απορριμμάτων.

Δεν είναι μόνον ότι επί μακρόν διατηρούνται χαίνουσες εστίες μόλυνσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος με τις διάσπαρτες ανεξέλεγκτες χωματερές,δεν είναι ότι επιπίπτουν σταθερά και  εξευτελιστικά πρόστιμα στην χώρα μας από τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες,δεν είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες και η αποκεντρωμένη αυτοδιοίκηση πελαγοδρομούν και εγκλωβίζονται σε επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα,αλλά και το θέμα τείνει να παγιωθεί ως πρωταγωνιστικό σε μια σαχλή πολιτική αντιπαράθεση.

Το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα εδώ και 30 χρόνια -για να μην πούμε περισσότερα- έχει δώσει πλήρη απάντηση στην έννοια,στη διαχείριση και την αντιμετώπιση του απορρίμματος στον Δυτικό κόσμο.

Βέβαια,υποσαχάριες και "τρίτες" χώρες,η Ινδία και βάθη θαλασσών και ωκεανών αποτελούν συχνά τους σκουπιδοτενεκέδες της Δύσης,αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως πρόβλημα.

Η αναπτυσσόμενη επιστήμη της Οικολογίας,μέσα σ' έναν κόσμο και μια παραγωγική διαδικασία που ακατάπαυστα γεννάει σκουπίδια,έχει κατηγοριοποιήσει τις φύσεις,τις μορφές και ποιότητες των απορριμμάτων,την δυνατότητα ανακύκλωσης όσων από αυτά προσφέρονται για τέτοια αξιοποίηση και τέλος,την ανενεργό κατάληξη όσων απομένουν. Ο όλος κύκλος,από την δημιουργία έως το τέλος -με όλες τις εκδοχές του- δεν συνιστά παρά μια τρέχουσα τεχνοκρατική γραμμική συνθήκη.

Όμως και αυτό,στη φαιδρή ελληνική κομματική γραφειοκρατική σκέψη -μια άλλου είδους απίθανη χαβούζα- κατάντησε μια χρόνια εμπλοκή που σέρνεται απελπιστικά σε λιμνάζουσες καταστάσεις.

Εμείς που ζούμε στην Ανατολική Αττική,με Γραμματικό και Κερατέα ως γνώριμα σκηνικά αυτού του σκουπιδοθεάτρου,έχουμε χορτάσει από εξαγγελίες,από αγωνιστικές ρητορείες,από περισπούδαστα σχέδια,από εκσυγχρονιστικές θεωρίες περί ριζοσπαστικής αυτοδιοίκησης και άλλα λαμπρά τέτοια.

Τελικά τι είδαμε και τι συνέβη: Η νέα φέρελπις αριστερή περιφερειάρχης κ. Δούρου να εγκρίνει και να υλοποιεί [με το καλημέρα] όλα όσα ο Λαλιώτης προ πολλού καιρού είχε τροχοδρομήσει.

Πολύ κακό για το τίποτα.Μια μεγαλοπρεπής τρύπα στο νερό.

Τι μένει και τι αποκαλύπτεται από όλην αυτή τη διαχρονία;

Ότι ένα απλό τεχνοκρατικό ζήτημα,που μπορεί να επιλυθεί από μια ολιγομελή επιτροπή εμπειρογνωμόνων σε σύντομο διάστημα,στη θαυμαστή κοινωνία μας εκτάθηκε(εκτείνεται;) σε εικοσαετή διένεξη.

Κραυγάζουν τόσο η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και συστήματός μας,όσο και η αστείρευτη ανωριμότητα του λαού μας στις μικροκοινότητες και στο ευρύ εθνικό σύνολο.

Δημοσιεύτηκε και στον Παλμογράφο.Δείτε εδώ

Γιάννης Βασ. Πέππας