Μ Ε Τ Α - Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η

  Το σημερινό (όχι μόνον εν Ελλάδι) πολίτευμα έχει αποκληθεί και αμερικάνικου τύπου δημοκρατία (καθώς η ελληνογέννητη δημοκρατία σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τον μεταμεσαιωνικό κοινοβουλευτισμό και την κωμωδία της -εξιδανικευτικά επιβεβλημένης- λαϊκής αντιπροσώπευσης διά νεοφεουδαρχών κομματο-πλουτο-μιντιοκρατών),αλλά και τηλεοπτική δημοκρατία,ένεκα της εικονοκεντρικής (εν πολλοίς και εικονικής) υπόστασής της,έως βαθμού απολαυστικής,χαυνωτικής καναπεδένιας απατηλότητας.

Οι πρωταγωνιστές-αφεντικά αυτής της ιδιότυπης ασταμάτητης  παράστασης αναλύουν (από τηλεοπτικών οθονών,ποικιλώνυμων βημάτων,αγέρωχων μπαλκονιών και ιπταμένων καλάμων) παν το επιστητόν με απίστευτη άνεση,ανάλογη της εκπληκτικής ευκολίας μεταπήδησής τους από οφφίκιο σε οφφίκιο.

Φλυαρούν αυτάρεσκα,κολακεύουν συναδέλφους και ανωτέρους, εκθειάζουν  το έργο της φατρίας τους,διαλαλούν το απαραίτητον της ύπαρξής τους,κατακλύζουν εκδηλώσεις και χώρους προς παγίωση ενός συμπράττοντος, ευαισθητοποιημένου και ανησυχούντος προσώπου.

Ανεπάγγελτοι συνήθως ή άσχετα απ΄ την όποια εργασιακή διαδρομή  τους,υπηρέτες και στυλοβάτες μηχανισμών,έχοντας μετατρέψει αυτήν την απαξία και ευτέλεια σε αδιόρατη,υπόγεια ψευδαίσθηση ισχύος που διαβρώνει επικίνδυνα την κοινωνική συγκρότηση και φυτεύει γλοιώδεις σπόρους κιβδηλείας στο διψασμένο δυναμικό του μελλούμενου και του επερχόμενου.

Με ευφυΐα αντίστοιχη της πρακτικής,της συμπεριφοράς και των επιλογών τους επωάζουν κι αναπαράγουν την μετριότητα,την αντιαγωνιστικότητα,την διαπλοκή και την ιδιοτέλεια.

Με όλον αυτόν τον «οπλισμό του τίποτα» στις κεκαμμένες πλάτες τους επιδιώκουν την εύσχημη απoσυμπλεγματοποίησή τους,τον καθαρμό και εξωραϊσμό της ρυπαρότητας που διαχέουν,μη παύοντας να τσαλαβουτούν στις ελώδεις πηγές της:εφευρίσκουν «ιδιότητες,ικανότητες και ασχολίες του πολιτικού»,τέτοιες που να καλύπτουν και να δικαιολογούν πρωθύστερα την ασημαντότητα και αχρηστία τους,τον παρασιτικό ρόλο και τον ερπυσμό τους,την ανοίκεια εμπλοκή τους στις εξελίξεις,χωρίς να πάψουν ούτε στιγμή να γελούν ευτυχισμένοι και πλήρεις μ΄ ένα γέλιο γνήσιο όσο και οι ανθρώπινες αγωνίες τους...

Η μετάθεση της πολιτικής ουσίας απ΄ τον αφουγκρασμό και την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών,την παραγωγή ιδεών και αμφισβήτησης και την προώθηση της ατομικής καλλιέργειας σ΄ ένα λασπώδες σκηνικό μετα-πολιτικής θολούρας,καταναλωτικού κατευνασμού,αφασίας και νεοβαρβαρικής απαιδευσίας αποτελεί το μαθηματικό παράγωγο του σύγχρονου μοντέλου εξουσίας και διακυβέρνησης.

Συνάμα προκύπτει ως ζητούμενο πόσο αλώβητες,υγιείς επιθυμούσες και  δυνάμενες ν΄ αντιδράσουν παραμένουν η συλλογική συνείδηση,η ανθρώπινη ευαισθησία και η –ως ανέκδοτο ακουόμενη πια- δημοκρατική παράδοση.

Η πληθωρική εσχάτως προσφορά σχετικού προβληματισμού από επαγγελματίες φιλοσόφους και γιάπηδες διπλωματικούς υπαλλήλους μπορεί να διευρύνει μια βαρετή βιβλιογραφία και να υποστηρίζει -έργω και θέσει- την αναρριχώμενη μετα-πολιτική,αλλά ούτε (κατ΄ ελάχιστον) πείθει,ούτε (διεξοδικά) ερμηνεύει.Απλά συνάδει.  

       Γιάννης Βασ. Πέππας

δημοσιευμένο στον "Αντιφωνητή", φ.123 (1.7.2003),σελ.  2